De rubriek Closing Time is vast niet bedoeld om populaire liedjes die je overal en altijd kunt horen een podium te bieden. Daar hebben we Skyradio al voor en de Top 2000, waar het jeugdsentiment op het feest der herkenning de ene kneiter na de andere gouwe ouwe aan elkaar rijgt: The Horror! The Horror!
Maar sargasso-schrijvers zijn ook maar mensen, voorzien van een softspot. En die van mij is Wonderful Life van Black. Ik heb mij altijd laten inpakken door dat nummer. Toen en nu. En tussentijds. Maar nooit iets gelezen over de achtergrond van dat liedje. Dat deed ik vandaag dus wel, en toen stuitte ik op een citaat dat me even naar adem deed happen. Die Black, Colin Vearncombe dus, zegt dus: ‘Ja, die song, die tekst had ik ironisch bedoeld.’
Wat? En ik heb dat al die jaren geloofd? Ik ben er in getrapt? Het was nep? Wat knap, dat wel. Dat moet gezegd. Colin had die tekst geschreven na een periode in zijn leven waarin niet veel goeds gebeurde en waar er veel tegen zat. Zo wonderful vond hij zijn life niet. Vandaar.
Maar. Het is ook nog een keer zo dat als een gedicht, een verhaal of een song de wereld is in gestuurd, aan het publiek is gegeven, dat het niet meer het eigendom van de schrijver is. Flikker maar op met je ‘wat bedoelde de schrijver hier met’. En: ‘ik heb niets te maken met ’s mans intenties toen hij dit schreef, het gaat om mijn interpretatie’. Ironie? Me reet, dit is gewoon echt en gemeend.
En in de clip, de video, kan ik ook niets vinden wat ik als ironie zou kunnen zien of ervaren. De clip is bijzonder op verschillende manieren. Hij is helemaal in zwart/wit gedraaid. Veel wordt er van een laag camerastandpunt geschoten. Het is gestileerd en geregisseerd tot en met natuurlijk. Mijn favorieten? Op minuut 2.24 die twee broertjes, waarschijnlijk broertjes, dat is echt goud dat beeld. En op minuut 3.10 waarin dat schip de achtergrond inneemt en op minuut 3.35 als dat jongetje zijn masker afneemt en met een ernstig gezicht de camera inkijkt.