De Punt van het Zwaard

COLUMN - 911 is alweer twaalf jaar geleden. Met welk wereldbeeld hebben we onze jongeren sindsdien opgezadeld?

Het is inmiddels bijna twaalf jaar geleden dat het World Trade Center in New York werd verwoest door de gruwelijke Al Qaeda-aanslag. Ik wil dat u daar even bij stil staat – niet bij de gebeurtenis zelf, maar bij het besef van hoe lang twaalf jaar precies is. Dat is belangrijk. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het soms is om zich in te leven in een jongere generatie en het geheim daarvan is tijd.

Een voorbeeld. Een nu achttienjarige student is geboren in 1995. De student van nu was zes toen de vliegtuigen in het WTC crashten. Welk jaar was het dat u zes was? Voor mij 1975. Ik herinner me uit die tijd, en dat moet u ruim zien, Molukse kapingen (periode 1970-1978). In mijn lagere-schooltijd durfden wij nauwelijks door de Molukse wijk van Capelle aan den IJssel te fietsen. Je kunt wel zeggen dat ik opgegroeid ben met een lichte angst voor Molukkers.

Laten we eens aannemen dat onze student van achttien Petra heet. Haar hele bewuste leven lang heeft ze aangehoord dat moslims niet deugen, dat ze westerse meisjes zoals zij als hoeren beschouwen, dat ze ons haten, dat ze ons willen onderwerpen aan hun wetten, dat ze allemaal hierheen komen voor de uitkeringen, dat er eenMarokkanenprobleem is, dat het komt door hun achterlijke woestijngeloofen dat je ze nooit kunt vertrouwen. Je kunt wel zeggen dat Petra is opgegroeid met een behoorlijke angst voor moslims.

Of laten we eens aannemen dat onze student van achttien Hassan heet. Zijn hele bewuste leven lang heeft hij aangehoord dat zijn geloof niet deugt, dat hij niet deugt, dat zijn gebedshuis een haatpaleis is, dat “ze” allemaal moeten oprotten, dat zijn Nederlandse vriendenlandverraders zijn omdat het zijn vrienden zijn, dat hij een achterlijk woestijngeloof aanhangt, dat zijn vader een gelukszoeker is en zijn moeder een moslimhoer met een kopvod is, dat hij geen Nederlander is en dat zijn toekomstige kinderen vooral niet uit de allochtonenstatistiek mogen verdwijnen en dus ook geen Nederlander zullen zijn. Hassan weet dat hij als Marokkaan onderdeel is van een “probleem” waar zelfs in de Tweede Kamer over gedebatteerd wordt. Je kunt wel zeggen dat Hassan is opgegroeid met de gedachte dat hij een paria is in zijn eigen geboorteland.

Mijn angst voor Molukkers is snel gesleten. Er was geen politieke partij die deze angst voedde door te wijzen op alle dingen die Molukkers verkeerd deden, in Nederland of waar ook ter wereld. Er werd niet opgeroepen om Molukse criminelen anders te behandelen dan andere criminelen. Er verschenen geen artikelen in de krant over hoe de Molukse wijken broeinesten waren van potentieel terrorisme. En zeg me nou niet dat het allemaal geen donder voorstelde. Het Molukse terrorisme was erger dan de “terreur” van moslims in Nederland, die zich beperkt heeft tot één enkele moord, gepleegd door één enkele dader. De acht jaar Molukse terreur kostte zeven mensen het leven (de gedode treinkapers niet meegerekend) en een veelvoud van onschuldigen werd slachtoffer.

Terug naar Petra en Hassan. De twee liggen duidelijk op een ramkoers en we mogen hopen dat ze intelligent genoeg zijn om op tijd bij te sturen. Maar ik kan me goed voorstellen dat Petra gelooft dat Geert Wilders’ PVV de antwoorden heeft. En Hassan? Kunt u zich indenken in Hassan? Is het vreemd dat hij in een hem overduidelijk hoogst vijandig gezind land zijn heil zoekt tussen diegenen die hem wel warm ontvangen? Is het vreemd dat een kleine minderheidsstroming van fanatieke islamieten juist mensen zoals Hassan zoekt om bij hun beweging te betrekken?

Petra en Hassan, opgegroeid in het Nederland van Fortuyn en Wilders, van GeenStijl en De Dagelijkse Standaard, van Rutte-I. Wat denkt u, hebben we dat slim aangepakt met zijn allen?

Meer bij Edge Of Europe