Hoe gaat dat, je knippert een paar keer met je ogen en je bent alweer een decennium opgeschoten. Dat is ouder worden kennelijk.
Hoe dan ook, het was een paar jaar geleden (15 jaar geleden, red.) dat ik die cd’s van Bright Eyes kocht. Heerlijk geluid. En hij, Connor Oberst, de man achter Bright Eyes dus, grossierde in z’n platen, op een gegeven moment bracht hij er twee tegelijk uit: I’m Wide Awake It’s Morning en Digital Ash in a Digital Urn. En iets later ook nog een live plaat, Motion Sickness, 2005. En op die plaat staat een nummer dat zeer uitbundig naar z’n eind wordt begeleid door een trompet: True Blue. En dat gebeurt in twee gedeeltes. Allereerst op 2:30 minuut en dan de uitzinnige finale vanaf 4:45 minuut.
Reacties (1)
Ik ben niet blue ( drink pas mijn tweede glas Grüner Veltliner ) maar desalniettemin een aangenaam troostend nummer. +1 ook voor de fraaie blazer