Als je op het veld staat en de bal vraagt, dan moet je al wel weten wat je ermee wilt gaan doen. Je bent ingeschakeld om nieuwe kansen te scheppen. Dit is het begin van het echte leven. Je wilde toch van betekenis zijn? Je had zelfs afgezegd voor een feest, dat werd je niet in dank afgenomen, maar redelijkheid wordt als niet als een extreem standpunt gezien. Je wilde blijkbaar niet sociaal acceptabel overkomen. Het ontbrak je aan een afwikkelbaar scenario en aan inzicht. Maar zeg dat maar ‘ns. De gebeurtenissen spelen zich nu overal af. Je kon er zo geen verslag van doen, want je zag ineens twee keer zoveel als normaal. De structuur was zoek, reclames leken ineens het echte nieuws te hebben vervangen. Er was een maalstroom van waarheden, het bleek: men wist niets uit het eigen verleden. Er was behoefte aan geschiedenis. Er was een belofte die je moest inlossen. er lag een stapel onbeantwoorde e-mails op je te wachten. Maar eerst moet de hond er nog uit. https://www.flickr.com/photos/49083789@N00/52121947934/in/dateposted-public/ Collages: Maria Willems ***** Dit gedicht, deze tekst, deze woorden zijn niet van mij. Nou kan een wijsneus natuurlijk opmerken dat woorden nooit van iemand kunnen zijn, woorden zijn van iedereen, en dat klopt. Je kunt hoogstens geestelijk eigenaar zijn van de specifieke volgorde waarin je de woorden hebt gezet. Een gedicht bedenk ik meestal zelf, en het schrijven ervan ook. En het bedenken van de tekst heb ik hier niet gedaan. Ik heb de weekendbijlage van een krant genomen en die heb ik doorgebladerd en her en der zinnen onderstreept waar mijn oog aan bleef haken. En die zinnen heb ik achter elkaar gezet en dat is dit gedicht geworden. Losgeknipt uit hun oorspronkelijke verband betekenen de zinnen ineens wat anders. Er is nu de suggestie van een verband, een eenheid en een betekenis. Maar vraag me niet welke. De kunst op de twee foto’s (van de andere M) volgde eigenlijk hetzelfde pad. Er waren allerlei losse spullen, rommeltjes, voorwerpen, die na schuiven en wisselen hun juiste plek binnen de box of het kader kregen of vonden. De losse voorwerpen vormen binnen de lijst nu een verband. Soms was dat toeval, soms zat daar een gedachte achter. Die gedachte zit dan in het hoofd van de maker, dat ziet de kijker niet. Die ziet misschien iets anders.
Marina Herlop zingt vooral in een verzonnen taal, wat natuurlijk prima kan als je geen behoefte hebt om een verhaal te vertellen met je muziek. Vooral in het nummer ‘miu’, van het album Pripyat (2022), gebruikt ze haar zang – meer precies de lettergrepen – als een soort percussie, geïnspireerd op Zuid-Indiase carnatische muziek.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Volodymyr Zelensky bewijst dat niet alleen dat iedereen president kan worden, maar het ook kan zíjn.
Zijn carrière als komiek en acteur wordt bij herhaling van stal gehaald om te illustreren wat een bijzondere carrièreswitch hij heeft gemaakt. Met als pikante toevalligheid dat hij al eerder president was in televisieserie (en film) ‘Dienaar van het volk’.
De gelijknamige politieke partij (‘Sluha narodu’ in het Oekraïens) presenteerde in 2018 Zelensky als presidentskandidaat. In 2019 won hij de verkiezingen en de rest is inmiddels een korte maar hevige geschiedenis.
Het is geen bijzonderheid dat filmacteurs de politiek ingaan. Maar een komiek die het tot president schopt? Ook dat is geen unicum.
Komiek Dick Gregory (1932 – 2017) deed in 1968 een gooi naar het presidentschap in Amerika. Als inschrijfkandidaat voor de Freedom and Peace Party. Een inschrijfkandidaat is iemand wiens naam niet op de stembiljetten staat, maar die door kiezers op het biljet kan worden bijgeschreven. Gregory kreeg zo nog 47.097 stemmen
Hier een button die bij zijn campagne werd gebruikt en hieronder een kort fragment uit de David Frost-show (1968).
Als komiek heeft hij het lang volgehouden. Hieronder een fragment uit het tv-programma ‘1st Amendment Stand Up’, waarin we Gregory op 77-jarige leeftijd nog actief zien.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Omdat ik gisteren in de CT schreef over ‘anxiety jazz’ moest ik denken aan The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en hun improvisatie-sideproject The Mount Fuji Doomjazz Corporation, wiens muziek totaal anders is dan dat van Amon Tobin, maar wellicht onder dezelfde noemer past. Hoewel, doomjazz is zeker donker maar kruipt minder onder de huid. Het nummer ‘The Admirals Game’ staat op het album Succubus (2010), genoemd naar de gelijknamige film.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Na een kwart eeuw muziek maken verstaat Amon Tobin de kunst om muziek te maken die niet lijkt te kloppen. Ook zijn laatste album How Do You Live (2021) is een zooitje, maar toch klinkt het ergens naar. Waar het dan naar klinkt, vraag je? Deze recensent vergelijkt het met de Twitter-meme ‘Name one thing in this photo‘ en bedacht uit pure wanhoop het subgenre ‘anxiety jazz’. Volgens haar klinkt het nummer ‘This Living Hand’ als “a malformed laboratory creature escaping through an underground sewer system, eyeing the humans that created it with menacing intent. It sounds positively disgusting, dripping with weird alien goop, sloshing and rumbling its way through the world with no coherent thoughts or ideas in its underdeveloped failure brain other than ‘revenge’.” Voor de duidelijkheid: dat is een aanbeveling.
Tiny Legs Tim is op 25 mei overleden, hij is maar 44 jaar geworden. En ik ben vandaag in het dorp waar hij is geboren als Tim De Graeve.
Tim was bluesgitarist, hij hield van de blues, hij was de blues, witte Vlaming als tie was, hij had alle varianten ervan in zijn leven ervan verkend en uitgeprobeerd: solo, (met fantastische slidegitaar) als duo, als de klassieke 4-mansformatie, of met een 9- koppige band, met blazers. Hij hield van het podium, het podium hield van hem.
Jazz, spoken word, soul, rap, een lome beat, hiphop, heerlijke blazers, een koortje en een retroclip met grootsteedse beelden.
De wieg van Goya Gumbana (Engels/Jamaicaanse moeder, Guyanese vader), stond in New York, maar hij woont nu in Londen.
De zangeres is Pearl de Luna, en zij schildert.
Cyro Baptista is een percussionist die zo’n beetje alle percussie-instrumenten uit alle landen ter wereld bespeelt. En hij heeft muziek gemaakt met meer dan 90 andere muzikanten.
Hier blaast hij een Aziatisch mondorgel, waarna Tim Keiper demonstreert dat een tamboerijn helemaal niet zo’n kinderachtig instrument is.
Het originele ‘O Trenzinho do Caipira’ (Het boemeltje van Capira) is het vierde deel uit de Bachianas brasileiras No. 2, een compositie van Heitor Villa-Lobos. Dat deeltje is gebaseerd op een gedicht van Ferreira Gullar. Een uitvoering van dat origineel is hier te beluisteren.
Het is niet ongebruikelijk dat als ik een Closing Time doe, dat ik dan af & toe het internet induik om de tekst van een song te zoeken, en daarna te lezen. Maar het gebeurt niet vaak dat ik gedurende het schrijven, een dichtbundel naast het toetsenbord heb liggen. De bundel die hier nu op tafel ligt heet: William Shakespeare Sonnetten, uitgeverij Van Oorschot, en de omslag is een witte tekst op een zwart omslag (Gerrit Noordzij). Het is een tweetalige uitgave, Engels– Nederlands, Peter Verstegen zorgde voor het juiste metrum en rijm.
Je kunt het nieuwe album Holotropica van Sofie Birch laten kabbelen op de achtergrond, maar het zou zonde zijn als je je oren tijdens het luisteren niet open zette voor alle details. Want we hoeven ons natuurlijk niet te laten afschrikken als een artiest zegt haar muziek te zien als een helende kracht – de titel verwijst naar de betekenis van holotropisch: “moving toward wholeness” – als de muziek daadwerkelijk een genot voor het oor is, en daarmee voor de ziel – of hoe zeg je dat op een manier die niet zweverig klinkt. De saxofoon die je hoort op het openingsnummer ‘Observatory’, en die later op het album weer terugkomt, is van Nana Pi.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.