EU eist opheldering over afluisteren NSA
Ook EU-kantoren werden beluisterd.
Langzaam maar zeker merk je dat het afluisterschandaal rondom de NSA minder prominent in het nieuws komt. Het bespioneren van EU-diplomaten (dat is natuurlijk een stuk erger dan het bespioneren van EU-burgers) of de asielaanvraag van Snowden in Nederland uitgezonderd. Toch is er bijna dagelijks nog wat te melden. Een bloemlezing van de afgelopen dagen. Vers van de pers is het nieuws dat Snowden asiel aangevraagd heeft in 21 landen, waaronder Rusland. Is Rusland een verstandige keus? Waarschijnlijk niet, maar in Frankrijk hebben al verschillende partijleiders een oproep gedaan om hem asiel te verlenen. Afgezien van het feit dat het procedureel niet mogelijk is, is Nederland ook niet zo'n verstandige optie omdat onze regering de banden met de VS niet graag op het spel zet. In Duitsland daarentegen roept het hele schandaal herinneringen op aan het Stasi-verleden. Nog een paar onthullingen maakt de geesten daar wellicht rijp voor het verlenen van asiel. En Ecuador heeft het niet zo op de VS. In de VS zelf zijn het ondertussen met name de senatoren Wyden en Udall die af en toe halfslachtig lekken en officiële overheidsreacties ter discussie stellen. Zo bevestigen ze eigenlijk dat we waarschijnlijk nog lang niet alles van deze beerput hebben gezien (en vast ook niet allemaal te zien zullen krijgen).
Ook EU-kantoren werden beluisterd.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ANALYSE - Once upon a time, in a pre-9/11 world, the European Parliament was about to take the privacy rights of their citizens seriously. Now PRISM is only a problem for Europeans because our governments did not implement the policies they themselves proposed in July 2001.
On July 11th 2001 the European Parliament published a report on the Echelon spy network and the implications for European citizens and businesses. Speculations about the existence of this network of Great Britain-and-her-former-colonies had been going on for years but it took until 1999 for a journalist to publish a report that moved the subject out of the tinfoil-hat- zone. The report of the EU Parliament contains very practical and sensible proposals, but because of events two months later across the Atlantic, they have never been implemented. Or even discussed further.
Under the heading “Measures to encourage self-protection by citizens and enterprises” it lists several concrete proposals for improving data security and confidentiality of communications for EU citizens. The document calls on Parliament to inform citizens about the existence of Echelon and the implications for their privacy. This information must be ‘accompanied by practical assistance in designing and implementing comprehensive protection measures, including the security of information technology.’
ACHTERGROND - Rechtspraak is uit de aard der zaak retroperspectief. Het is daarom zo kwetsbaar voor het grote gelijk van achteraf, de laatste tijd bekwaam aangevoerd door advocaat Zegveld. Terwijl we stevig geld uitgeven aan een Canon, een Nationaal Museum en aan de herdenking van tweehonderd jaar Koninkrijk, bladert zij juist terug naar de zwarte bladzijden van onze geschiedenis.
En die zijn er genoeg. Binnenkort zal ze de inval van de Romeinen in Friesland wel voorleggen aan het Internationaal Gerechtshof, en naar het schijnt voldeed de Tiendaagse Veldtocht ook niet aan het Handvest van de Verenigde Naties. Wat daar verder allemaal van zij; ze creëert in ieder geval interessante jurisprudentie. Getuige ook weer de meest recente loot aan de stam: de weigering van de Hoge Raad om de strafzaken tegen Indië-weigeraars te heropenen.
Om een strafzaak heropend te krijgen, moet een zogenaamd ‘novum’ gesteld en aangenomen worden: als iemand anders bekent het misdrijf te hebben gepleegd waar jij voor vastzit, bijvoorbeeld. Meester Zegveld betoogde dat de gewijzigde rechtsopvatting ten aanzien van Indië-weigeraars ook iets nieuws was. Dat is knap gevonden. Zou de Hoge Raad daarin meegaan, dan zou er een behoorlijke deuk in de rechtszekerheid worden geslagen of, in potjeslatijn, aan het beginsel van lites finiri oportet geknaagd. Het zou een regelrechte oproep aan iedereen zijn om eens goed na te denken of hij niet ooit voor naaktlopen is veroordeeld of een boete heeft gekregen op een stukje snelweg waar je naar huidige rechtsopvatting inmiddels wel 130 kilometer per uur mag rijden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Peter Olsthoorn leest de kabinetsbrief van Plasterk over PRISM en de Nederlandse veiligheidsdiensten eens goed door. Die brief sluit in tegenstelling tot wat media melden het gebruik van PRISM-data niet uit.
COLUMN - Mateloze dataverzamelingen aanleggen over alles wat wij burgers doen – waar we lopen, hoe en wanneer we reizen, met wie we bellen, mailen of chatten – gebeurt uitsluitend voor onze eigen veiligheid, zo verzekert de overheid ons. Dat opsporingsdiensten tegenwoordig zonder tussenkomst van de rechter inmiddels bij bedrijven, banken en verzekeraars zowat alle soorten gegevens over ons mogen opvragen, zelfs al rust er geen enkele verdenking op ons, is ook al voor onze veiligheid.
Onze veiligheid neemt niet toe wanneer wij allemaal structureel door de overheid worden bespioneerd. Zelfs de meest fijnmazige bespionering van het hele volk kan niet verhinderen dat een enkele fanaat iets dramatisch doet.
Intussen worden miljoenen mensen die werkelijk nergens van worden verdacht, massaal in de gaten gehouden. Dat is een enorme verspilling van menskracht, en vooral: van aandacht. Bijna iedereen die ooit een grote aanslag heeft gepleegd, stond al eerder op de radar van de opsporingsdiensten, maar niemand had tijd om die signalen op te volgen. We zijn zo druk bezig om hooibergen aan te leggen en te ordenen, dat niemand tijd overheeft om iets te doen met mogelijke naalden. Bovendien weten we eigenlijk niet goed hoe zoiets eruit ziet: een naald.
ANALYSE - Sinan Cankaya deed onderzoek naar proactief politiewerk in Amsterdam, waarbij de politie zonder dat er een strafbaar feit is gepleegd een burger vraagt zich te identificeren of informatie te geven. Wie weigert, is verdacht. ‘Als je niets te verbergen hebt, waarom zou je dan weigeren?’
Wat doet de politie eigenlijk, als ze zo weinig mensen aanhoudt, vroeg criminoloog Richard Ericson zich af. Zijn eigen antwoord was dat in het huidige gedigitaliseerde tijdperk de traditionele politiefocus op een territorium, dat strafrechtelijk moet worden beschermd en bewaakt, minder aan de orde is. Ericson constateerde een verschuiving van de politieagent als boevenvanger naar de agent als kennismakelaar. De ‘moderne’ agent produceert, verwerkt, ordent en distribueert informatie voor allerlei specialistische afdelingen binnen de eigen organisatie, evenals voor externe partners. De beslissingsruimte van de agent heeft dus ook betrekking op de vraag of er wel of niet een registratie in het politiesysteem wordt gemaakt.
Ik heb in 2012 onderzoek gedaan naar de proactieve werkwijze van de Amsterdamse politie en sprak daarvoor veel agenten. Hieronder citeer ik uit een aantal van die gesprekken.
Ik vind de [proactieve] controles geslaagd als ik echt weet wie de persoon is. Dus naam, adres, woonplaats, wat hij doet en wat hij hier doet. Het is dus effectief als ik een identiteitsbewijs heb gezien, om dat vervolgens vast te kunnen leggen. Het kan zijn dat je de volgende keer iemand wel nodig hebt. Kijk, ik heb er weer kennis bij, want ik leg die persoon vast in het systeem. Dus het gaat om het vergaren van informatie. We willen gewoon altijd weten wie iemand is. En aan de hand daarvan beslis je of je verder gaat of niet. (Man, boven 30 jaar, Nederlands, hoofdagent)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op 1 augustus 2007 had presidentskandidaat Barack Obama scherpe kritiek op de afluisterprogramma’s van de Amerikaanse veiligheidsdiensten. In 2013 verdedigt hij het PRISM programma van de NSA …..
Met het lekken door Snowden over de afluisterpraktijken van de Amerikanen en Britten komt eindelijk de discussie over privacy goed op gang. Maar dan blijkt uit een beroerde peiling ook gelijk dat er nog heel veel mensen zijn die niet begrijpen waar het werkelijk om gaat en waarom het zo belangrijk is.
Het was gisteren precies zeven jaar geleden dat ik het onderwerp privacy hier begon uit te diepen. In Nederland werd de privacy toen al bijna tien jaar stelselmatig en wetmatig door de overheid uitgehold.
Iedere individuele uitholling van uw privacy valt niet erg op. Maar als je alles bij elkaar optelt, schrik je. En bij iedere maatregel zei men dat het slechts een specifiek doel diende en nooit voor iets anders gebruikt zou worden. Zelden kon men aantonen dat het doel ook met die maatregel bereikt zou worden. En meestal werden de gegevens later juist wel weer ergens anders voor gebruikt.
En zo heeft de overheid inmiddels ruim 5000 databases met gegevens over u, uw familie en vrienden verzameld.
Drie voorbeelden om wat nader te illustreren wat daar zoal tussen zit.
Zo verzamelt de overheid ruim duizend “indicatoren” over u en uw kind, mocht u die in de laatste jaren gekregen hebben. Daar staat bijvoorbeeld ook bij welk geloof u aanhangt, hoeveel geld u verdient, waarom u uw kind niet naar de peuterspeelzaal brengt, of u wel eens drinkt en of u een psychiatrisch verleden heeft. Schijnt allemaal relevant te zijn om uw kind goed te kunnen opvoeden. Alle bij de opvoeding betrokken mensen kunnen dat dossier geheel of gedeeltelijk inzien. In het belang van het kind uiteraard.
ACHTERGROND - Staatssecretaris Teeven (VVD) zei in Trouw: ‘Naarmate mensen langer in vreemdelingenbewaring zitten, wordt het moeilijker om mensen uit te zetten. Dat is niet een feestje van links, maar mijn constatering.’
Dat is een…
Teeven stelt dat er een verband bestaat tussen de lengte van het verblijf in bewaring en de kans dat de vreemdeling terugkeert naar land van herkomst. Hoe zit dat?
In mei 2013 heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ, een onafhankelijk adviesorgaan dat de overheid adviseert over migratie) een rapport uitgebracht dat deze uitspraak ondersteunt. Uit onderzoek van ACVZ blijkt dat het vreemdelingenbewaring het meest effectief is bij vreemdelingen die korter dan drie maanden in bewaring zitten. In 2012 was 81% van die groep aantoonbaar vertrokken. Naarmate de bewaring langer duurt is het percentage dat vertrekt lager. Van vreemdelingen die tussen 3 en 6 maanden in bewaring zaten vertrok 38%, van vreemdelingen die langer dan 6 maanden in bewaring zaten vertrok 17%.
In 2012 hebben ongeveer 590 vreemdelingen zonder aantoonbaar vertrek langer dan zes maanden in bewaring gezeten.
Hoeveel mensen zitten in vreemdelingenbewaring? Zijn dit gewone asielzoekers?
Dienst Justitiële Inrichtingen heeft hierover onlangs cijfers gepubliceerd. De totale instroom over 2012 daalde naar 5.420 personen. Van deze groep waren 5.168 mensen in bewaring gesteld op grond van artikel 59 Vw 2000. Dit gaat voornamelijk om mensen die geen verblijfsrecht in Nederland (meer) hebben, en daarom het land moeten verlaten. Vreemdelingenbewaring mag dan, als uiterst middel, worden ingezet om terugkeer naar het land van herkomst te bevorderen. 252 personen van de totale instroom in 2012 werden in bewaring gesteld vanwege artikel 6 Vw 2000. Dit gaat om personen die aan de grens geweigerd zijn, bijvoorbeeld omdat ze geen geldige papieren hebben.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.