Let op: Dit is niet de recensie, die vindt u hier Vanavond in VPRO’s Zomergasten de documentair fotograaf en filmmaker Sakir Khader. De VPRO schrijft: Sakir Khader maakt stijlvol, cinematografisch werk en rauwe, intieme beelden van conflictgebieden. Vaak in zwart-wit en altijd recht uit het hart. Hij won er de Zilveren Camera 2023 mee. Ook internationaal gooien de beelden die hij maakt hoge ogen. Zo veel zelfs dat hij deze maand unaniem ingestemd werd in het wereldberoemde fotoagentschap Magnum. Magnum Photos is de internationale coöperatieve vereniging van fotografen. Om volwaardig lid van de coöperatie te worden, moet een fotograaf een vier jaar durend traject doorlopen. Eerst wordt een fotograaf voor twee jaar als genomineerde toegelaten. Op de jaarlijkse bijeenkomst van Magnum (juni 2024) werd Sakir Khader als genomineerde geaccepteerd. Over twee jaar kan hij tot geassocieerde gepromoveerd worden, om na nog eens twee jaar volwaardig lid van het gezelschap te worden. Alle erkenning is volkomen terecht. Zijn foto’s en films zijn zonder meer indrukwekkend. Volgende maand is zijn werk te zien op het Breda Photo Festival (13 september tot en met 3 november). Sakir Khader wordt regelmatig belemmerd in zijn werk omdat hij, om nog steeds niet opgehelderde redenen, op een terroristenlijst van de FBI staat (zie o.a. Villamedia, de Volkskrant, en Follow the Money). Dat betekent soms uiterst vervelende ondervragingen bij paspoortcontroles, soms zelfs een weigering tot een land te worden toegelaten. Sakir Khader weet wat het is om dierbaren te verliezen door oorlogsgeweld. In een interview met Villamedia zegt hij: Ik kan niet meer huilen als iemand omkomt, omdat het er teveel zijn. Mijn tranen zijn op. Als ik zou moeten terugvliegen voor elke begrafenis van familieleden of vrienden zit ik elke week in Palestina. Ik kanaliseer mijn pijn door werk te maken over alle ellende die daar gaande is. Joris Luyendijk, vanavond de presentator van dienst, zal misschien doorgraven, pardon, doorvragen, over die pijn die achter al die indrukwekkende beelden ligt. Want er valt veel te zeggen over het fotograferen of filmen van ellende. Kan dat wel? Bijvoorbeeld een door napalm getroffen ontkleed meisje fotograferen? Mag dat wel? Met de camera bovenop een rouwende moeder zitten? Moet dat nou? Een door hongersnood uitgemergeld jongetje fotograferen terwijl een gier op de achtergrond afwacht wanneer het kind bezwijkt? Fotografe Susan Sontag vroeg zich dat ook al af in haar essay ‘Regarding the Pain of Others’ (2003). Beelden van ellende kunnen op grond van propagandistische motieven worden gepubliceerd om een oorlog gaande te gouden. Diezelfde beelden van verschrikkingen kunnen worden getoond om juist die oorlog te bekritiseren, in de hoop dat het eindigt. En de gestage stroom beelden van slachtoffers, puinhopen en verdriet kan een publiek apathisch maken, waardoor het de blik afwendt. Susan Sontag betoogde: Het is onze taak om ons meegevoel met degenen die lijden onder een oorlog en een moorddadig politiek regime terzijde te schuiven en na te gaan hoe onze voorrechten zich verhouden tot hun lijden, hoe ze – hoewel we daar liever niet bij stilstaan – wellicht direct verband houden met hun lijden, zoals de rijkdom van enkelen de armoede van anderen kan betekenen. Nagaan hoe onze voorrechten zich verhouden tot andermans lijden, daar zal presentator Luyendijk wel wat in herkennen. Hij schreef over de zeven vinkjes. Wie een witte, heterofiele man (drie vinkjes) is en minstens één in Nederland geboren ouder en één ouder met een hoge opleiding, goed inkomen , een zekere maatschappelijke status of cultureel kapitaal heeft (twee vonkjes), daarbij ook zelf een atheneum- of gymnasium-diploma plus een afgeronde universitaire opleiding heeft (nog eens twee vinkjes), ligt mijlenver voor op ander die deze kenmerken niet bezitten. Sakir Khader hoort geenszins tot de zeven vinkjes elite. Wie hij wel is, wil hij ons vanavond laten weten: Mensen hebben vaak hun oordeel al klaar over mij. Ik wil ze een kijkje in mijn hart geven. Ik wil laten zien hoe mijn verbrandingsmotor staat afgesteld om kunst te maken van de moeilijke dingen die ik heb meegemaakt. En ik wil delen wat ik mooi en belangrijk vind; de filmers en fotografen die mijn voorbeelden zijn en beelden maken als schilderijen. Ik ben nog altijd die kleine jongen uit Vlaardingen die groot droomt en ik wil dat mijn avond gaat over hoe je er zélf wat van moet maken Vanavond bij de VPRO, op NPO 2, om 20.15 uur. In de reactievelden graag uw commentaar tijdens de uitzending en morgen mag u de Sargasso recensie verwachten, deze keer verzorgd door onze collega Karin van der Stoop.
Och ja, verbroken relaties. Dat je dan denkt er overheen te zijn. Maar er desondanks nog mee bezig bent. Hoeveel zangers haalden daar al niet hun inspiratie uit?
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
REPORTAGE - He zomermaanden zijn voor velen heerlijke vakantiemaanden. Wat dacht je van een dagje Brabant met een bezoek aan Tilburg? Voor Kunst op Zondag wil ik graag drie zomerse cultuur tips met je delen. In museum De Pont hangt een mysterieuze mist rondom het werk van Laure Prouvost. Het Textielmuseum vraagt in de groepstentoonstelling ‘Makers on Materials‘ om aandacht voor vijf natuurlijke materialen in de kunst. In de groene oase van de Oude Warande kun je de beeldententoonstelling ‘Lustwarande – Arbos‘ verkennen. Tussen het groen ontdek je hier hedendaagse sculpturen van nationale en internationale kunstenaars in hout.
Maria Schnyder interviewt Laure Prouvost in de Pont Tilburg © foto Wilma Lankhorst.
De volledige titel van de solotentoonstelling van de Franse kunstenaar Laure Prouvost (Lille, 1978) is In the Mist of it all, above front tears. Met je hoofd in de mist lopen is ook wat je hier ervaart. In de grote zaal hangt een grote dikke witte wolk en daaronder bewegen zich bijzondere vogels tussen de bezoekers. Prouvost was voor de voorbereiding van haar expositie in het Nationaal Museum in Oslo, stond ze letterlijk met haar hoofd in de wolken. Dit idee inspireerde haar voor de grote wolk in De Pont. In de fantasiewereld van Prouvost wonen fantasie dieren zoals de vogels die we hier zien. Sierlijke glazen vogels op het Venetiaanse eiland Murano geblazen. Plukjes wit strand, twee vissen die een fontein maken door water naar elkaar over te spugen. Twee ‘zomerhoeden’ waarin je je moet onderdompelen om de dansers in de tuin van De Pont te zien. Als je mijn inleiding misschien warrig vindt, nodig ik je uit om hier de site van Laure Prouvost te openen voor nog meer fantasie.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Naar verluid werd er midden jaren tachtig nogal geleurd met dit nummer, maar wilde geen artiest de handen er aan branden.
Het zou zelfs – in een Franse versie – zijn aangeboden aan Céline Dion, maar de Canadese zangeres was bang dat haar brave imago een deuk zou oplopen.
Uiteindelijk werd het ingezongen door een de vergetelheid geraakte zangeres ‘Jessica’. Dankzij deze met kunstmatige intelligentie gereconstrueerde versie krijgen we een idee van hoe het geklonken moet hebben.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
The pony’s, the pony’s! Eh, nou ja, even een keer helemaal wat anders voor de Closing Time. Maar dit (grotendeels) ook een liedje, dus het mag vast. Terzijde, ik heb deze cartoonversie van The Hobbit nooit in zijn geheel gezien, maar op basis hiervan vermoed ik dat het een stuk vermakelijker is dan de versie van Peter Jackson. Hoe mooi de Nieuw-Zeelandse landschappen van die laatste ook zijn.
De verkiezingen komen er weer aan in de Duitse deelstaat Thüringen en vandaar zien we minister-president Bodo Ramelow (Die Linke) hier de aandacht op zich vestigen met een cover van het jaren ’80 hitje Da Da Da.
Ramelow was in een vorige periode al minister-president van Thüringen, van 2014-2020, waarna Thomas Kemmerich van de liberale FDP het stokje overnam. Die werd echter gekozen met behulp van de extreem-rechtse AfD en trok zich al na een dag terug.
Waylon Jennings boekte successen als countryzanger in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Hij kreeg televisiebekendheid als verteller in de serie The Dukes of Hazzard, waar hij ook de titelsong van vertolkte.
‘Turn the Page’ is een cover van protestzanger Bob Seger uit 1971.
Een paar jaar terug maakten dirigent Charles Hazlewood en Brett Anderson van Suede een muzikale contemplatie op de dood: Death Songbook.
Met gastzangeres Nadine Shah namen ze een twaalftal Britse meer en minder bekende popklassiekers op, met Hazlewood’s Paraorchestra ter begeleiding.
Zoals Holes van Mercury Rev uit 1999.
Weer eentje in de categorie ‘dit moet je echt eens luisteren János!’. En ja, persoon in kwestie had (weer) gelijk, dit is inderdaad weer zeer de moeite waard om te luisteren. Het gaat om het debuutalbum van Lord Goblin, dus een wiki is er nog niet, maar meer informatie kunnen jullie hier vinden. Deel van de new wave of traditional heavy metal, dan weten jullie vast of het in je straatje past.
Ik heb ooit opgeworpen dat The Killers misschien wel de beste coverband ter wereld zijn. Maar Duran Duran is ook wel een goede troonpretendent, al kan die bogen op een oeuvre aan eigen materiaal dat de moeite van het beluisteren waard is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.