In het Overijsselse stadje D. waar ik midden jaren tachtig woonde, was op een van de blinde muren met rood, groot de graffiti-tekst aangebracht: Just like pindakaas.
De niet op de hoogte zijnde passerende burger (‘do you, mister Jones’) begreep die regel waarschijnlijk niet. De in het zwart geklede jongere, met getoupeerde haardos, wist wel bij welke klepel de mosterd – The Jesus And Mary Chain natuurlijk, met Just Like Honey.
De muziek van The Jesus And Mary Chain was somber (natuurlijk), zuigend, en werd vooral gekenmerkt door distortion, dat gruizige stofzuigergeluid, noise. Maar de plaat, Psychocandy hield mooie melodieën verborgen onder al dat g(e)ruis.
De graffititeksten in het Overijsselse stadje D. zijn al inmiddels wegverbouwd of onder de witkwast verdwenen: Knut Folkerts moet vrij. RAF de strijd gaat door, en het geschilderde portret van Leila Khaled hoog op de muur van de Wereldwinkel, die gesloopt is. En ook Just like pindakaas is niet meer.
Maar The Jesus And Mary Chain speelt anno 2022 nog altijd hun Just Like Honey.
Reacties (1)
Ik weet nog dat, op de vraag wat voor muziek ze nou maakten, een van de broertjes Reid antwoordde met ‘Classic popsongs.’ Ze kwamen net kijken, dus dat klonk al net zo arrogant als hun toen ultrakorte optredens, maar verdomd: Die melodielijnen hebben beter standgehouden dan hun podiumprestatie.