In de laatste ‘Geen bal op de tv’ kwam Bill Cosby voorbij. En, naar aanleiding daarvan hoe (on)gemakkelijk het is om te kijken naar films en series van/met mensen die allerlei akelige dingen hebben gedaan. Voor sommigen geen probleem, voor anderen een onoverkomelijk obstakel. In hoeverre is kunst en cultuur nog genietbaar, wanneer de maker evident fout is en verschrikkelijke dingen heeft gedaan?
In de metal kun je over die discussie ook wel een boompje opzetten. Extreme muziek trekt (ook) extreme lieden aan. Jon Nödtveidt, muzikaal brein achter de Zweede death/black metalband Dissection, is zo’n type. Overtuigt satanist, om te beginnen, zo eentje die er echt in gelooft; in tegenstelling tot die talloze bands die zich tot de duivel wenden toen ze iets extreems zochten om hun muziek mee te garneren (en beter te verkopen).
Nu is iemands geloof in de regel zijn of haar eigen zaak, en dat hoeft voor mij in ieder geval geen beletsel te zijn ergens naar te luisteren. Die homofobe haatmoord die Nödveidt beging echter… tja. Dat maakt onbevangen luisteren naar zijn werk toch wat lastiger.
Maar toch. Toen ik Nights Blood voor de eerste keer hoorde, op een gratis verzamelaartje trouwens, werd ik weggeblazen. Wat een power. Mega-agressief. En toch prachtige melodieën. En op de CD waar het nummer op te horen is, Storm of the Lights Bane, bleek nog veel meer van dat moois te staan.
Maar toch. Als het bepalende bandlid een psychopathische homohatende gek is… dat doet dan toch wel af aan het luisterplezier. Ik heb het bandshirtje dat ik nog had liggen bij het afval gegooid, en de muziek een hele tijd links laten liggen.
Maar toch. Het is wel goede muziek. Hoe ik er in de regel mee om ga, met bands die opeens (echt) fout blijken*, is in ieder geval geen cd’s en merchandise meer te kopen, en geen concerten te bezoeken. Support de scene. Maar support geen haat.
In het geval van Dissection, of in ieder geval Nödtveidt, is dat niet meer aan de orde. Hij pleegde zelfmoord in 2006.
* Dat blijft natuurlijk een definitiekwestie. Ik zal geen band mijden waarvan de zanger een keer op een (gewillige) groupie is gaan liggen terwijl hij een vriendin thuis had zitten – al was het maar omdat er dan zo weinig goede muziek over zou blijven. Dat in het geval van Dissection de grens tussen goed en fout ver, vér overschreden is, behoeft denk ik geen toelichting.
Reacties (13)
Dan komt er ook nog bij dat beide albums die toch min of meer als black metalklassiekers worden gezien (The Somberlain and Storm…) zijn gemaakt voordat Nödtveidt de moord pleegde. Zou dat ook nog meespelen met de vraag of je nog kan luisteren naar muziek gemaakt door iemand die foute dingen heeft gedaan?
Goede vraag. Ik denk het wel; ik vermoed dat een hoop mensen niet gaan luisteren naar muziek, als ze bij voorbaat zouden weten van een moord als deze. Ik vermoed ook dat daar weinig gelegenheid voor zou zijn, want welke platenmaatschappij wil daar de vingers aan branden?
Is de prijs voor genialiteit niet dat je ook op andere vlakken grenzen overschrijdt? De enige uitzondering daarop die me zo snel te binnen schiet, is René Magritte. Zo bizar als zijn kunst is, zo braaf en burgerlijk was zijn dagelijkse bestaan. Belgen kunnen dat.
@3 Tja, maar in welke mate, en welke grenzen? Dissection heeft geweldige muziek gemaakt, maar dat hebben heel veel bands in de metal. Die bandleden waren echt niet allemaal brave burgers, er werd gezopen, gegokt, gehoereerd, gevochten, alle soorten drugs zijn gebruikt… maar dat is toch echt een andere categorie dan dit.
Beetje tegengif.
Tja, wie rijdt er hier in een Ford? En wie heeft er wel eens het werk van Dali bewonderd? En Ian Curtis was een lul. En Johnny Cash ook.
En zo nog duizenden vragen.
Ik snap die Noord-Koreanen wel. Geef mij maar een verlicht despoot die bepaalt welke muziek niet speelt met de grenzen van het ok.
Tja, Hitler heeft ook mooie snelwegen laten aanleggen, en was heel lief voor zijn hond. Toch wijs ik het gehele oeuvre van de man af.
Maar inderdaad, waar ligt de grens. Bij Adolf H. lijkt het me duidelijk, andere gevallen minder. Wat bijvoorbeeld te doen met Scott Adams? Zijn stripfiguur Dilbert is vrij briljant, maar de auteur blijkt een harde Trump-supporter en niet een heel slimme, bewijst hij dag in dag uit op twitter.
@7: “Toch wijs ik het gehele oeuvre van de man af. “
Hoe bedoel je, je rijdt niet over Duitse snelwegen?
Wel maf; ben je een fucking nazi en moet je het nog doen met black metal.
https://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_black_metal
@9: Och, die zijn wel wat gewend toch inmiddels? Ska was nu ook niet de meest roomblanke muziekkeuze die gemaakt kon worden :)
@10: Klopt, echt origineel zijn die heilloze goudvissen niet.
Plusje voor de frase “heilloze goudvissen”.
Verder mis ik er sowieso niks aan. Ben wel een liefhebber van grafherrie maar ik wil graag die van het progressieve slag. Black Metal weet me zelden, echt zelden te boeien. En de verhalen erachter vind ik vooral suf; Kerkjes platbranden en koketteren met Anthony LaVey… Meh…
@5 Ook mooi!
@6 Ik vind het eigenlijk wel prettig zelf te kunnen bepalen waar de grens ligt…
@9 Gelukkig is het lijstje bands op die pagina erg kort en niet bepaald indrukwekkend. Maar niettemin treurig dat het concept überhaupt bestaat.
@11 ik mis de referentie denk ik (heilloze goudvissen)??
@12 ach, de verhalen erachter… goede teksten zijn bonus afaic, geen must. Ik zit niet zo erg in de black metal, maar bands als Dissection (qua stijl eigenlijk ook meer richting de death) en Emperor zijn toch wel heel erg goed. Vooral op het snijvlak tussen black en andere stijlen gebeuren ook vaak mooie dingen.