Het was in de zomer van 1980. Mijn ouders waren met vakantie en ik bleef thuis om voor de tuin en de hond te zorgen. Overdag was ik minimaal bezig in de tuin en las ik Oorlog en Vrede, en liep uren met de hond.
Vriend A. kwam op een gegeven moment langs, hij had wat elpees meegenomen. En wat rookwaar, een heel assortiment: wiet, Libanon, in twee soorten, Maroc en Afghaan. Op een gegeven moment zaten we in de tuin, af en toe was er nog een krekel te horen, kwamen we op het idee om de elpee Future Games van Spirit te beluisteren op een speciale manier. Ik ging plat op mijn rug liggen in het gras, kijkend naar de sterren, terwijl ik met mijn hoofd lag tussen de speakerboxen die we naar buiten hadden gesjouwd.
De elpee Future Games van Spirit is eigenlijk een Gesamtkunstwerk, het is een plaat die je in z’n geheel moet beluisteren, niet als een verzameling losse songs. De plaat is opgebouwd uit allerlei composities die samen versmelten tot een totaalconcept. Er zijn fragmenten van films, van reclames, van jingles, televisiefragmenten, stukjes uit interviews, films, stationcalls van dj’s, alles erg smooth samengebracht tot één geheel. En dat alles gebracht door de zalvende zang van Randy California in combinatie met zijn gitaarspel.
Enfin, de plaat moest halverwege het Gesamtkunstwerk wel even worden omgedraaid naar kant B, er was dus helaas een coupure, maar ik maakte de hele Future Games mee onder de sterren. Na het slotnummer stond ik op uit het gras, en schijn verklaard te hebben dat ik het allemaal begrepen had. ‘Ik begreep het allemaal’. Later werd ik nog wel ‘ns aan die uitspraak herinnerd. Hahahahahaha.
En ik geloof graag dat de combinatie van sterrennacht, muziek en bruine kleverige blokjes mijn brein tot zo’n uitspraak gebracht hebben, toen. Maar ik hou toch graag zelf de mogelijkheid open dat er op dat moment, ergens in het heelal, een uniek window even open stond, een window of perception, dat mij toen echt even alle verbanden liet zien op die plaat, die niet zichtbaar zijn voor anderen, maar alleen even voor mij speciaal alleen, toen.
Reacties (1)
“het is een plaat die je in z’n geheel moet beluisteren, niet als een verzameling losse songs. De plaat is opgebouwd uit allerlei composities die samen versmelten tot een totaalconcept. Er zijn fragmenten van films, van reclames, van jingles, televisiefragmenten, stukjes uit interviews, films, stationcalls van dj’s, alles erg smooth samengebracht tot één geheel.”
Dat zou zomaar de omschrijving kunnen zijn van Chill Out