Artikel DSK-complot bevat meer suggestie dan bewijs
Dat de complottheorieën ten aanzien van de affaire Dominique Strauss-Kahn nog lang niet ter ruste zijn gelegd, bewijst onderzoeks-journalist Edward Jay Epstein in de New York Review of Books.
Epstein pakt uit met een breed opgezet artikel waarin hij op grond van bewakingsbeelden, gegevens van electronische sleutels en telefoon-gebruik en het politierapport gedetailleerd reconstrueert wat zich zoal afspeelde in het Sofitelhotel New York op die beruchte 14 mei 2011.
Vast staat volgens Epstein in ieder geval dat het kamermeisje om 12:06/07 zeven minuten in de hotelsuite van Strauss-Kahn (kamer 2806) heeft verbleven. Het politierapport meldt verder dat even buiten de badkamer een DNA-monster is gevonden van het sperma van Strauss-Kahn vermengd met het speeksel van het kamermeisje, Nafissatou Diallo. De advocaten van Strauss-Kahn hebben toegegeven dat hun cliënt seks heeft gehad met Diallo, maar beweren dat dit met wederzijdse instemming is gebeurd.
Diallo moet daarna in allerijl de suite hebben verlaten, want volgens de telefoongegevens belt Strauss-Kahn om 12:13 met zijn dochter over hun afspraak in een nabijgelegen restaurant. Wat daarna volgt zijn beschrijvingen van hoe Diallo – mogelijk aangeslagen – een kwartier lang rondwaart op de 28e etage, totdat ze een supervisor tegenkomt en voorzichtig haar verhaal vertelt, waarna het balletje aan het rollen gaat. De beveiliging van het hotel hoort Diallo uit en overlegt met het management van de hotelketen wat nu te doen. Na akkoord van hogerhand wordt, een uur na Diallo’s melding, het alarmnummer gebeld.
Tikkende tijdbommen of lammeren voor de slachtbank?
Dat was even schrikken afgelopen week. Alweer een moslimterrorist in New York opgepakt. Die lui geven de brave burger ook geen drie maanden rust. Als we afgaan op de Amerikaanse veiligheidsdiensten en de media, bevinden zich tussen de zes miljoen moslims in Amerika tal van tikkende tijdbommen, bij wie het slechts een kwestie van maanden of jaren is voordat ze afgaan.
Zoals José Pimentel, die volgens de politie van New York een website bijhield waar hij allerlei radicale praat uitsloeg over hoe geweldig Bin Laden wel was, dat Amerikaanse politiebureaus, legerbases en ambassades legitieme doelen zijn, en tips deelde uit de Al-Qaeda glossy hoe je een eigengemaakte bom kon maken.
De inlichtingenafdeling van de New Yorkse politiedienst (NYPD) stuurde een informant op Pimentel af die hem een jaar lang in de gaten hield, 400 uur aan gesprekken opnam, en zelfs met Pimentel meeging naar de winkel toen deze de componenten kocht om daarmee eigenhandig een pijpbom te fabriceren… in het appartement van de informant (handig voor de camera’s!). De politie bracht vervolgens een bezoekje aan Pimentel en haalde de bom boven water.
Appeltje-eitje voor de openbaar aanklager zou je zeggen. Pimentel kijkt aan tegen vijfentwintig jaar gevangenisstraf tot levenslang, vanwege het beramen en voorbereiden van terroristische aanslagen. Naarmate de zaak zich nader ontvouwt, blijkt er echter wel het een en het ander op af te dingen.
Uitlokking
Brekend nieuws: New York pakt verdachte op ‘die terreuraanslagen wilde plegen’. Wonderbaarlijk, al die aanslagplegers die ze in de VS op heterdaad weten te betrappen, net voordat ze een bom laten ontploffen. Hoe doen ze dat toch?
Wedden dat dit geen spontane vangst was, maar dat de dader tijdens het hele proces van plannen en uitvoeren werd begeleid door een FBI-informant?
“The complaint reveals that Pimentel made numerous incriminating statements to a confidential informant during a 12-month investigation. On Sept. 7, Pimentel allegedly told the informant he was interested in building small bombs targeting government or police buildings and banks. Three weeks later, he allegedly gave the informant a flash drives containing two bomb-making manuals.”
With the informant, Pimentel bought bomb components depicted in articles in the al Qaeda’s online magazine “Inspire,” including a clock at a 99-cent store in Manhattan and a elbow piping, work gloves, and Christmas lights at a Home Depot in the Bronx.
Following the instructions in “Inspire,” Pimentel allegedly drilled holes in the three pipes, scraped the match heads “incendiary” powder, and used the Christmas lights as detonator wire, according to the complaint.” (CBS-News)
Hoe raadde ik het toch zo?
Etnografische spiegel
Etnografische documentaires, wie kent ze niet? Een ontdekkingsreiziger trekt de jungle in naar vreemdsoortige en onontdekte volken, en brengt daar hun afwijkende gewoonten in kaart om zo iets van de aard van de exotische stam en hun wereldbeeld bloot te leggen.
Het levert vaak visueel oogstrelende televisie op, dat niet alleen voor een goed uur of langer verstrooiing zorgt, maar enerzijds het ego streelt dat het zo geïnteresseerd is in andere culturen en ruimdenkend genoeg om deze in hun waarde te laten, terwijl men anderzijds een beetje chauvinistisch kan gniffelen om die domme inlanders met hun primitieve bijgeloof en rare zeden. Het resultaat is niet zelden goedbedoeld, maar lichtelijk neerbuigend.
Wat zou er gebeuren als een Afrikaanse filmploeg naar Europa zou trekken die ons door dezelfde lens zou bekijken als Westerse filmmakers de inboorlingen van Zuid-Amerika, Afrika en Polynesië? Dit was de premisse van de Oostenrijkse filmmaker Walter Wippenberg, en deze ensceneerde een Afrikaanse etnograaf met zijn team dat de vreemdsoortige gebruiken ‘analyseerde’ van de Alpenstammen in Oostenrijk.
Het resultaat was ‘Das Fest des Huhnes – Kayonga Kagame zeigt uns die Welt: Das unberührte und rätselhafte Oberösterreich’ (1992). In Engelse overdub.
Afgang
Nooit gedacht dat ik het nog eens zou opnemen voor een groezelige parvenu als Dion Graus, maar eerlijk is eerlijk: onze nationale huisdierenvriend had afgelopen maandag bij Pauw & Witteman wel een puntje toen hij beweerde dat zijn vragen aan voormalig ABN-Amrotopman Jan Peter Schmittmann niet zo oliedom waren als uit de montage van de NOS wel leek.
In dat montagefilmpje kwam Graus over als een halve gare onbenul, die geen idee had dat ABN-Amro genationaliseerd was. De kritieken op Twitter en in de pers logen er dan ook niet om. En lang niet iedereen – ook professionele journalisten niet – nam de moeite om
het hele verhoor te bekijken.
Wie dat halve uur er wel in steekt, en dan met name de interactie vanaf 12:30 nog eens in ogenschouw neemt, komt er al gauw achter dat Graus inderdaad niet zozeer vroeg of het niet verstandiger was geweest ABN-Amro gewoon te nationaliseren, maar of het niet verstandiger was geweest om enkel ABN-Amro te nationaliseren, in plaats van zowel ABN-Amro én Fortis Bank Nederland.
Toegegeven, hij stelt de vraag in eerste instantie ongelukkig, herstelt zichzelf, en moet naderhand, in de verwarring over wat hij nu precies bedoelde en op welke vraag Schmittmann nu eigenlijk antwoord geeft, even in de juiste richting geholpen worden door een collega. Maar dat Graus niet op de hoogte was dat ABN-Amro wel degelijk genationaliseerd was, blijkt niet uit zijn vraagstelling.
De amfibieën gaan er in rap tempo aan
Vulture funds
Toen de Democratische Republiek Congo 3,3 miljoen in Joegoslavië leende om haar infrastructuur te verbeteren en een elektriciteits-netwerk aan te leggen, kon het niet vermoeden dat het in een bloedige burgeroorlog verzeild zou raken. Ze kon de lening niet terugbetalen, en deze is inmiddels uitgegroeid tot een loden kogel van honderd miljoen.
Waar het lijk ligt, daar verzamelen zich de gieren, zei Jezus al over de plunderende Romeinse legioenen. Speculanten benaderden de kredietverstrekker in het voormalig Joegoslavië om die schijnbaar waardeloze claim van honderd miljoen aan hen te verkopen, uiteraard voor een substantieel lager bedrag. Dergelijke speculanten rekenen daarbij op grootschalige afschrijvingen en kredietverstrekking, die investeerders weer naar het land terug lokken. Ze gokken er op de overgenomen lening dan te kunnen terugkrijgen, met alle rente die er aan vastkleeft.
Het is een lucratieve business: zulke constructies hebben bij elkaar al meer dan een miljard opgebracht. Welkom in de meedogenloze wereld van wat in de financiële wereld ‘vulture funds’ heten: gieren die zich te goed doen aan het vlees van een land dat al op zijn gat ligt, en waar tienduizenden mensen sterven aan ondervoeding en gebrek aan medische zorg.
Nu hebben de meeste Westerse landen wetgeving tegen dit soort praktijken. Leningen van landen die door oorlog verscheurd zijn en met moeite weer opkrabbelen, worden meestal verbeurd verklaard. Maar de gieren hebben hier iets op gevonden: belastingparadijs Jersey – een eilandje voor de kust van Normandië dat weliswaar Brits Kroonbezit is, maar niet valt onder het Verenigd Koninkrijk. Het heeft zijn eigen belastingwetgeving, en uitgerekend hier zijn de gieren naar toe gereisd om hun claim tegen Congo in te dienen. Een claim die inmiddels ook is toegekend.