Het is geen ondenkbeeldige situatie: na de Tweede Wereldoorlog vluchten twee joodse broers, David en Benjamin, uit Europa. Ze hebben de verschrikkingen van het nazi-regime ter nauwernood overleeft. David, de oudere broer vlucht naar Amerika (New York) en Benjamin, de jongere naar Brits Palestina, dat snel onafhankelijk Israel zal worden.
Ze moeten allebei hard werken: in Amerika geldt dat iedereen door hard werk zichzelf verder kan helpen, in Israel bouw je mee aan de Joodse staat. En zo werkt David als schoonmaker, krantenverkoper, en uiteindelijk journalist. Benjamin werkt in een kibboets, een collectieve boerderij, voor het algemeen belang.
Natuurlijk vinden beide broers liefde in hun nieuwe vaderland: zowel op het Israelische platteland als in een stad als New York is er bruisende joodse gemeenschap van migranten uit Europa. David trouwt met Rachel, die uit Polen gevlucht is, en Benjamin met Hannah, net als hij zelf een vluchteling uit Nederland.
Maar dan komt er een belangrijk verschil: waar David in Amerika leeft en dus in vrijheid en veiligheid, leeft Benjamin in Israel, een land dat voortdurend in oorlog is met haar buurlanden: in 1948 vallen de Arabische buurlanden in en in 1956, 1967 en 1973 volgen respectievelijk de Suez-oorlog, Zes-Daagse oorlog en de Yom Kippoer oorlog. Maar zelfs binnen Israel is geweld nooit ver weg: Israelische burgers worden voortdurend bedreigd met aanslagen van terroristen. En dat heeft ook gevolgen voor de levens van Benjamin: hij moet zelf in het leger dienen. Zijn twee zoons David en Yitzak moeten dat ook. Yitzak is blijvend verlamd door een ongeluk met een tank tijdens de Yom Kippoer oorlog. Ook zijn dochter Esther dient in het leger – achter de linie als administratief assistent. Maar zelfs als Israel niet in oorlog is, leeft Benjamin en zijn familie onder de voortdurende dreiging van terrorisme. In een aanslag op een bus komt David samen met zijn vrouw (Sarah) en zijn zoon om (Abraham).
Vergelijk dat met David: New York heeft een sterke joodse gemeenschap, die in de veiligere wijken van de stad woont. Zijn zoons (Aaron (Ron), Benjamin (Ben) en Zacharias (Zach)) kunnen studeren, en hoeven niet in het leger te dienen. Ze klimmen op tot zakenman (Ron), professor (Ben) of kunstenaar annex taxichaffeur (Zach). Ron en Zach trouwen en krijgen kinderen: Ron met een Joodse (Rebecca – but call me Becky) en Zach met een zwarte jazz-zangeres. Ben komt, het is begin jaren ’80, met een vriend thuis. In New York kan het allemaal, voor een prijs natuurlijk.
Het is een simpele vraag: wie zou u liever gevolgd zijn, als u in die situatie zou leven? Zou u liever naar Israel gevlucht zijn of naar New York? Waar is vrijheid, de kans om te leven zonder angst of geweld groter? Zou u “herkenbare Joden” adviseren om naar Israel te vluchten?
Reacties (7)
Beter hadden ze in Nederland gebleven (of inderdaad, naar de VS, Australië, Canada of Nieuw Zeeland geëmigreerd). Naar Brits Palestina was inderdaad niet zo’n goed idee (zeker ook met het geweld dat daar destijds al aan de gang was in het achterhoofd).
Het schijnt dat je in Nederland als jood na de oorlog in alle rust en veiligheid kon uitgroeien tot beroemd advocaat, burgemeester van de hoofdstad, een universitaire toppositie of goedbetaald kunstenaar. Alleen premier is nog een brug te ver, maar dat is president in de VS ook.
Wat is het doel van deze post? Moet ik nu denken “Joden hadden nooit naar het Beloofde Land (of hoe je het ook wilt noemen) moeten gaan?”
Met dergelijke verhalen zijn schrijvers als Bellow, Potok, Singer en vele anderen groot geworden. De menselijke ziel kan zich overal verscheurt voelen. De vraag is dan ook onmogelijk te beantwoorden wegens eigen ‘gebrek aan geschiedenis’. Wel valt objectief vast te stellen dat de uitspraak van Bolkestein schrikwekkend dom en plat is voor een verder hoog aangeschreven intellectueel.
@1 ‘Alleen premier is nog een brug te ver, maar dat is president in de VS ook.’
Cohen was korte tijd dichtbij en ik heb niemand horen roepen dat dit niet mocht vanwege zijn Joodse achtergrond. Ik zou een Jood in de VS minder kans geven maar na Obama lukt het vast wel eens ;)
Misschien wel omdat Joden gelukkig zijn in hun eigen land, gelukkiger ook dan de gemiddelde Amerikaan?
Zie: http://www.sodahead.com/united-states/worlds-happiest-countries—happiness-index-from-forbescom/blog-386075/
Ondanks de vrijheid in hun eigen land zijn in de afgelopen decennia duizenden (jongere) joden uit de VS geëmigreerd naar Israël. Zij hebben zich als kolonist gevestigd in bezet gebied en ze behoren tot de fanatiekste aanhangers van Groot-Israël. Hoe passen we dit in bovenstaand verhaal?
@3: Maar hij is het niet geworden. En ook al zegt niemand het hardop, er lopen echt nog mensen in Nederland rond die niet op een jood stemmen. verder eens, misschien gebeurt het in de toekomst in de VS en/of Nederland wel een keer, vandaar ook “nog”.
@5: Ik denk dat het woord “vluchten” op die mensen niet van toepassing is. Ik zou eerder zeggen dat ze bewust het risico opzoeken, net als bijvoorbeeld veel jongere Pakistani, die richting Afghanistan vertrekken en daar ook tot de fanatiekste aanhang behoren van een organisatie die erop uit is om heidenen het land uit te helpen en het land te claimen voor moslims/Pashtuni.
Het spijt me, ik kan hier niet zo veel mee. Voor hetzelfde geld was de ene broer in de VS allemaal rampspoed (a la de film Crash (2004) overkomen of was om maar wat te noemen het huwelijk met een zwarte vrouw een reden geworden voor een langdurige familievete.
Wie doet alsof het land waarin je woont in zo extreme mate bepaalt wat je van je leven maakt, lijdt wat mij betreft aan territoriaal determinisme. Iets wat (als ik het goed begrijp) je voor mensen van joodse komaf juist wilt relativeren…?
Komt op mij een beetje over als een nogal naïef panacee voor het israëlisch-palestijnse conflict: ‘Hecht je niet zo aan Israël, ook elders kun je goed leven’. [/kritische modus]