#Dezeweek | Een pleidooi voor de poepgrap

COLUMN - Wanneer is een grap grappig, en wanneer is-ie kwetsend? Voor de zekerheid kun je het maar beter bij poepgrappen houden.

Gisteren was het een magische datum, als we de cijferfetisjisten mogen geloven. Sommigen dachten dat de maya-kalender afliep, maar dat is pas de 21^e. Anderen hielden van repeterende cijfers en gaven elkaar het ja-woord op deze dag. Normaal gesproken doen dit soort data mij niet zoveel, maar gisteren wel, want het was mijn twintigste verjaardag.

Twintig. Ik verkondig vaak dat leeftijd maar een getal is, maar nu is het anders. Als iemand mij vraagt: ‘Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ en ik zeg ’twintig jaar,’ dan voel ik wel iets. Ik voel dat mijn onbezonnen tienerjaren nu echt achter me liggen. Ik voel het volwassen verantwoordelijkheidsjuk op mijn schouders drukken. Ik voel me daadwerkelijk ouder.

Onzin natuurlijk. Ik maak nog dagelijks poepgrappen, maak lange ochtenden in bed en lange nachten in de kroeg. Ik mag dan wel twintig geworden zijn, volwassen ben ik waarschijnlijk nog lang niet. Kinderachtigheid moet je koesteren, maar zo gauw het buiten de perken van de poepgrappen gaat treden, kan het uit de hand lopen.

Australische radio-DJ’s haalden een grapje uit met een Britse zuster. Ze deden zich voor als mensen die namens Kate Middleton informatie wilden opvragen bij het ziekenhuis. Dat lukte nog ook. Hoewel deze prank minder kinderachtig was dan de meeste radio-grappen, bleek hij fataal. Enkele dagen later werd de zuster dood gevonden. Ze was al tijden overspannen en het telefoontje was de druppel die de emmer deed overlopen. Een nepdrol op haar bureau was waarschijnlijk net zo grappig geweest, maar minder fataal.

Wat minder erg nieuws, maar misschien wel wat kinderachtiger: rechtbankverslaggever Chris Klomp heeft zich laten wegpesten van Twitter. Klomp kwam onder de Geenstijl-radar toen hij overdreven verslag deed van het Project-X feest en wist daar vervolgens niet meer weg te geraken. Nadat hij quasi-sarcastisch verkondigde dat hij geweld tegen PowNed aanmoedigde waren de rapen pas echt gaar. Geenstijl opende het herkenbare treitervuur. Met in hun gevolg, zoals altijd, de zogeheten reaguurders. Voor Chris Klomp was de maat al vrij snel vol. Hij had er genoeg van een mikpunt te zijn en stopte daarom met twitteren, getuige een verwijderd twitteraccount en een interview op radio 1.

Ik ben er nog niet helemaal uit wie ik in de zaak Klomp de kinderachtigste vind. Geenstijl dat zich in de slachtofferrol plaatst omdat het hen zo uitkomt, of Chris Klomp omdat hij zich zo snel gewonnen geeft juist als hij een statement kan maken. Het viel me vooral op hoe gemakkelijk het eigenlijk is. Klomp die gewoon zijn account verwijderd. Hopsa. Daarmee was het ook snel klaar.

Een verwijderd twitteraccount staat natuurlijk in schril contrast met een zelfmoord, maar dat kinderachtigheid soms een grote impact kan hebben staat vast. Ik hou het daarom, zelfs op mijn twintigste, nog maar lekker bij de poepgrap. Daar doe ik, behalve mijn moeder, niemand pijn mee.