Covers. Er zijn mensen die ervan gruwen, die er op neer kijken, immers, niets haalt het bij het origineel, en bedenk zelf ‘ns iets makker, beetje makkelijk sier gaan lopen maken met andermans product. Boe!
Maar. Aan de andere kant. Ik heb ook de ervaring dat ik me verheugde op de voordacht van een dichter bij een poëziefestival, ik had het merendeel van zijn bundels, kende zijn gedichten, vond ze goed – maar hij had ze door iemand anders moeten laten voordragen, want allemachtig, wat kun je een optreden verprutsen door onhandig gedoe met microfoon, te lang gerommel in de papieren, gehakkel, of erger, gemompel – en daar gaan die mooie gedichten. Had ze nou maar door een ander laten voorlezen, dan was er nog iets van over gebleven.
Leonard Cohen schreef Winterlady in 1967. En het duurde tot 1994 dat er een betere versie kwam. Will Oldham deed dat, ook al heette de plaat waar die cover op staat Hope (Palace Songs). Wat Will Oldham deed was het nummer meer een walsje laten zijn, een weemoedig walsje. Beter. Maar u mag natuurlijk een andere mening hebben.
Trav’ling lady, stay awhile
Until the night is over
I’m just a station on your way
I know I’m not your loverWell I lived with a child of snow
When I was a soldier
And I fought every man for her
Until the nights grew colderShe used to wear her hair like you
Except when she was sleeping
And then she’d weave it on a loom
of smoke and gold and breathing
Reacties (1)
Cohen speelde zijn liedjes meestal vrij simpel en sober. Dat is fijn voor een coveraar, want die kan dan alle kanten op. Case in point: