Bij Oneohtrix (One-oh-trix) Point Never weet je nooit wat je krijgt, en op zoek naar een nummer om hier te delen werd me ook duidelijk dat zijn muziek totaal ongeschikt is om in losse nummers te luisteren. Niet dat zijn albums nou per se een coherent geheel zijn, maar daar zit nu juist voor een groot deel het luisterplezier: van het ene in het andere gegooid worden – iets dat in dit ene nummer ook al enigszins gebeurt. Op zijn derde album R Plus Seven uit 2013, waar ‘Zebra’ op staat, poogt hij iets nieuws te maken van niksige digitale geluiden van de jaren ’80, wat hem een pionier in ‘vaporwave’ maakte (waarover morgen meer). Hierna zijn er nog acht albums en een paar singles uitgekomen en inmiddels klinkt OPN alweer totaal anders.
Reacties (2)
Ha fijn. Eindelijk weer eens iets wat lekker schuurt en wringt, en wat niet aan de standaard voldoet van melodietje met beatje, uitgevoerd met gitaartje drums en basje zoals dat al miljoen-en-een-keer eerder gedaan is.
Ik vond het allemaal toch wel erg conventioneel en braaf worden, deze rubriek, over de laatste maanden.
Meer anti!
Ja! Sowieso meer Anti.
Helemaal eens, muziek mag schuren, wringen, beetje pijn doen.
Los daarvan, is er ook plaats op Sargasso voor dingen als dit? Op het eerste gezicht niet zo wringend, maar toch zeker anders dan het aanbod.
https://youtu.be/6-3S-cBQn7s
Kijk vooral ook de video en neem jezelf net als zij doen, niet te serieus. ;)