Closing Time | Beast
Dat heilige geloof van Amerikanen in het vermogen om zichzelf op te pakken en bergen te verzetten blijft fascinerend.
Dat heilige geloof van Amerikanen in het vermogen om zichzelf op te pakken en bergen te verzetten blijft fascinerend.
Depri jaren negentig Britpop, daar vrolijkt een mens van op.
De jongens en meisje van The Damn Truth hebben goed naar Janice Joplin geluisterd. Zangeres Lee-La Baum schreeuwt ‘r stembanden wel kapot, maar ach, wat zou ’t?
In Frankrijk wereldberoemd, daarbuiten slechts een negentiende plek op het Eurovisiesongfestival van 2008. Toch zet Sébastien Tellier af en toe lekkere deuntjes neer.
Het leuke van Bowie-covers is dat je er alle kanten mee op kunt. Anna Calvi is er best wel goed in.
Kate Bush meets folk; liedjesmaker Martin Newnham – afkomstig van The Isle of Wight voor ’t geval dat u zich afvroeg waar dat accent toch vandaan komt – flikt het gewoon.
Zelf dacht ik, naar aanleiding van de fraaie clip waarin Donald Sutherland een eigenzinnige uitvinder speelt, dat Bush een soort kinderverhaaltje had bedacht, maar dat blijkt niet zo te zijn.
De tekst is geïnspireerd door Peter Reich’s memoire A Book of Dreams uit 1973, over zijn tijd op Orgonon, het onderzoekscentrum van notoire kwakzalver Wilhelm Reich.
Acht parlementsleden uit de Labourpartij en inmiddels ook drie parlementsleden uit de Conservatieve Partij hebben zich afgescheiden uit onvrede over de koers van hun voormalige partijen.
En is een gerede kans dat meer parlementsleden zich bij hen zullen voegen.
De Conservatieve Partij had tot dusver met de Ierse Democratic Unionist Party een krappe meerderheid in het Britse Lagerhuis. Die meerderheid zijn ze nu kwijt.
Wat je ook moge vinden van singer-songwriter Andrew Bird, hij blinkt in ieder geval uit in publiciteit. Zijn wikipediapagina leest als een promotiefolder en zijn videoclip zit vol lovende blurbs (van hemzelf).
De man heeft blijkbaar nog humor ook.
Thom Yorke met een piano en een mengpaneel. Wat wil een mens nog meer op de zondagmiddag?
Ik had nog niet eerder van deze Lizzo gehoord, maar ik word er wel bijzonder vrolijk van.
“Tegen mij werd door een collega bij het NOS Journaal gezegd: ‘Zeg Aldith, ik weet niet wie je denkt dat je bent, maar voor ons ben je gewoon een potje subsidie hoor.’”
Aldith Hunkar doet een boekje open over haar tijd op de redactie bij het NOS-journaal, in een stuk op One World over de moeite die journalisten van kleur op overwegend witte redacties hebben om serieus genomen te worden.
Sommige liedjesschrijvers zijn tegelijkertijd overtuigende verhalenvertellers. Neil Hannon is er zo één.