Wederom een gastbijdrage van Justine Pardoen, hoofdredacteur van Ouders Online, Mijn Kind Online en Weet wat ze gamen
Met een nieuwe campagne roept de overheid burgers op om zoveel mogelijk meldingen te doen van kindermishandeling. Herkent u de signalen? Doe de test! Heeft u nog nooit iets gemeld? Doen! Al vele duizenden gingen u voor… De marketing van kindermishandeling is in volle gang. Over gegoochel met getallen.
Op de website www.watkanikdoen.nl vertelt de overheid wat je kunt doen als je kindermishandeling vermoedt. Prima dat zo’n website er is: iemand die vragen heeft, moet daar een antwoord kunnen vinden. Op die website van de nieuwe campagne van de overheid om burgers aan te sporen iets te doen als ze kindermishandeling vermoeden, lezen we dit: “Bij 82% van de meldingen die het Advies en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) ontvangt, blijkt er inderdaad sprake van kindermishandeling.”
Het lijkt verdorie wel echte reclame: daar wordt ook altijd zo slim gelogen met cijfers!
Vooral het ophogen van verkoopcijfers is een veelbeproefde methode. Als je vertelt dat 90% van de mensen product X al gekocht heeft, dan ben je een sukkel als jij dat nog niet gedaan hebt. Of: 93% van de lezers van blad X gaf product Y een 8 of hoger. Het schijnt te werken: wie twijfelt, moet geloven dat een zeer grote groep hem al voorgegaan is. Nu u nog! Twijfelt u over kindermishandeling? Hier zijn de signalen; doe de test! Twijfelt u over melding bij het AMK? Niets is erger dan stilzitten. Gewoon doen!
Maar nu het gegoochel met de cijfers. Zo zit het dus werkelijk:
Betekent die 82% dat van de keren dat iemand het AMK belt er in 82% van de gevallen kindermishandeling geconstateerd is? Nee. Alleen in 82% van de meldingen. Maar een melding is het alleen als het AMK besluit om een onderzoek te starten. Van de ruim 52.000 contacten (alle mensen die bellen) wordt meer dan de helft (ruim 27.000) afgedaan met een eenmalig advies, nog eens 9.000 met een consult. Slechts minder dan een derde van de contacten (om precies te zijn 16.156) leidt tot een onderzoek van het AMK, de rest niet (dat gaat dus om 68%). En alleen die gevallen die tot een onderzoek leiden, worden melding genoemd. (Bron: MOGroep)
Van die 16.156 meldingen (feitelijk zijn het dus onderzoeken) wordt in 6,5% van de gevallen geconcludeerd dat er geen sprake is van mishandeling en in 12,5 % van de gevallen is mishandeling niet aangetoond (maar ook niet uitgesloten). Dat is samen 19%. De rest gaat ergens over. In 17,5 % van de meldingen is sprake van lichamelijke mishandeling of verwaarlozing. Psychisch geweld is een aparte categorie, goed voor krap 9% van de onderzochte gevallen (meldingen).
Het echte cijfer ziet er dus zo uit: 4,5% van de oorspronkelijke contacten met het AMK gaat over lichamelijk geweld tegen of verwaarlozing van het kind zelf, en 16% van de oorspronkelijke contacten gaat over een niet-wenselijke opvoedingssituatie (getuige van geweld, affectieve of pedagogische verwaarlozing).
Je moet ook weten dat veel onder mishandeling valt: een kind dat getuige is van geweld zonder dat het zelf geslagen wordt (22,5 % van de meldingen), heet dus ook mishandeld. Onder mishandeling valt ook affectieve verwaarlozing en pedagogische verwaarlozing: goed voor respectievelijk 15,9% em 22,6 % van de meldingen. Allemaal gezinnen waarin wat opvoedingsondersteuning een groot verschil zou kunnen maken, daar niet van. Maar om dan meteen te spreken van kindermishandeling, gaat ook wel wat ver. De meeste gezinnen hebben de aangeboden hulp dan ook dankbaar aanvaard.
Het is goed om iets te doen tegen kindermishandeling. Maar door gegoochel met getallen lijkt het te gaan over enorme aantallen: “In een schoolklas van 30 kinderen wordt gemiddeld ten minste 1 kind mishandeld.” Weet u al wie het is in uw omgeving?
We worden bang gemaakt: voor je het weet laat je een kind in de steek. Moet je bij twijfel altijd melden? Misschien doe je wel meer kwaad dan goed. Een ouder vertelde ons het volgende:
“Ja, ik heb wel eens getwijfeld ja. Ik heb een buurmeisje van vijf, dat heeeeel veel buiten speelt. Vaak in haar uppie. Haar ouders zijn vorig jaar gescheiden, het meisje is enig kind en haar moeder zit niet lekker in haar vel. Vorige week vertelde het kind mij dat haar moeder al haar speelgoed had weggegooid. Ze was al haar Playmobil kwijt, pyramide, boot, alles. Omdat die moeder niet van kinderspeelgoed hield, zei het meisje.
Toen heb ik getwijfeld. Vooral omdat het kind vaak de indruk wekt dat ze wat aan haar lot overgelaten wordt. Ik was bang dat haar moeder misschien de weg even kwijt was (geweest). Voor ik de tijd had gevonden om het verhaal te checken bij een andere buurvrouw, die veel met die moeder optrekt, ging mijn dochter bij het buurmeisje spelen. Met de Playmobil, de pyramide, de boot …
Ik was blij dat ik het AMK nog niet gebeld had.”
Verhalen van ouders die te maken hebben gekregen met onterechte meldingen bij het AMK van overbezorgde of rancuneuze buren, zijn altijd zeer schrijnend. Maar daarover een andere keer.
Reacties (48)
Justine, bedankt voor het goede artikel! Met de reclame doet het AMK inderdaad ten onrechte geloven dat ouders hun kinderen op grote schaal mishandelen. Pure demagogie!
Ik kijk uit naar je artikel over de onterechte meldingen.
De schrijnende ironie van de wereldverbeteraars:
Wat is:
– de armoedebestrijding zonder armoede?
– het anti-discriminatie bureau zonder racisme?
– de politiek zonder problemen?
etc.
Goed artikel, bij een van de vorigen had ik wat twijfels.
Misschien Justine een aparte classificatie geven zodat al haar artikelen makkelijk terug te roepen zijn?
De marketeers hebben natuurlijk geen enkel vertrouwen in het gezonde verstand van de mensen. Als er iets mis is, laten mensen het gewoon voor wat het is.
Hoewel daar zeker schrijnende voorbeelden van zijn (mensen die dagen dood in hun woning liggen, geweld in het uitgaansleven en, ja zeker, ook kindermishandeling), geloof ik niet dat zulke verontachtzaming op zo’n grote schaal voorkomt dat het deze campagnestrategie rechtvaardigt.
Maar stel dat het gezonde verstand van de gemiddelde burger er zo beroerd aan toe is, dan helpen dit soort campagnes, die de burger tot waakzaamheid opvoeden, ook niet echt. Zoals in het artikel wordt gesteld: straks wordt elk blauw oog gemeld.
Kinderen zijn veelal bijna dagelijks ook onder toezicht van leerkrachten, jeugdwerkers, enzovoorts? Voor zover ik weet worden die professionals tegenwoordig ook opgeleid om kindermishandeling te leren herkennen. Laat zij die meldingen dan ook doen.
Kinderen evenmin als ouders kiezen elkaar niet uit, je heb het maar te nemen zoals het komt. Het is niet anders, en overal is wel eens wat. De overheid moet zich daar vooral niet mee bemoeien. Het zal moeilijk zijn om je kinderen goed te verzorgen als je dat van nature niet wordt toevertrouwd door de buitenwereld. Kindermishandeling kan je niet voorkomen door sociale controle. Het is mijns inziens eerder een van de oorzaken. Goed verhaal Justine, spijker op z’n kop, keurige 2.5 duims nagels.
Tja, en dan vandaag nog een klapje erop mbv Laura Dekker.
Laten we het eens hebben over de reclame spotjes van het ministerie van oorlog.
Tsja @KJ, maar dan moet je dat artikel ook wel even linken hè. This is de www man.
De tekst is niet origineel, de tekst is copy/paste werk van bijdragen op het ouderonline forum, zie de consternatie op het forum. De tekst leest ook niet prettig.
Ik pleit voor minder Justine Pardoen alhier.
Naast dat het nauwelijks te lezen is is het inhoudelijk ook nog eens zeer discutabel.
“In een schoolklas van 30 kinderen wordt gemiddeld ten minste 1 kind mishandeld.”
Van deze zin wordt de indruk gewekt dat we bang gemaakt worden (ten onrechte).
De waarheid is nog veel schokkender en die geef ik op het basis van getallen uit het artikel zelf.
Quote: 4,5% van de oorspronkelijke contacten met het AMK gaat over lichamelijk geweld tegen of verwaarlozing van het kind zelf, en 16% van de oorspronkelijke contacten gaat over een niet-wenselijke opvoedingssituatie (getuige van geweld, affectieve of pedagogische verwaarlozing).
Onder de huidige algemeen geaccepteerde noemer van mishandeling val uiteraard ook verwaarlozing. Als een per definitie hulpbehoevend kind zorg onthouden wordt door de ouder(s) dan is dat (passieve)mishandeling.
Getuige zijn van hoe je ouders elkaar door het huis slaan lijkt me ook allerminst bij te dragen aan op het opgroeien tot een onafhankelijke, zelfverzekerde jonge meid of jongen.
“In een schoolklas van 30 kinderen worden gemiddeld ongeveer 6 kinderen mishandeld.”
Deze slogan zou meer recht doen aan de autoritaire, emotioneel onevenwichtige gezinnen waartussen helaas veel kinderen moeten opgroeien.
Mishandeling is niet exclusief fysieke en actieve mishandeling. Dat een hoofdredactrice van een ouders-forum dat niet snapt en onderschrijft is onbegrijpelijk.
@sjap; Ik zie even niet zo snel hoe je de percentages van meldingen kunt betrekken op vergelijkingen met en absolute aantallen van (niet mishandelde) kinderen. Volgens mij wordt er niks gezegd over dit soort aantallen, anders dan ‘1 op 30’, maar dat getal lijkt ook weer nergens vandaan te komen.
Jij zegt: 6 op de 30 kinderen wordt mishandeld – dat is een vijfde, oftewel twintig procent. In het meest ruime scenario zijn dat dus 13247 kinderen (82% van 16156). Zijn er nu 5 * 13247 = 66235 kinderen in Nederland ? Dat lijkt me niet. Of is dat (omdat dit over het aantal meldingen in een jaar gaat) het aantal kinderen in 1 jaar ? Een snelle Google leert me dat er in Nederland in 2007 181000 kinderen werden geboren. Zit je er nog steeds met een factor drie naast; dat is nogal wat.
M.a.w. ik snap geen fuck van wat je nu beweert – ik vond het al intuitief moeilijk, maar volgens mij is het gewoon volstrekt onmogelijk.
KJ,vergeet de slogan. Het was een stijlmiddel om aan te geven dat het cijfer van de slogan eerder te voorzichtig is dan te hoog.
Punt is dat de auteur de definitie van mishandeling eigenhandig verengt.
waarom hebben ze het nooit over de feitelijke mishandeling dat een melding aan een AMK is? Zelf heb ik na maandenlange terror van mijn buren, (waarbij dreiging van geweld van hun kant ons gezin al helemaal in de stress had) een melding gekregen. Ik zou mijn kinderen verwaarlozen, oftewel, een volgende stap van mij toch al heel beangstigende buren… Ik was van het Westen naar het Noorden van het land verhuisd en tja, ik ben niet zoals zij hier in het Noorden, ik zou mezelf “alternatief” noemen, en hierin ook alternatief in de opvoeding naar de kinderen, iets dat in het Westen allemaal kan, maar waar in het Noorden nogal vreemd tegenop gekeken wordt. Dus… doorverwijzing naar BJZ (Bureau Jeugdzorg!) Wat er toen gebeurde, was bij de beesten af… Als mijn dochter van 14 niet om negen uur op bed lag (zijn normale bedtijd) werd hier al een aantekening van gemaakt, want ik “loog”. mijn kinderen zijn heel eerlijk en vertelden dat ze een film hadden mogen zien, tja, die was om kwart voor tien afgelopen… En meer van die dingen… Dat was pas mishandeling, dat voortdurende omdraaien van dingen, het liegen en bedriegen, zodat ik mijn kinderen moest leren, dat ze ook maar niet meer de waarheid mochten vertellen… want alles wat gezegd werd, werd tegen mij gebruikt. Uiteindelijk hebben ze mijn zoon (met etiketje en in hulpverlening) met de politie uit huis gehaald en gedwongen laten opnemen, want de thuissituatie was niet geschikt en de druk van hem op de rest van het gezin was te groot. Natuurlijk is het moeilijk voor een jonger kind om om te gaan met een kind met etiketje, maar het trauma om als een crimineel opgepakt te worden (terwijl er geen kwaad schuilt in dat hele kind niet). Daar hoor je niemand over en ik ben echt niet het enige gezin, zo leer ik op contactgroepen, ook iets dat mij door de voogd verboden was om op te komen!
Inmiddels zijn we verhuisd, hebben hele lieve buren, mijn kind woont weer thuis, nu zonder hulpverlening, want hierbij ben ik afhankelijk van de huidige voogd, en die hebben het te druk en hebben vaak geen terdege kennis van zaken.
Mijn kind is voor de rest van zijn leven beschadigd. Ik hoop dat het nog goed komt met hem… De problematiek tussen de kinderen onderling is gegroeid, omdat ze uit elkaar zijn gegroeid en langzaam maar zeker (met heel veel geduld en liefde van ons als ouders) komt het allemaal wel weer goed, maar ouders en mishandeling? Ik zou eerder zeggen, overheid en mishandeling!!!
Tja Moira, er gaat nu eenmaal niets boven Groningen.
@Moira: wat versta je precies onder een alternatieve opvoeding?
Goed artikel, Justine! Wat een enge wereld en die Rouvoet met zijn “Blijf niet met je twijfels zitten en laat het aan de professionals over”. Gadverredamme.
@Moira: Ik kan je verzekeren dat dat niet alleen in het “boze” Noorden gebeurt. En het mooiste is dat ik buurman of buurvrouw anoniem kan “verlinken”.
Fantastisch systeem heeft de regering gecreerd.
Naast een artikel over valse meldingen en de stress die dat een gezin oplevert, zou het ook interessant zijn om te onderzoeken wanneer, waarom, hoe en naar wie het AMK onderzoek doet. Van verschillende bronnen hoorde ik dat je geen politie ziet in de Bijlmer bijvoorbeeld. Ik kan me zo voorstellen dat ook het AMK zich daar niet laat zien.
Mijn ondervinding is dat ze komen bij de gemakkelijke gezinnen. Mensen die anderen netjes behandelen, dus ook de instanties. Het zou leuk zijn als hier gegevens over zouden bestaan. Hoe vaak komt het AMK bij een bijstandsgezin bijvoorbeeld? Of bij een alleenstaande ouder? En op welke gronden?
Ik wil overigens wel meewerken aan een artikel over valse meldingen. Mocht je interesse hebben in onze ervaringen, Justine, laat het me weten.
En men vergeet voor het gemak even de mishandeling die veel kinderen ondergaan als ze uit huis geplaatst worden in centra van de jeugdzorg…… dit bovenop alle ellende die hierboven al aangehaald werd door ouders die de “geneugten” van de zg deskundigen mochten ervaren. “Deskundigen” die vaak zelf geen kinderen hebben maar jou wel even zullen vertellen hoe jij je kinderen moet opvoeden. Dat er veel verschillende manieren zijn komt domweg niet in hun hoofd op. Dat er geen kind, geen mens gelijk is dus ook geen opvoeding komt domweg niet in hun hoofd op. Ik heb te doen met jeugdzorgmedewerkers die straks verantwoording mogen afleggen voor al de verwoeste levens en gezinnen die ze (bewust of onbewust)op hun geweten hebben.
@Jan Welk fantastisch systeem stel jij voor? Toch niet de kerk als hoeder van onze kinderen ?
@Soline Welke ondervindingen heb jij gehad dan. Ben je moeder van een gemakkelijk gezin ?
@Margreet De meeste jeugdzorgwerkers hebben zelf kinderen. Zij hebben de waarheid niet in pacht en worden gedwongen door regering en privacy wetgeving elke scheet die ze laten te registreren zonder dat ze zich kunnen verdedigen noch verantwoorden op blogs zoals deze, nee, dat doen ze voor de rechter; die ook de beslissingen neemt, op hun advies, dat wel.
Ouders van deze tijd beschouwen hun kind als verlengstuk van hun individu en schuwen geen enkel middel om hun ego te beschermen tegen de bemoeizucht van de staat, zelfs als de staat het beste voor heeft met hun kind wordt dit afgeserveerd met de verontwaardiging hoe hulpverleners het in hun botte hoofd halen beter te weten wat goed is voor hun kind terwijl zij met bloed zweet en tranen het kind op de wereld gezet hebben en jaar in jaar uit dat gezeik van hem hebben moeten aanhoren, nou als ie dan zo ondankbaar is en nog steeds strond in z’n oren heeft ja, dan krijg je een tik ja, maar denk maar niet dat ie onschuldig is, hij weet best dat ie over de scheef ging, het is echt niet de eerste keer..
De hele kinderzorg is, overal ter wereld, meer wichelarij dan wetenschap. Dat kan eigenlijk ook niet anders, met al die lastige test-subjecten die je geen vragen kan stellen en waar je niet in mag snijden.
Ik heb nu best een aantal kinderen, en iedere keer, iedere bevalling, ieder bezoek aan het consultatie-bureau, is er tussendoor wel iets veranderd. En als je er vragen over stelt, dan is het in het beste geval ‘voortschrijdend inzicht, meneer’ en in het slechtste geval krijg je een soort 1984-behandeling: ‘wij hebben nooit geadviseerd om eenjarigen volle melk te geven. wij hebben altijd geadviseerd om eenjarigen halfvolle melk te geven’. O ? Dat herinner ik me toch echt anders. Maar confrontatie heeft geen zin. De waarheid is de laatste waarheid, is de eeuwige waarheid, maar je moet vooral niet vragen waar het allemaal op gebaseerd is.
Zo is het ook (vast) met jeugdzorg. Men doet maar wat. Iemand promoveert op een onderzoekje dat zich ergens tussen medische wetenschap en psychologie in bevindt; de resultaten worden nog eens verslechterd omdat men laveert tussen de confirmation bias van de onderzoekster en omdat men, nou ja, met kinderen te maken heeft. Dat wordt ergens in een obscuur blaadje gepubliceerd en hup – we hebben weer een nieuwe waarheid jongens. Stuur de soldaten maar op pad. Ik kan het me tenminste niet anders voorstellen.
@ high
Jeugdzorgmedewerkers hebben wel degelijk de kans om te reageren op blogs e.d. Zo kwam ik al twee keer een reactie tegen van een manager van het AMK in Gelderland. Een keer in Trouw (ook gepubliceerd op deze site) en een keer op de site van Leren In Vrijheid (waar ook mijn ervaringen op staan). Ik kom bij andere blogs en artikelen over JZ ook reacties tegen van medewerkers. En anders zullen ze echt wel anoniem stukjes plaatsen.
Overigens, high, vind ik dat je wel een negatief beeld schetst van ouders. In welke hoedanigheid kom jij ouders tegen die hun ego willen beschermen tegen de staat? Of willen ze wellicht hun kinderen beschermen?
Overigens2: Als mensen kritiek hebben op het huidige systeem, wil dat nog niet zeggen dat ze terug willen naar een systeem waar de kerk het voor het zeggen had.
@ KJ (21): Ja, zo stel ik het mij ook voor. Alice Miller, de schrijfster en ex-therapeute, die jarenlang onderzoek deed naar de gevolgen van de kindertijd op ons lijf, onze psyche en onze samenleving als geheel heeft aan het eind van haar leven zelfs gesteld dat de meeste ouders geen monsters zijn. Maar zo worden we wel afgeschilderd door de overheid. Zolang JZ medewerkers hun eigen onverwerkte zaken blijven projecteren op ouders zullen we geen stap verder komen. Zou het niet mooi zijn als deze medewerkers inzage zouden hebben in hun eigen gevoelsleven en van daaruit zouden mogen handelen? Daar zouden andere ouders pas echt mee worden geholpen. En zouden deze medewerkers niet als soldaten worden hoeven ingezet om verregaande controle uit te oefenen over de (talloze!) elementen in onze samenleving, die de overheid ongewenst vindt.
@Soline
Dat zijn inderdaad inhoudelijke reacties maar generiek, geen repliek op incidenten die met geuren en kleuren door ouders die zichzelf wentelen in de slachtoffer rol publiceren.
Ouders zijn er in soorten en maten, ik heb zelf ook kinderen, wil alleen een beetje tegenwicht bieden aan de teneur van intellectuele bloggers op deze site die zich niet voor kunnen stellen dat het zelfbeschikkingsrecht van ouders negatief kan uitpakken voor kinderen. Het AMK komt ook in de bijlmer en er zijn kinderen die daar onder toezicht staan van Bureau Jeugdzorg. Daar zijn cijfers van alleen zijn die niet openbaar. Wellicht een goede vraag aan het AMK en BJZ om transparanter naar buiten te treden.
Kritiek hebben op het systeem is prima maar probeer dan iets constructiefs beters te verzinnen. Kritiek die wordt geuit door benadeelde ouders klinkt mij teveel als criminelen die de politie willen afschaffen. In de maatschappij zie je een duidelijke ruk naar aandacht voor de slachtoffers ipv de daders. In het geval van kinderen die slachtoffer worden van hun ouders hebben zij geen stem. Zo ontstaat het beeld in de nieuwe media dat er een big brother is die het AMK heet en als je je buurman eraan uitlevert zal het hem en zijn kinderen bezuren.
@KJ Sinds de invoering van het digitaal dossier jeugdgezondheidszorg heb je als ouder recht om dit dossier in te zien en kan je dus de confrontatie aangaan. Zwart op wit volle melk.
Als we de privacy vraagstukken kunnen oplossen en eindelijk het EPD landelijk invoeren kunnen we ook het tijdperk van de experimentele medische wetenschap afsluiten en krijg je straks elk medisch advies onderbouwd met een overvloed aan statistiek.
Wow @high, de zegen van de informatiestaat?
Denk je het echt?
Werk jij bij zo’n instantie?
Werk jij aan dat elektronische dossier?
Dacht jij dat de zegen van de informatiemaatschappij de blogosfeer was ? De hele wetenschap is gebaseerd op informatie en verifieerbaarheid daarvan. Op het moment dat de staat gezondheidszorg faciliteert (gratis JGZ voor alle nederlanders) is het ineens een informatiestaat. Op het moment dat de staat infrastructuur aanlegt voor informatiedeling in de gezondheidszorg en hiervoor kaders stelt is het ineens een informatiestaat. Dit lijkt mij een zegen ja, dat de staat hierin een rol speelt.
We kunnen de rol van de staat ook afschieten en minimaliseren.
Dag transparantie, dag controle.
Hallo corporatie, hallo dictatuur van de markt.
@high
Heil, Heil, Heil!
Jou geluid is niet nieuw, ik ken jou soort.
Uiteindelijk smoort het ideaal in geld, ongeluk en machtsmisbruik. Veel plezier met de informatie.
Je gaat je tegenstand nog vinden.
Als ik je mag adviseren: verzet je dan niet te sterk maar luister ook eens naar de bezwaren. Voorlopig lijkt me dat niet jou sterkste punt.
high | 19 July 2010 | 21:55
Zolang ik kinderen heb (en wat ikzelf als kind meegemaakt heb) en meegemaakt heb wat de staat denkt dat goed voor mijn kind zou zijn, dan kan ik idd zeggen dat de staat beslist niet het beste met mijn (en andermans) kinderen voor heeft en dat, over het algemeen, de ouders het beter kunnen dan de staat ooit durft te dromen.
En tot nu toe hebben instanties en scholen nog steeds mijn gelijk bewezen en ook veelal toegegeven.
high | 20 July 2010 | 11:51 je vergelijking gaat gruwelijk mank, benadeelde ouders zijn nl geen criminele ouders, maar slachtoffers van het door jou zo gelauwerde systeem. Mensen die nl daadwerkelijk hun kinderen mishandelen zijn niet ‘benadeelde ouders.’
Afschaffen van de stasie is een betere vergelijking die je kunt trekken, mocht je zonodig een vergelijking willen maken.
Ik ken ouders uit oost europa, die ons vertellen dat wat er op dit moment in ons land gebeurt aan info vergaren door overheidsinstanties, de natte droom van de stasie is en van vele dictators.
Ik hoop dat je ooit wakker wordt uit je mistige roze droom en de werkelijkheid gaat zien van wat er daadwerkelijk aan de hand is in dit land en de gevolgen die dat binnenkort met zich mee gaat brengen.
high | 19 July 2010 | 21:55 tot slot,
ouders van deze tijd wordt van alle kanten aangepraat dat hun kinderen een last zijn, OOK van regeringswege.
Gelukkig zijn er ouders die iid niks met dat soort propaganda te maken willen hebben en hun kinderen het liefst de hele dag om zich heen zouden hebben om ze te behoeden voor deze en alle andere propaganda die in de hoofden van jong en oud gepropt wordt.
Het is triest dat jeugdzorgmedewerkers die kinderen hebben meewerken aan het kapotmaken van gezinnen (de goeien daargelaten).
@20: Heb ik het over de kerk gehad?
Het is jammer dat je het niet inziet dat als ik iets wat op jou tegen heb het oh zo eenvoudig is de politie te bellen en te zeggen dat je een hennepplantage hebt ofdat je je kinderen mishandelt. Kan alles anonien. Ondertussen kunnen ze bij jou binnenstormen en alles overhoop halen.
Wat iemand al schreef, de natte droom van de Stasi. De huidige Nederlandse overheid weet meer van haar burgers dan dat de regering van de voormalige DDR wist met een speciaal staatsapparaat genaamd Stasi. Op dit moment wordt het niet gebruikt als toen in de DDR. Dit kan snel veranderen. En wanneer niet door de regering dan wellicht door criminelen.
Dit stukje gaat over iets anders. Namelijk de suggestie dat in 80% van de meldingen van kindermishandeling er daadwerkelijk mishandeld wordt. Die suggestie is volkomen verkeerd.
Het probleem is dat wij, de burger, nu paranoide om ons heen gaan kijken voor tekenen van kindermishandeling. Waar dit toe kan lijden is ook bekend. Laatst was er een man op de dodenherdenking die wat schreeuwde. Hierop volgde massahysterie. Alles omdat wij geindoctrineerd zijn met het doemdenken over terrorisme. Wij verwachten kennelijk overal en altijd een aanslag.
Angst is ook een machstmiddel.
@HansB Blij dat je een hokje voor me hebt gevonden. De bezwaren zijn overal en ik maak ze ook als ik een formulier in moet vullen waar m’n hemd van mijn lijf wordt gevraagd.
@Margreet
Scholen en instanties zijn ‘de staat’ ?
Mensen die hun kinderen mishandelen vinden zelf niet dat ze dat doen, zij voelen zich benadeeld door elke mening die dat verkondigd. Of het nu de buurvrouw is of een uitspraak van de rechter.
Kan jij het verschil aangeven tussen een goeie en een slechte jeugdzorgwerker ?
Mijn mistige roze droom is geen vaderlandse aangelegenheid, het is de informatie revolutie die zich met de ontwikkeling van computers en netwerken globaal afspeelt. Je kan vergelijkingen trekken met de stasi of andere doembeelden prediken. Je kan ook hands-on de problemen benoemen en oplossingen bedenken.
@Jan Ik zie zeker wel in dat je als je iets tegen mij hebt je me het leven zuur kan maken. Dat is volgens mij al eeuwen zo, dat zal ook zo blijven alleen de middelen veranderen. Het verschil met de DDR is dat in een democratie met persvrijheid de burger ook een weerwoord heeft.
Maar goed, het ging ergens anders over.
Het probleem is dat in deze individualiserende maatschappij er elk jaar wel een gruwelijke zaak in de media komt waarbij kinderen afgemaakt zijn, verkracht, hun hoofd van romp gescheiden waarbij het eerste lichaamsdeel 100 km van het andere gevonden wordt. Daarbij komen er ook nog schandalen uit de jaren 70 naarboven waarbij de hele goegemeente zich afvraagd: hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat er massaal kinderen misbruikt werden voor sexuele diensten terwijl niemand aan de bel trok.
In dit licht is er maatschappelijke onrust die de overheid vertaald in acties. Nu ben ik het er mee eens dat dit wellicht overtrokken acties zijn, maar dan wil ik graag opbouwende kritiek horen met suggesties hoe ‘we’ het beter zouden kunnen aanpakken.
@32: Gezond verstand.
Goed dat er ouders zijn die advies en hulp vragen.
Dat zijn namelijk de zeer slechte ouders, dat weet een kind. Zelf de opvoeding verprutsen en dan van een ander verwachten dat die de zooi opruimt! Kindermishandeling! Per definitie!
Deze zeer slechte ouders leveren hun verstand en burgerrechten in bij de hulpverlening op straffe van een verplichte! zorgmelding. Diep door het stof volgen zij de projecties, particuliere inzichten en politieke trends van de ‘professionals’. En anders OTS en UHP! Minimaal een langdurig trafect bij de Raad.
En dan geen hulp zeg! Eerst vaststellen wie er gelijk heeft!
Goed dat we die mishandeltde kindertjes gevonden hebben! Hoe kom je anders tot die cijfers?
Meelevend publiek
Goed dat de gemiddelde omstander geen idee heeft van de machinaties van de ‘kinderbescherming’. Zelfs hulpverleners weten niet wat ze aanrichten met een zorgmelding!
Zo blijven ouders en kinderen een makkelijke prooi als ze zelf aan de beurt zijn. Tegen de tijd dat ze bijgekomen zijn uit die shock is er al genoeg ‘voer’ om een dossiertje mee te bouwen. Ze zijn voortaan ongeloofwaardig voor hun netwerk, hulp wordt er niet meer geboden, alleen een justitieel traject, en dan is het des te makkelijker om te zorgen dat men sociaal geisoleerd wordt en in de statistieken meekan als een multiproblemgezin. Die gezinnen komen toch ergens vandaan nietwaar?
high | 20 July 2010 | 16:52
o, u wist nog niet dat van staatswege het beleid bepaald wordt en ook betaald wordt? Dat scholen aan door de staat bepaalde kerndoelen moet voldoen? Dat jeugdzorg door de staat betaald wordt (van onze centen weliswaar) en dat de staat ook daar het beleid bepaald (de hogere ambtenaren van die staat)?
Dat jeugdzorg vragenlijsten door de scholen laat gaan en zo haar “klanten” uitzoekt?
Vragen als: Haat je jezelf?
Walg je van jezelf?
Vind je jezelf een mislukkeling?
Hebben je ouders, broers of zussen ernstige moeilijkheden op het werk?
Zijn je ouders, broers of zussen ontslagen?
Heb je een verkering gehad die is uitgegaan?
Hoe vind je dat je woont?
Hoe vind je je financiële situatie?
Denk je er wel eens aan om een einde te maken aan je leven?
(GGD/Bureau Jeugdzorg 2007)
Arme naieve high, wat zul je straks wreed wakker worden.
Een goede jeugdzorgmedewerker manipuleert, liegt en bedriegt niet om zijn/haar salaris veilig te stellen. Die is eerlijk over wat er in een gezin speelt en eerlijk over het feit dat ieder mens/gezin anders is en dat de hele grote meerderheid het prima zonder de zg deskundigen afkan, en die zoekt eerst uit waar de melding vandaan komt alvoren een gezin over de kop te scheuren, als dat al nodig zou zijn. Die geeft zijn/haar eigen tekortkomingen toe en moet 100% zeker zijn van zijn/haar zaak alvorens in te grijpen en nooit, maar dan ook nooit op geruchten en roddels afgaan. Die kijkt eerst hoe de kinderen zijn, kinderen kunnen nl ook liegen en het wordt de kinderen tegenwoordig op school aangeleerd dat ouders dom en ouderwets zijn en het niet goed doen……. ja idd in schoolboeken die door de overheid goedgekeurd zijn (en mensen zich maar afvragen waarom het meer en meer een jungle wordt in dit land……) en zoekt eerst uit of aantijgingen eigenlijk wel kloppen ipv te kijken naar hoeveel geld het voor jeugdzorg opleverd als er weer een nieuwe klant zich “aandient”
Lees het volgende eens (en dan mn het “stukje jeugdzorg”): http://b12tekortbabbelbox.messageboard.nl/viewtopic.php?t=1292
Slaap zacht High…. slaap zacht.
Beste Margreet,
Ik hoop inderdaad nog lekker te kunnen slapen vannacht. Het feit dat ‘de staat’ betaald en kaders schept in Jeugdzorg en scholen betekent niet dat zij met een allesoverheersende onzichtbare hand bepaald. Hopelijk is wat de staat doet verifieerbaar en toetsbaar. Dat is het pretentieuze ronkende linkje dat je hebt toegevoegd zeker niet. In plaats van te wijzen op het feit dat via de WGBO er een wettelijk recht is op inzage van eigen dossier (goed geregeld door de staat!) wijst Dick erop dat artsen onbetrouwbare figuren zijn die eronder uit proberen te komen. Als bewijzen worden incidenten aangehaald die door de media zijn uitvergroot.
Nadat de artsen zijn weggezet als willoze slachtoffers van het systeem waarin zij nu eenmaal functioneren serveert Dick ook nog de rechtelijke macht af: “In de Nederlandse rechtspraak zijn de kinderrechters geen rechter maar een partij aan de kant van de Jeugdzorg.”
Ja, als je zo achterdochtig bent dan zou ik ook niet lekker slapen.
Margreet, ga eens met een arts of rechter praten buiten de rechtszaal of behandelkamer om, kijk eens wat deze mensen drijft, zoals ik ze heb leren kennen zijn de meesten echt slim, ethisch zeer bewust en bloedserieus in hun werk.
Het questionnaire met de ‘stemmingsmeters’ vind ik zeer zeker kwalijk en grensoverschrijdend. Hier wil ik zeker meer van weten. Als je links naar meer info hebt graag.
Kinderen aanleren dat ouders dom zijn moet een vooropgezet plan zijn van de staat om meer kinderen te onttrekken aan het gezag van hun ouders en het is inderdaad tijd voor een revolutie want zo kan het niet langer..
high | 20 July 2010 | 22:37
Artsen en rechters moet ik juist kunnen vertrouwen in de behandelkamer en rechtszaal….
En die eersten heb ik helaas niet altijd even goeie ervaringen mee. En van de vele missers 2x een (geeist) ecxuus gekregen (en daarbij ging het om 1 vanm ijn kinderen, niet eens om mezelf, dan kan ik nog wel een boek scchrijven).
Ik geef je 1 lijst, de rest zoek je zelf maar:
Jeugdpeiling Groningen
Elke vier jaar houden we een Jeugdpeiling voor de gemeente Groningen. Dit is een enquête onder jongeren van 9 tot en met 17 of net 18 jaar. Het gaat over veel onderwerpen, zoals gezondheid, leefstijl, schoolplezier en vrijetijdsbesteding.
http://www.bureauonderzoek.nl/rapport/Jeugdpeiling%202006%20Tabellenboek%20.pdf
Enkele vragen uit de lange vragenlijst:
Wat is de hoogste opleiding die je vader en moeder hebben afgemaakt?
Hebben je vader en moeder momenteel werk?
Denk jij, dat jullie thuis rijk of arm zijn?
Ben je wel eens weggelopen van huis en één of meer nachten weggebleven?
Doe je wel eens tegen je zin met kinderen mee omdat ze dan aardiger tegen je
doen?
Heb jij de volgende vriendschappen?
stapvrienden – –
schoolvrienden – –
sportvrienden – – –
chat/msn/sms-vrienden – – –
goede vriend – –
goede vriendin – –
“verkering”
Naar wie ga je meestal uit school?
Hoe is over het algemeen je gezondheid?
Heb je in de laatste 12 maanden er wel eens serieus over gedacht een einde te
maken aan je leven?
Heb je het afgelopen jaar een poging ondernomen om een eind te maken aan je
leven?
Heb je jezelf wel eens opzettelijk verwondingen toegebracht de afgelopen 12
maanden?
Heb je het afgelopen jaar een ongeluk gehad?
9-11 jaar: Met welke hulpverlener(s) heb je de afgelopen 3 maanden contact
gehad?
12-17 jarigen: Met welke hulpverlener(s) heb je het afgelopen jaar contact
gehad?
Wat vinden je ouders/verzorgers ervan dat je alcohol drinkt?
Zijn je wel eens drugs aangeboden?
Heb je wel eens met iemand gevreeën, zonder echt met elkaar bed te zijn
geweest?
Ben je wel eens met een vriend(in) naar bed geweest?
Hoeveel dagen in de week eet je groente?
Ben je het afgelopen jaar betrokken geweest bij een vechtpartij?
Ben je wel eens betrapt of (op)gepakt door de politie?
Hoeveel van de jongens en meisjes met wie je omgaat, roken dagelijks?
Hoeveel van de jongens en meisjes met wie je omgaat, worden tenminste eens
per week dronken?
Roken, drinken en/of sporten jouw ouders?
en dan nog dit:
http://www.geenstijl.nl/archives/images/bds.pdf
En je kunt zeggen wat je wilt, het ministerie is eindverantwoordlijk.
Dan krijgen jongeren (14 jaar) op het VO nog een vragenlijst van jeugdzorg en er zijn scholen die er studiepunten (dus dwang) aan verbinden. Ouders hoeven er niet van op de hoogte worden gesteld en zijn dat dus ook vaak niet tot Jeugdzorg langs komt…….
oja, bepaalde lijsten heten anoniem te zijn, maar als je ze niet invult krijg je wel een herinnering…hoezo anoniem…..
Zelf heb ik wat rondgeklikt en de SDQ lijsten gevonden…
http://www.sdqinfo.org/py/doc/b3.py?language=Dutch
Deze worden veel gebruikt door Bureau Jeugdzorg.
Eigenlijk verontrust mij alleen de dwang en het achter de ouder om registreren. Moet me eens inlezen in de rechten van het kind. Kan me voorstellen dat een kind zelf het recht heeft hierover te beslissen.
Wat betreft de basisdataset van geenstijl die is erg verouderd, we zijn inmiddels toe aan versie 3.0. Dit is de befaamde lijst waarover door de VVD de schaamhaar vragen aan Rouvoet zijn gesteld.
Dit is dus een formalisatie van de vragen en antwoorden die een arts altijd al registreerde in zijn papieren dossier maar voor het computertijdperk in een dataset zijn gegoten.
Het tot stand komen van die dataset is inderdaad onder verantwoordelijkheid van de staat maar inhoudelijk geheel door artsen geregisseerde aangelegenheid. De inhoud hiervan wordt niet gedeeld met ‘de staat’ anders dan dat de JGZ verplicht is kwartaalrapportages aan de gemeente te verstrekken. Denk dan aan aantallen consulten en aantallen doorverwijzingen. Een bedrijfsmatige rapportage aangezien de gemeente haar geldelijke vergoeding aan de JGZ afstemt op de produktie die de consultatiebureaus draaien.
Affectieve en pedagogische verwaarlozing zijn constructies die je al in de schoenen worden geschoven als je van mening verschilt of als het probleem van je kind door wachtlijsten en ondeskundigheid bij scholen en instanties nog niet opgelost is of als je eens een afspraak hebt moeten verzetten vanwege dringende verplichtingen elders. Dan heet het: ouder laat de eigen problematiek prevaleren. De wijze van formuleren zet normale observaties in een verdacht licht.
Ach, het wordt ze gewoon geleerd om dat zo te formuleren, moet je niet teveel achterzoeken, dat is gewoon het jargon van de sector.
Ernstig is dat ouders en kinderen niet geholpen worden maar beschuldigt en gejuridiceerd. Was er maar echte hulp! Maar dat is schaars en moeilijk te vinden of duur. Ook daar krijgen ouders de schuld van. En dan maar ‘vroegsignaleren’ en ‘verplicht melden’. Met welk doel dan? O nee, het is een doel op zich. Dat voorkomt juist dat kinderen geholpen worden.
Helaas gaat “high” er van uit dat de overheid goed met onze gegevens omgaat. Op deze site zijn al meerdere voorbeelden voorbijgekomen waaruit blijkt dat dat niet zo is.
Het voorbeeld van de zogenaamde ANPR dat sinds dit bericht is geplaatst is daar een goed voorbeeld van. Hoewel de gescande kentekens geen “hit” hebben opgeleverd, blijven de kentekens in de registers. In plaats van de politie op de vingers te tikken wil men in de regering de wetgeving aanpassen.
Onder het mom van “je hebt toch niks te verbergen?”. Ik heb het gevoel dat “high” ook denkt niets te moeten verbergen.
@44 Ik heb zeker wel iets te verbergen, ik bepaal graag wie wat van mij weet.
Naast het ontwarren van valse argumenten betoog ik alleen maar dat we misschien niet zo slecht af zijn met een staat die kaders schept in het uitwisselen van informatie. Deze kaders zijn namelijk openbaar en daarover kunnen wij discussieren in blogs zoals deze. Ze kunnen door wetenschappers in de media aan de kaak gesteld worden. Vandaar dat er ook zo veel bekend is over de informatie verzamelwoede van de staat tov de echt grote databanken van de multi-nationals.
Er is juist heel weinig bekend over wat de overheid weet. Wat wordt er opgeslagen bij een ANPR? Zeer waarschijnlijk het kenteken en de plaats, maar misschien ook gelijktijdig de adresgegevens van de kentekenhouder. Is dit bekend? Bovendien wil een multinational mijn geld. Niet mij veroordelen.
Daarbij worden de kaders inderdaad geschept, maar hebben wij daar helemaal geen inspraak in.
Als ik een klantenkaart heb ij de Albert Heijn is dat een bewuste keuze. Een OV-kaart niet. Als ik een Albert Heijn kaart heb, weet ik dat ik reclame kan krijgen. Wil ik dat niet, meld ik me niet aan. Wil ik met het Openbaar Vervoer heb ik een geldige kaart nodig. Als ik een anonieme kaart wil hebben, kost me dat meer en alle fouten zijn bij voorbaat mijn schuld.
Dit is ook mijn probleem met kindermishandeling. Zoals je waarschijnlijk weet, alle ouders die een melding hebben dat er onderzoek is gedaan naar kindermishandeling verdwijnen NIET uit het systeem. “Waar rook is is vuur” is kennelijk de gedachte. Dat gekoppeld aan een EPD (Elektronisch Patienten Dossier) kan best betekenen dat je kinderen later gecontroleerd worden op sexueel misbruik, enkel omdat er een melding is geweest ooit van kindermishandeling.
Bovenstaande is trouwens geen spookverhaal.
Niet alleen buren melden.
“Verhalen van ouders die te maken hebben gekregen met onterechte meldingen bij het AMK van overbezorgde of rancuneuze buren”
Niet alleen buren maar ook scholen en hulpverleners melden om foute redenen als rancune en overbezorgdheid.
1. De aanval is de beste verdediging en een zorgmelding is een effectief machtsmiddel om je in te dekken tegen slechte communicatie met ouders, eigen ondeskundigheid en fouten en onbegrip voor de positie van ouders. Dat dit het belang van een kind ernstig kan schaden is dan niet in beeld. Hooguit dat men juist meent te handelen in het belang van een kind. Meestal eigenbelang dus of het belang van de instelling. Gezin maanden of jaren in de stress, geholpen wordt er niet meer tenzij bijdehante ouders zich zelf in het zorgcircuit weten te mengen en kinderen kunnen geconfronteerd worden met ongewenste uithuisplaatsing, een trauma voor alle betrokkenen dat de ontwikkeling van een kind ernstig kan schaden.
2. Hulpverleners kunnen op deze manier ouders dwingen om mee te gaan in een behandeling die niet in het belang is van hun gezin en niet op maat van dat gezin maar dat behoort tot de standaardhulpverlening van de instelling.
3. Professionals kunnen hun eigen onverwerkte leed op jou gezin projecteren. Elk gezin heeft nu eenmaal een eigen wijze van communiceren en een eigen dagelijkse gang van zaken, de gezinscultuur. Elke onbegrepen situatie van deze gezinscultuur, als dit niet gewoon nagevraagd wordt en begrepen of de informatie van de ouder niet vertrouwd, kan een onterecht niet-pluis gevoel opleveren dat de onverwerkte problematiek van de ‘professional’ triggert. Een niet-pluis gevoel wordt gevolgd door een verplichte zorgmelding. De angst van een kind met autisme voor alles wat beweegt wordt dan ingevuld als angst voor andere gezinsleden vanwege (zelf doorgemaakt) sexueel misbruik of geweld.
Als ouders niet vertrouwd en geloofd worden in de observaties van hun kind kun je zo een gezin dwingen met zijn allen opgenomen te worden in een instelling om daar als een laboratoriumopstelling, in vivo, te kunnen observeren hoe de interacties zijn.
Dat vervormt of vervalst echter de waarneming doordat een gezin thuis toch echt anders functioneert dan in een kunstmatige situatie. Dat kan weer hele nieuwe problemen opleveren. Bovendien worden daarmee de belangen van alle gezinsleden, het recht op een zelf georganiseerd dagelijks leven van werken en naar school gaan en de verplichtingen in het gezin en met het netwerk, de buurt, de familie, de vrienden, ernstig geschaad. Met het valse idee dat dit in het belang van dit kind is. Een beetje vertrouwen in ouders zou hier wonderen kunnen betekenen. Alleen al het onderkennen dat hier rechtmatig verschillende belangen aan de orde zijn zonder dat ouders dan in een reflex ‘slechte ouders’ zijn is al winst. Doorslaan van een systeem waarin de ouders altijd hun zin krijgen naar een systeem waar de hulpverleners altijd hun zin krijgen is nog steeds niet in het belang van een kind.
Als de door de instelling voorgestelde opvoedingsmethoden niet geaccepteerd worden door de ouders kun je zo afdwingen dat een kind geplaatst wordt in een pleeggezin of internaat dat wel bereidt is met deze methoden te werken. Er is nou eenmaal geen eensoortige opvoedingsmethode hoe hard men ook werkt aan ‘evidence based’, een als softere manier gepresenteerde methode om ouders te kunnen overhalen of dwingen en de cultuur van een gezin sluit niet altijd aan bij de cultuur van de instelling en dat kun je niet straffeloos negeren. Onderbelichting en ondermijning van de positie van de ouder in het gezin is niet in het belang van het kind.
En dat kan om futiele zaken gaan.
Een instelling werkt met het belonen van goed gedrag met snoepjes. Daar kan ik als ouder toch niet in meegaan. Ik had zelf al 20 vullingen voor ik groot was en voed mijn kinderen op dat zaken intrinsiek van belang zijn, gewoon omdat het in het belang is van jezelf en van de ander en dat werkt. En belonen doe ik met zaken waarvan ik weet dat het kind die persoonlijk op prijs stelt en die ik in het belang acht van mijn kind. Snoepjes behoren toevallig niet tot een gewenste beloning bij mijn kinderen, anders zou ik het beslist kunnen overwegen. Door hun rigiditeit zijn ze meer gevoelig voor de door mijzelf aangeboden routine waarin snoepjes een heel eigen plaats hebben dan voor de invloeden van de commercie of andere kinderen op dit vlak. Het verstoort mijn wijze van interactie met mijn kinderen, mijn ‘responsieve’ ouderschap, om dan ineens wel met snoepjes te gaan werken. Voor je het weet zit je kind dan in een ’therapeutisch’ pleeggezin dat wel met snoepjes werkt.
De adviezen en behandelingen die ik wel in het belang van mijn kind en mijn gezin achtte heb ik uiteraard en met succes opgevolgd.
Dat onderscheid te kunnen maken acht ik nog steeds een burgerrecht en het recht van de ouder en niet van de instelling of de overheid. En mag niet leiden tot een voor naieve ouders, want onwetend van dit belangenconflict en de gevolgen daarvan, onverwachte en stressvolle gang naar de kinderrechter. Hoe graag hulpverleners die weg ook optioneel in hun aanbod houden door vrijwillige en verplichte hulpverlening onder een dak aan te bieden. Omdat de te bieden hulp aan een kind dan geen verschil zou maken of dat in een verplichte of vrijwillige situatie plaatsvindt. En ook daar kun je ernstig over van mening verschillen omdat de positie van ouders daarin niet serieus genomen wordt. Ik wantrouw hulpverleners die daar op blijven aandringen ernstig, die gaan niet naar mij luisteren en vertrouwen mij niet en benadelen daarmee mijn kind dat mij zeer nodig heeft.
Hulp aan een kind is hulp ongeacht het kader vrijwillig of verplicht? Dat ontkent de burgerrechten van ouders en de plichten tegenover hun kind om ook op te komen voor de belangen van dat kind, zelfs tegenover instellingen en de overheid zelf die tegenstrijdige belangen kunnen hebben, en het vermogen om dat naar eer en geweten in te vullen. Een verschil van mening van een goedwillende hulpvragende ouder met een hulpverlener over een kind kan dan direct ontaarden in een juridisch geschil en de situatie van het kind per direct schaden door de vervolgens stressvolle omstandigheden, zonder hulp, waar ook het kind in terecht komt, het kind dat juist dringend om hulp verlegen zit.
De protocollen voor melding zijn strict en verplicht, ook hulpverleners kunnen daarin niet altijd een moreel juiste keuze maken. Een ouder die zelf hulp geregeld heeft voor de kinderen en dan hulp voor zichzelf in een psychiatrische setting krijgt een zorgmelding. ‘Ouder in de psychiatrie’ is een verplichte melding om een OTS te kunnen regelen waarin de hulpverlener voortaan beslist over de gezinssituatie. Alsof je door hulp te zoeken in de psychiatrie per definitie ontoerekeningsvatbaar bent en je burgerrechten in moet leveren op straffe van een stressvolle strijd met justitie. Een belediging van een goede ouder die juist hulp zoekt en aanvaard en een schending van de burgerrechten om niet zelf te mogen beslissen welke hulp je voor jou en je gezin toepasselijk acht.
In de statistiek dus.
Mijn gezin is niet het enige dat op deze wijze in de statistieken meegenomen wordt na melding en dus onderzoek. Dan val je onder de terechte meldingen Kindermishandeling -een OTS of UHP is dan gelukt- of onder de twijfelgevallen -verwaarlozing of mishandeling is niet uitgesloten- of onder de 10% waar de melding onterecht bleek.
Gewoon omdat het dossier verder vol zit met geconstrueerde negativiteit, gebaseerd op meningen en belangen en niet op feiten, en niet iedere ouder of advocaat de vaardigheden heeft om die geloofwaardig te weerleggen voor de rechter of dat men een kinderrechter treft die al dan niet begrijpt hoe dat werkt en in staat is om ouders in te schatten en te vertrouwen.
Schadelijke hulpverlening
Ik ben niet bereid mijn burgerrechten en de belangen van mijn kinderen en mijzelf in te ruilen voor de kleine kans dat er door deze schadelijke en schandelijke zaken, een democratisch land onwaardig en het prikkelen van hulpverleners tot immoreel gedrag en het belonen daarvan, mogelijk een kind extra ontdekt wordt dat werkelijk mishandeld wordt.
Schadelijke hulpverlening is strijdig met de eed van Hippocrates die deze hulpverleners jammergenoeg niet hoeven af te leggen of gedwongen worden te schenden.
Elk spotje Kindermishandeling en elk mediabericht over procedures als ‘vroegsignalering’ en melding bij de instanties is voor mij dan ook aanleiding om mijn omgeving in te lichten over de schadelijkheid en immoraliteit daarvan en informatie te verspreiden die aanvaring met dit soort instanties kan voorkomen.
Cijfers gevraagd
En wat een gemeenschapsgeld is daar mee gemoeid, hoeveel professionals hebben daar wel niet een dagtaak aan.
Kan iemand zonder marketingissues nu eens uitzoeken wat een zorgmelding gemiddeld kost voor de belastingbetaler, per soort melder? Per opgevolgde actie. Kan daar niet veel beter echte hulp mee georganiseerd worden? En dan eens ernstig nadenken hoe je mishandelde kindertjes op kunt sporen zonder deze intense onzin.
Het strategisch marketen van de cijfers van Kindermishandeling en het meewerken aan deze schadelijke procedures van de overheid zogenaamd in het belang van mishandelde kindertjes is als het goedpraten van Guantanamobay in het belang van de veiligheid van alle burgers in de wereld en de bescherming tegen terroristen. Ach, er zijn mensen die dat blijven goedpraten.