Het is een wittemannenlijst, is een veelgehoorde klacht over de Top 2000, hoewel het langzaam schijnt te veranderen. Is de Snob 2000 diverser? Het is nogal tijdrovend om beide lijsten integraal te vergelijken, maar mijn indruk is dat vrouwen en mensen van kleur in de Snob 2000 niet beter vertegenwoordigd zijn. Misschien omdat snobs hun neus ophalen voor popmuziek: de Queen of Pop staat er bijvoorbeeld niet in, Beyoncé evenmin (beiden 5 keer in de Top 2000), en Adele staat 16 keer in de Top 2000 en maar 1 keer in de Snob 2000.
Ben toch een beetje gaan tellen: in beide lijsten zijn er onder de eerste honderd nummers 12 vrouwelijke artiesten, gemengde formaties meegeteld. In de Top 2000 is de eerste Miss Montreal op plek 20 met ‘Door de wind’, in de Snob 2000 vinden we de eerste vrouw alleen pas op 44, namelijk Eefje de Visser (met ‘Bitterzoet’). Onder de Top 2000-hofleveranciers is geen enkele vrouwelijke artiest maar vinden we wel ABBA en Fleetwood Mac, en die komen een stuk minder vaak voor in de Snob 2000 (maar misschien is er een andere vrouwelijke hofleverancier die zonder tellen niet direct opvalt).
Artiesten van kleur zijn er nog minder en ze lijken moeilijker te vinden in de Snob 2000. Prince (plek 21 in de Top 2000) en gemengde band Massive Attack (plek 19 in de Snob 2000) zijn de eersten op de lijsten. Onder de hofleveranciers van de Top 2000 is één zwarte artiest, Michael Jackson (20 nummers), die niet voorkomt in de Snob 2000. In de snoblijst bijvoorbeeld ook geen Tina Turner (9 keer in de Top 2000) of Whitney Houston (5 keer ), maar wél meer van Kendrick Lamar (4 vs. 1 keer) en ietsje meer Nina Simone (5 vs. 3 keer).
Niet in de Top 2000 maar wel in de Snob 2000 vinden we Funkadelic (met ‘Maggot Brain‘) en de Nederlandse band die hun naam door hen liet inspireren: Urban Dance Squad – twee bands die in 2010 ook in Sargasso’s eigen niet-top2000-muziek-top2000 terechtkwamen. (Sargasso’s nummer 1, ‘Lady’ van Fela Kuti, staat trouwens niet in de Snob 2000.) Urban Dance Squad scoort drie keer, het hoogst met ‘Demagogue’ op plek 55. Hun debuutsingle ‘Deeper Shade of Soul’ (1989) staat op 118.
Morgen is het laatste deel van de Snob 2000 te horen op Pinguin Radio van 7 uur tot middernacht.
Reacties (8)
Echte snobs zouden toch moeten begrijpen dat zie iemand als Robert Johnson in hun lijst zouden moeten stemmen. Als opgestoken middelvinger naar al die boomers in de Top 2000 die daar alles vandaan hebben gehaald.
Maar ja, niet iedereen kan snob boven snob zijn.
Ja, klopt Hans. En wat een geluk dat het juist engelse witte mannetjes waren, die in de vroege zestiger jaren zwarte muziek op waarde wisten te schatten. Zonder Eric Clapton, John Mayall en the Stones waren zwarte artiesten als Robert Johnson, Leadbelly, Willie Dixon en Jimmy Reed nooit bekend geworden. De carriere van witte man Clapton is eigenlijk een grote tribute aan zwarte artiesten. Dat dan weer wel. Maar goed, dat soort fijne nuances passen natuurlijk niet in het stompzinnige diversiteitsgejank waar de auteur van het stukje in uitblinkt.
Ik zie in het stukje hierboven vooral feitelijke constateringen. Die best interessant zijn. Je kwalificatie “gejank” lijkt me een prachtig voorbeeld van het fenomeen projectie.
Lol! Want zwarte mensen hebben witte mensen nodig om hun volle potentieel te bereiken in de witte wereld. Way to go, Michiel! De witte artiest uit de jaren 60 als ‘savior’. Herlees jezelf eens, man, je benadrukt het punt dat gemaakt wordt alleen maar.
Het hoogste nummer van UDS staat in de snob2000 tenminste hoger dan van kloon Rage against the Machine.
Wel deze bands en bands als RHCP, maar geen Fishbone is onbegrijpelijk. Toch de godfathers van de crossoverstroming in de jaren 80/90. Na de Ramones ook de beste liveband aller tijden.
https://www.youtube.com/watch?v=iZJwefAFRiY
Nooit een “Closing Time” geweest. Schandalig.
Nou, daar heb je een punt idd :-)
Zo’n lijst is natuurlijk een afspiegeling van de cultuur in de afgelopen 60+ jaar. Als er in de jaren ’70 onvoldoende aandacht en kansen voor zwarte artiesten en vrouwen was, komen die niet zomaar opeens in 2021 in zo’n lijst tevoorschijn.
En als we het over popmuziek hebben, dan hebben we het nog altijd toch al snel over bandjes. En bandjes beginnen is toch nog altijd een hobby voor jongetjes, witte jongetjes liefst.
Van mij had er wel wat minder snoeiharde gitaar en wat meer dance, rap, en soul in gemogen. 1 keer N.W.A. 1 keer Dr. Dre. Geen 2Pac. Dat is een beetje mager natuurlijk. De beste bekende witte rapper heeft de lijst niet eens gehaald (nee, dat is niet Def P).
Dat zal best. Maar er is niets mee om dat te benoemen.
Ik denk dat muziek maken voor zwarte jongeren, ook in bandvorm, misschien wel meer een ding is dan voor witte jongeren.