COLUMN - Soms verlang ik in enen terug naar de dagen van Henk Bleker. U weet wel, die staatssecretaris van landbouw en visserij. In dat onzalige PVV-gedoogkabinet, dat hij als interim-voorzitter van het CDA zelf mogelijk had gemaakt. De man die zich onsterfelijk heeft gemaakt met het ‘briefje aan Mauro’.
Blekers mediageniekheid ligt erin dat hij zo geweldig kon schmieren. Vol pathos wist hij over te brengen dat al dat kinderleed hem ook vreselijk aan het hart ging, maar dat er nou eenmaal grotere belangen mee gemoeid waren en dat de Nederlandse rechtsorde verlangde dat zo’n Mauro, met diens grote bruine ogen, het land uit werd gewieberd.
Het gaat mij er om, er is uiteindelijk een rechtsgeldig besluit genomen. Maar ik, ik walg zelf van de woorden, laten we zeggen als ik naar Mauro kijk. Ik walg zelf van de woorden. Want kijk.. maar aan de andere kant: de samenleving redeneert net als ik privé, maar de overheid moet redeneren vanuit het handhaven ook van de rechtsorde, van het rechtssysteem en van de wet- en regelgeving…
Kijk, dat stelt mij als burger nou gerust: politici die beleid verdedigen waardoor mensen rücksichtslos gemangeld worden, terwijl ze toch laten zien het hart op de goede plek te hebben. Dat stelt het geweten gerust, hetgeen de slaap der onschuldigen aanzienlijk vergemakkelijkt. Kom daar nog maar eens om!
