Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Sakir Khader had gehoord, terwijl hij al jaren werkzaam is als journalist, fotograaf en documentairemaker en die zich met name richt op verhalen van vluchtelingen; een onderwerp dat mij behoorlijk aan het hart gaat. Daarom heb ik me toch maar een beetje ingelezen op deze bijzondere man. Al snel stuitte ik op de mini-docu “De ogen van Aleppo” over de Syrische jonge mannen die middenin de oorlog voor fotomateriaal zorgden, nadat het voor Westerse journalisten te gevaarlijk werd. Binnen 5 minuten zat ik met tranen in mijn ogen vanwege de afschuwelijke beelden en het verhaal van de jongens. Nou, dat wordt nog wat vanavond, dacht ik toen. En ook; het lijkt me beter om vanavond maar gewoon te gaan kijken, voor ik hier een heel stuk neerpen over zijn Wikipedia-pagina. De toon werd direct gezet met Sakirs opmerking dat hij niet weet of hij er over een paar jaar nog is, met het tempo waarmee zijn collega’s worden afgemaakt. Het thema van zijn werk is “De relatie tussen leven en dood”. Hij bevindt zich dan ook vaak in levensgevaarlijke situaties, maar neemt dat risico omdat hij belangrijke verhalen wil vertellen. Wel vindt hij het moeilijk om afscheid te nemen, vooral omdat hij de achterblijvers niet bezorgd wil maken. En natuurlijk wordt hij ook best moedeloos, biechtte hij op na het tonen van een fragment uit Terugkeer naar Homs, waarin een jonge rebel een graf delft voor zijn vriend terwijl de bommen en kogels om zijn oren vliegen. Als die totaal verdwaasd aangeeft dat hij niet meer kán, ziet Sakir zichzelf daar soms wel in terug. Als het over zijn jeugd gaat leeft hij een beetje op. Sowieso als het over zijn familie en vrienden gaat, de mensen die achter hem staan; zijn schild. Hij was gevoelig, maar ook een druk ventje dat graag kattenkwaad uithaalde. Een leraar zei eens dat “het nooit wat wordt met die jongen”, dat heeft een diepe indruk achtergelaten. Maar blijkbaar ook strijdlust aangewakkerd, de eigenschap die me eigenlijk het meest is bijgebleven. Zelden zoveel vuur in iemands ogen gezien, zoveel felheid waarmee hij zijn beweegredenen verdedigt. Dat kwam vooral naar voren in de onvermijdelijke discussie over de oorlog in Gaza. Voor Sakir is het duidelijk; de Palestijnen zijn zijn mensen, natuurlijk staat hij aan hun kant. Als Joris hem vraagt waarom hij alleen hun kant belicht, wordt hij duidelijk pissig – en terecht wat mij betreft. Het gesprek ontspoorde bijna volledig omdat Joris maar bleef hameren op “journalistieke neutraliteit”, daarmee volledig voorbijgaand aan de situatie ter plekke*. En ja, een whataboutism was hier ook wel op zijn plek, want we vragen van Oekraïense journalisten toch ook niet dat ze even bij de Russen langs gaan voor wederhoor? Daarbij kan een Palestijn zich helemaal niet vrij bewegen in Gaza (or the Westbank for that matter); wat verwacht je dat een IDF-soldaat doet zodra hij een Palestijn met een camera ziet naderen? Die schiet hij gewoon voor z’n kop. Bovendien, voerde Sakir aan, hij documenteert wat hij ziet, dat zíjn de feiten. Hij is helemaal niet bezig met het leed van “de andere kant”, die luxe heeft hij niet. Ietwat bedremmeld gaf Joris uiteindelijk toe dat hij zich als 7-vinker inderdaad in een totaal andere positie bevindt. (* Ronduit beledigend én dom vond ik zijn opmerking dat je anders geen journalist bent maar eerder columnist. Alsof Sakirs foto- en videowerk lullige opiniestukjes zijn. Bovendien, maar dat is dan wel míjn persoonlijke mening, vind ik het idee dat je de persoon van de rol kunt onderscheiden totale nonsens – absolute objectiviteit bestáát gewoon niet.) Om even wat lucht te happen, werden we getrakteerd op de vette videoclip met dito nummer van The Blaze: Territory. Daarna volgde een lyrische ode aan cinematografisch werk in het algemeen, en was de lieve vrede weer hersteld. Volgens Sakir kun je met beeld veel meer vertellen dan met woorden, al sputterde Joris hier nog wel wat tegen dat die soms toch echt nodig zijn om bepaalde dingen uit te diepen. Sowieso viel me op dat Joris veel vanuit zijn eigen ervaring sprak, maar storend vond ik dat meestal niet. Zijn anekdotes en gevoelens toonden af en toe juist goed het verschil in status tussen de 2 heren aan. Ik blijf achter met een indrukwekkend beeld van een jonge vent die zich in heeft moeten vechten, en dat met verve en vasthoudendheid heeft gedaan. Volhouden is zijn motto. Ook al heeft hij geen hoop in zijn hart, hij verwacht zelfs dat er een grote oorlog zal komen (en de laatste nieuwsberichten doen het ergste vermoeden). Hij staat op een internationale terroristenlijst waar hij nooit meer vanaf komt (aldus de AIVD volgens hem). Maar hij houdt van het leven. Droomt van mooie films maken en belangrijke verhalen vertellen voor het nageslacht. Hij wisselt zijn turbulente werk in het Midden Oosten af met gemoedelijke saaiheid in Nederland. Beide zaken houden hem op de been. Aan de dood denkt hij niet. Die komt vanzelf. Volgend jaar komt er een tentoonstelling van zijn fotografische werk. Over moeders, de brengers van leven. https://www.youtube.com/watch?v=54fea7wuV6s
Een boel relschoppers zullen dezer dagen de politie aan hun deur horen kloppen. Rond 1980 was dat nog linksig en stoer en punk. Tegenwoordig… niet meer zo.
The Guns van Brixton werd een paar jaar voor de rellen in Brixton uitgebracht. Kennelijk hing er eind jaren ’70 al een enorme ontevredenheid in de lucht over hardhandig politie-optreden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Siri Undlin is een singer-songwriter uit Minnesota. Ze heeft een paar maanden terug haar derde album uitgebracht, Right On, vol met eerlijke country-rock met hier en daar een toefje psychedelica.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Shakespears Sister brak begin jaren ’90 met wereldhits als ‘Stay’ en ‘Hello (Turn Your Radio On). Het duo werd opgericht door ex-Bananarama zangeres Siobhan Fahey en singer-songwriter Marcella Detroit.
Sinds 2019 treden ze weer samen op.
Goed, en dat nu even een weetje om u oud te doen voelen: Marcella Detroit schreef mee aan Eric Clapton’s hit uit 1977 Lay Down Sally.
De Amerikaanse Southern Rock Band Lynyrd Skynyrd boekte haar grootste successen in de jaren ’70, maar treedt nog steeds voor volle zalen en festivals op. Zij het wel in een nogal gewijzigde bezetting dan.
‘Gimme Back My Bullets’ stamt uit hun piekjaren, van het gelijknamige album uit 1976.
Singer-songwriter Sierra Ferrell haalt haar inspiratie hier zo te horen bij Django Reinhardt vandaan.
“Het lied kwam tot me terwijl ik in mijn busje woonde in Port Townsend in Washington,” schrijft ze. “Het strand werd al gauw een van mijn favoriete plekken. Ik liep er elke dag heen om dingen te zoeken die waren aangespoeld. In die tijd zag ik een Vissen met blauwe ogen en er was nog een ander waar ik een oogje op had die een Kreeft was.”
Siegfried of Sigurd is een legendarische figuur uit Germaanse heldendichten. Het is niet duidelijk of die op een of meer historische personen teruggaat. Vanaf 1200 komen er versies van het Nibelungenlied in omloop.
Siegfried raakt bevriend met een van Bourgondië, Gunther en helpt hem Brünhilde, de krijgszuchtige koningin van IJsland tot een huwelijk te verleiden. Die geeft allerlei opdrachten aan wannabe-echtgenoten, en brengt iedereen om die daarbij faalt. Met de bovennatuurlijke attributen die Siegfried tijdens zijn jeugdige avonturen heeft bemachtigt, helpt hij Gunther de taken te volbrengen.
Op de snelweg door Spanje. Mijn oude tweedehandse iPod Touch aan de autoradio met mijn al even oude muziekcollectie erop. De nostalgie. Aan de beurt is het album Morning View van Incubus. Prachtig melodieuze gitaarspelen, prachtige mannenstem, lekkere drum. Het nummer Warning geeft me het idee voor deze Closing Time. ‘She woke in the morning, she knew that her life had passed her by. She called out a warning, don’t ever let life pass you by.’
Als muziekhistorici en -archeologen zich over vijfhonderd of drieduizend jaar buigen over de vraag waar ze een nummer moeten dateren, zullen ze ongetwijfeld op het probleem van kunstmatige intelligentie stuiten.
Misschien dat de schunnige humor een weggevertje is? Maar afgezien daarvan: dit klinkt toch gewoon als een jaren ’80 nummer?
De onderwerpen aan de dinertafel van de familie Gentry schijnen nogal grimmig toe. Moeder vertelt onderkoeld over Billie Joe die van de brug af is gesprongen en vader merkt op dat die meid nooit enig verstand in d’r donder had.
De hele familie lijkt zich weinig aan te trekken van het tragische vooral. Voor Gentry is de onverschilligheid van het gezin “een studie in onbewuste wreedheid.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.