De zomer van Hans van Duijn, deel 3

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 3.

Met een door Page keukenpapier omzwachtelde rechterhand tikt Hans op laag tempo een kwade blogtekst over linkse schuinsmarcheerders, multicultifanaten en klimaatalarmisten. De bezigheid kost ruim een uur. Met zijn vrije linkerhand kneedt hij in de jeansstof ter hoogte van zijn kruis. De opwinding van opstand tegen de politieke correctheid, benoemt Hans het af en toe liederlijk. Een rechtse revolte als libidoversterkend middel. Provocerend geil.

Hans’ moeder heeft het huis verlaten voor een bezoek aan de Keurslager in het winkelcentrum. Over een kleine drie uur wordt Hans weer verwacht in de unit van datatypisten op het industrieterrein, twee kilometer verderop. Één viaduct over, langs de busbaan, stukje over een klinkerweg en dan ben je er al. Zijn leidinggevende heet Anwar en is een Marokkaanse jongen in een aftershavewalm. Hij gebruikt termen als ‘vriend’ en ‘ouwe’, iets dat Hans voortdurend tegen de borst stuit. Anwar werkt er nog maar een paar weken. Hij schept steeds op dat hij in september begint bij een ‘voorraadhoudend groothandelsbedrijf met maar liefst 15.000 non-food artikelen’. Stakker. Lepelt de vacaturetekst op tegen iedereen die het wel of niet horen wilt.

De overbuurman van Hans en zijn moeder heet Donald. Hij zit in de beveiliging. Als jongen woonde hij al in deze wijk, maar dan een paar straten verderop. Nu heeft hij sinds kort zelf een huis gekocht. Donalds vader kwam laatst de vouwwagen testen voor zijn carport, ‘omdat hier meer ruimte in de straat is’. Donald poetst zijn gloednieuwe Audi Q3. Toen zonet de zon even fel op het koetswerk van de auto weerkaatste, keek Donald trots, heroïsch. Met zijn handen in zijn zij. Alsof Donald aan de straat wilde laten zien dat hij het maar mooi voor elkaar had. Hans had een beetje jaloers gekeken naar die bak die bijna een halve ton kostte, maar het kon niet anders of er was een ongunstige lening voor afgesloten. Met die gedachte troostte Hans zich.

Op Radio 1 wordt een stelling verkondigd bij Stand.nl. Hans hoort flarden van ‘Breivik’ en ‘Wilders’. ‘Bent u het daarmee eens of niet, u kunt bellen met onze redactie op het nummer…’ Hans pakt zijn mobiel en tikt driftig het nummer in. Eerst belandt hij talloze malen in de wacht, dan wordt de verbinding een paar keer verbroken en nadien neemt een haastige redactrice op. Hans had gehoopt direct in de uitzending te komen. ‘Ik, eeh, wilde zeggen dat ik het onzin vind dat links deze aanslag misbruikt om…’ De redactrice zaagt door over zijn argumenten, en het lijkt er niet op dat ze onder de indruk is. Die kut-Publieke Omroep ook. Als ze ook nog zijn naam en leeftijd wilt hebben, hangt Hans beduusd op. Op zijn laptop blijft het klankje van de Twitter-mentions rinkelen. Hans verlaat zijn zolderkamer.

In de woonkamer staat op het glazen tafelblad een marmeren schaakbord. Zijn moeder had het in 1994 als woonaccesoire aangeschaft bij een handel in decoratieve sier- en natuurstenen. Sindsdien had het altijd op die glazen salontafel gestaan. Op een herfstdag was Hans gewoon maar gaan beginnen te schaken, met behulp van een boek (’n Meester in schaken’, een druk uit 1973) uit de bibliotheek. Wat bezoek van de familie van Duijn onbetwist direct opviel aan het schaakbord, was de nogal rigoreuze vorm van de loper. Die had nogal uitgesproken fallische kenmerken. Halverwege de verstikkende zomer van 2001 had Hans met de loper door het huis gezwalkt, dronken van een zoete likeur van zijn moeder. Zijn ouders waren kamperen op een Waddeneiland, en die loper had plots een mystieke uitwerking op Hans, hij scheen een lokroep voort te brengen waar Hans geen weerstand aan kon bieden. In de voorraadkast onder de trap had een bezwete Hans zomaar met de loper in zijn hand gestaan, erover wrijvend, zachtjes steunend en zwetend, confronterend banaal tussen de pakken soeppoeder van Honig en blikken ragout van Struik. Hans denkt juist weer aan die sacrale ontmoeting met de loper, als de bel gaat.

Hans staat op en ziet door het druppelglas de gestalte van overbuurman Donald staan. Hans doet de deur open. De blik van Donald is verwilderd, alsof hij is afgeleid door een groots spektakel van onbeduidende aard. De aderen in zijn stierennek pulseren. Zweetdruppels lopen over zijn slaap. ‘Hans… Kun jij me misschien even helpen met het imperiaal op het dak van mijn auto?’ Terwijl hij deze zinnen gekweld uitspreekt, dwaalt zijn blik naar de grote loper van het marmeren schaakspel, die als een toorts rust in Hans’ rechterhand.

Morgen deel 4 van de Zomer van Hans van Duijn.