Overzicht

Michiel Maas

370 Artikelen
24 Waanlinks
446 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Historicus en freelance journalist
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Over boom, boot en de dood

, door

Wat heb je toch een malle mensen die zich druk maken om niks. Dat was een beetje de toon in de media de afgelopen dagen over de Dooie Boom van Anne. Waar een paar jaar geleden nog felle discussies en juridische geschillen werden uitgevochten over de doodzieke kastanje, wordt de ophef van toen – door diezelfde mensen – nu als onzinnig gekrakeel beschouwd. Een boom gaat immers dood, zo weten sinds kort ook commentatoren, deskundologen en stichtingen. En inzicht, ook achteraf, is toch inzicht.

Hoe zou dat straks gaan, als zeilmeisje Laura permanent kopje onder gaat bij de Azoren, aangevaren wordt door een olietanker in de Golf van Aden of van pure vermoeidheid midden op de Pacific van dek kukelt? Hebben we het dan geleerd en weten we dat bij zo’n onderneming de dood nu eenmaal een optie is? Zullen we respectvol de hoed afnemen en zacht praten over de moedige recordpoging en het helaas treurige einde? Natuurlijk niet. Wat er wel gebeurt kan ik u alvast vertellen: de eerste weken van mei 1945 zullen erbij verbleken. Het wordt een bijltjesdag extravaganza.

Hele jeugdzorgorganisaties wordt door het daadkrachtige kabinet direct weggesaneerd, de rechtelijke macht onthoofd en de ouders van Laura worden achtervolgd door woedende meutes, opgehitst door dezelfde commentatoren die nu het dappere ketelbinkie trots aanmoedigen en uitzwaaien “omdat ze haar ding doet”.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tourziekte: verliezen

, door

We zouden het bijna vergeten, maar er is een Tour de France aan de gang. Het wielrennen kent verhalen en geheimen, dames en heren, waar Mart Smeets en Maarten Ducrot contractueel verplicht over zwijgen. Hier hoort u ze toch.

Kampioenen vallen niet. En wie valt, wordt geen kampioen. Dat is een ijzeren wielerwet. Dus de wielerjuristen onder ons wisten het al na de kasseienrit vorige week: Lance Armstrong gaat nooit meer de Tour de France winnen.

Wat maakt wielrennen mooier dan alle andere sporten? De zichtbare teleurstelling die de kampioen uitstraalt als hij weet dat zijn beste dagen achter hem liggen. De lege uitdrukking, de lijdensweg, de ploegmaats die voorzichtig tegen hem fluisteren dat het straks ècht beter gaat. In het wielrennen is de gifbeker oneindig diep. En hij moet helemaal leeg.
Het verlies van een WK-finale? Dat is feest met een zuurtje. Zoals Willem-Alexander sip kijkend naast zijn feestende ambtsgenoot op de tribune zat. Grappig, eigenlijk. Maar het Grote Verliezen in de Tour is een show. Een mooiere show dan de juichende armen van de winnaar, als je het mij vraagt.

Zondag was de etappe van Lance Armstrong, en hij reed zijn hellerit zoals Indurain hem voor hem reed. Geknakt en gebroken. Verdwenen was de bravoure, het vertrouwen in een gunstige afloop. Lance was een oude man die nog een keer wilde winnen, terwijl hij eigenlijk wel beter wist. Ook Armstrong kent de wielerwetten. Hoe zou dat gegaan zijn na zijn slecht verlopen kasseienrit? Realiseerde hij het toen al, of negeerde hij de wielerwet zoals de Nederlandse fans de voorspelling van octopus Paul? Ook zondag ging hij meerdere malen tegen het asfalt. Zou hij het na de eerste val al hebben geweten? Dat hij nooit, maar dan ook nooit meer zou kunnen winnen? Of hield zijn ijdelheid hem op de been? Het zijn vragen die je jezelf kan stellen als je hem bekijkt, achtergelaten op de Alpenflanken, urenlang in beeld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Saillant | Verlies is het lot van de bijgelovigen

, door

SaillantLOGOBier, Duitse tieten en zwembaden helpen je niet aan de wereldtitel. Dat hebben we in 1974 wel geleerd. Maar magnetische polsbandjes, bidsessies en een “we worden wereldkampioen omdat we het heel hard roepen”, dat gaat ook niet werken. Octopus Paul heeft het gezegd.

Ik moest wel even grinniken toen ik las wat Yolanthe voor Wesley Sneijder op haar lichaam had laten graveren. “Ik dank God voor Wesley”. Allemachtig. Van mij mag het hoor, maar geef mij dan maar de jaloerse telefoontjes van Danny Cruijff die Nederland in 74 de zege kostte. Want zo’n tattoo is natuurlijk vragen om een roemloze aftocht. Als ik God een beetje ken, heeft ie een goed gevoel voor wrange humor als het om dit soort dingen gaat.

Het zou dus verstandig zijn om, in plaats van ons te verlustigen aan de rel om de mediarechten voor een boottocht, ons nu al af te vragen op wie of wat onze toorn zich moet richten als we straks moeiteloos het toernooi worden uitgetikt door een superieur Spaans elftal. Yolanthe? Octopus Paul? Mick Jagger? Rene van der Gijp en Johan Derksen?

Ik gok op Robin van Persie. Zomaar. Omdat het Robin van Persie is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Saillant | Hitlers bal was ook rond

, door

SaillantLOGONu het WK voetbal een week aan de gang is, kunnen we al twee conclusies trekken: Nooit komt iemand nog een stadion binnen met een toeter, en de Nederlandse kans om in 2018 het WK te organiseren is voorgoed verdwenen.

Ook al waren hun motieven puur commercieel, we moeten de guerillamarketeers van Bavaria dankbaar zijn. Als de lieftallige bierjurkmeisjes niet zo hardhandig waren opgepakt en in een ranzige zuidafrikaanse cel waren gedonderd, dan hadden we over acht jaar ook in Nederland een soort tijdelijke commerciële spertijd gehad. Nederland was namelijk in april ten volste bereid om Fifa-baas Blatter dezelfde oorlogswetten in dit land toe te laten passen als in een Afrikaanse bananenrepubliek. Dat blijkt uit stukken in het bezit van het AD. Alles wilden de bestuurders doen om het WK maar naar Nederland te halen. Roep dus in 2018 dat je zin hebt in een Jupilleke in een vol stadion tijdens België-Tjechië, en je wordt direct overmeesterd door een stel kleerkasten van de voetbalgestapo.

Maar dat feest gaat niet meer door. Het beeld van hoogblonde jurkmeisjes in een afrikaanse gevangenis heeft meer effect gehad dan een massademonstratie voor de mensenrechten. Politici haasten zich plots door te zeggen dat “dit echt niet kan” en “we onze autonomie niet zullen prijsgeven in 2018”. Stoere taal met gevolgen, want zonder totale uitlevering van de mensenrechten en het vrijhouden van een paar flinke cellencomplexen om commerciële gevangen vast te houden, kunnen we dat WK wel vergeten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom ik denk ik toch eens op Job Cohen stem

, door

Dat politiek, verkiezingen en campagnes over de inhoud gaan gelooft allang geen hond meer. Wie straks ook aan de macht komt: er gaat bezuinigd worden, we gaan inburgeren tot we erbij neervallen, de H-aftrek blijft gewoon, we gaan niet rekeningrijden en over vier jaar is onze medische zorg en onderwijs nog net zo slecht (of goed) als het vandaag is. Radicale oplossingen van partijen aan de nogal linkse en rechtse kant kùnnen helemaal niet door de Europese regelgeving.

Dus wat blijft over? Een simpele keuze: tegen wiens kop kijk ik de komende vier jaar het liefst aan?
Want van één ding kan de premier van de toekomst verzekerd zijn: zijn (of haar) hoofd zal de komende tijd onverantwoord vaak op de televisie zijn. Onverantwoord zeg ik, want als ik – toch een liefhebber van debat en discussie – al misselijk wordt van alle lijsttrekkerparades die dag-in-dag-uit op televisie en radio zijn, dan heeft tachtig procent van de Nederlanders er helemáál schoon genoeg van. Deze verkiezingsperiode duurt al grofweg vanaf begin dit jaar en het zijn steeds.weer.diezelfde.gezichten.

Want guttegut, daar staan ze weer hoor, de frisse jongens en meisjes van debatclubje “Den Afgevangen Vliegh”. Allemaal goed van de tongriem gesneden, bekend met alle details uit elkaars zinloze, want nooit gerealiseerd wordende programmaatjes. En onderling complimenteus als ze onverwacht goed uit de hoek komen (“De Balk is back”).

Vorige Volgende