Na de “Nacht van Wies” lijkt de rol van D66 voor de komende jaren wel uitgespeeld. Het zou mooi zijn als het trekken van de kurk uit Balkenende II meteen het laatste wapenfeit van de partij wordt. Maar goed, daar moeten drie leden en vijftien stemmers maar over beslissen.
Belangrijker is de toekomst van de VVD. Want ook al deed de fractie of ze vierkant achter Verdonk stond, in werkelijkheid kunnen Rutte, Van Aartsen, de Vries en Hans – kutwijf- Hoogervorst haar bloed wel drinken. Verdonk weigert zich bij de gematigde mores van de partij neer te leggen, en gijzelt de fractie door haar gesprekken met het “Nederlands Belang” aan de extreem rechterflank.
Zulllen snelle verkiezingen de VVD aan een klinkende winst helpen, of krijgen we een interne implosie van het liberale bolwerk?
Denk je een huis gekocht te hebben in het rustieke IJburg, met veel water en schitterend uitzicht voor de deur, aan de rustige rand van Amsterdam, woon je ineens ook nog in het centrum van de Dubbelstad! Wat wil je nog meer? Mooie brug voor de deur, een prima verbinding naar de metropool Almere. Maar goed ook dat de gemeente Amsterdam bij de bouw van de wijk niet meteen heeft gezegd dat die brug er kwam, anders waren de prijzen helemaaaaal uit de klauw gelopen.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat er nog mensen zijn die zich verzetten tegen de “IJsprong”. Want zelfs Natuurmonumenten staat achter dit plan. Als het Dubbelstad-plan een feit is, praat namelijk helemaal niemand meer over de A6/A9. U weet wel, die tunnel onder die ondergelopen vuilstortplaats. De stadyuppen moeten maar even op de tandjes bijten voor de Lepelaar.
Vrouwenemancipatie. Lang niets meer van gehoord. Dat dacht de PvdA kennelijk ook, want Wouter Bos zette het punt onlangs weer op de agenda. In zijn nieuwe kabinet (dat er kennelijk komt) wil Bos 50 procent van de ministersposten laten invullen door vrouwen:
Als je je fractie en kabinet zo pluriform mogelijk samenstelt, naar geslacht, leeftijd en etniciteit, zodat het zoveel mogelijk lijkt op de samenleving die je geacht wordt te besturen of te vertegenwoordigen, dan lukt dat gewoon het beste
Oké Wouter, maar als evenredigheid belangrijk is, dan even het volgende: In de afgelopen 20 jaar is Nederland volkomen op de schop gegaan. In de hele periode vanaf 1982 zijn alle grote projecten, snelwegen en infrastructuur bedacht en uitgevoerd door een vrouwelijke minister. Oke, een paar maanden heeft Roelf de Boer op de post gezeten, maar die wisselt van politieke partij als een vrouw van schoenen.
Punt is, als geslacht kennelijk een garantie is voor eerlijke vertegenwoordiging, mag het dan ook eens een man op Verkeer en Waterstaat zijn? Ik voel me al jaren onvertegenwoordigd!
Niet live gezien, maar door collega elel gewezen op een mijlpaal in de vaderlandse sportjournalistiek. Wilfried de Jong interviewde gisteravond in Holland Sport Patrick Kluivert over zijn op schrift gezette levensverhaal. Een boek waarin de ups en downs van een jonge voetballer staan beschreven, maar die maar weinig met de werkelijkheid te maken hebben, zo bleek. De Jong fileerde Kluivert over zijn gebrek aan compassie en inlevingsvermogen met de familie van de doodgereden theaterdirecteur en toonde messcherp aan hoe hypocriet hij praatte over zijn zware leven na alle persaandacht. Matthijs van Nieuwkerk probeerde nog iets te redden, maar helaas. Onder zijn ogen en ondanks zijn geringe inbreng bracht De Jong een knap staaltje sportjournalistiek tot stand die ons liet zien hoe Kluivert omgaat met zijn demonen. Dat is: niet! Kluivert vindt zichzelf het grootste slachtoffer van het ongeluk. Kijkers reageren overigens verdeeld over het emoview van Kluivert.
Rare jongens, die Nederlanders. Dat vinden we zelf, en de meeste mensen in het buitenland denken er precies zo over. Een gek landje met rare mensen. Dat schrijft de buitenlandse pers meestal ook op, als ze drie seconden aandacht aan Holland besteden.
En mooi dat wij, nieuwsgeile Hollanders, dat vinden! In het uitzonderlijke geval dat een Nederlands nieuwsfeit ineens de wereldpers haalt, is het nieuwsfeit geen nieuws meer, maar het feit dat het wereldnieuws Nederlands nieuws is. Journaals openen met de journaalopening van elders, de krantenkoppen zijn de koppen van andere kranten.
Maar waarom doen we dat eigenlijk? Het is meestal niet alsof buitenlanders begrijpen wat er hier aan de hand is. In het geval van Ayaan HA dacht de voltallige wereldpers dat een islamistische minister haar het land had uitgezet, en in een niet zo heel ver verleden werd Pim Fortuyn op de BBC voor de reincarnatie van Hitler uitgemaakt. En zelfs de grootste tegenstanders in dit land vonden dat wel erg ver gaan.
Behalve één dan. Head Honcho van de NRC, Folkert Jensma, schreef op de dag van zijn moord een vernietigend commentaar op het fenomeen Fortuyn. “racisme, 60 jaar na dato”, u kent het wel. Niet bepaald Jensma’s sterkste stukje, denk ik.
‘Potjandorie wat een mazzel‘, moet Cees van der H., ex-topman van ’s lands bekendste sigarenboer, zich gerealiseerd hebben toen bekend werd dat zijn rechtszaak zou worden behandeld door Frans Bauduin. Deze rechter staat namelijk niet bekend als een voorbeeldstraffer. Ook in de rechtszaak tegen Volkert van der G. bleek hij ongevoelig voor maatschappelijke druk en gaf hij niet de maximumstraf, ‘Geschokte maatschappij’ of niet. Van der H. kreeg gelijk. Hij hoeft niet te zitten, en slechts een jaarbedrag aan hondenbrokken te betalen.
En dat is natuurlijk wel erg weinig. Meneer van der H., en compaan M en onderknuppel A. hebben namelijk wel degelijk de boel geflest, zo erkende ook de rechter. Maar ja, al genoeg gestraft hè. De arme man moet zich natuurlijk de schande van toute Wassenaar vanuit zijn geblindeerde Rolls naast zijn “trophy wife” laten welgevallen. En hij kan ook nooit meer aan de bak als kruidenier.
Voor de gewone wetovertreder als u en ik is het natuurlijk erg dat Cees van der H., na het flessen van duizenden aandeelhouders en klanten, er zo makkelijk vanaf komt. Maar wat de rechter tot een veel zwaardere straf had kunnen, nee, moeten bewegen is het ontkennen van de dader. Want volgens van der H. zelf is het bewust misleiden van de accountant door het stiekem ongeldig maken van contracten helemaal niet fout. In zijn wereld dan. Die van 43 miljoen euro.
Feest bij de boeren in de droge regio’s van de Indiase provincie Gujarat. Het Indiase hooggerechtshof bepaalde maandag dat de immense Sandar Sarovar-dam in de Narmada-rivier, nu in aanbouw, mag worden verhoogd tot 121 meter. Op die manier kan het water, dat vanuit het stuwmeer door een 450 kilometer lang kanaal wordt afgevoerd, de verste regio’s bereiken voor drinkwater en irrigatie.
Er is uiteraard een keerzijde. Het hele Narmada Valley Project, waarvan de Sandar Sarovar-dam er slechts 1 is, dwingt vanwege de stijgende waterspiegel honderduizenden tot het zoeken van een nieuwe woonplaats. Die er niet is. Het hooggerechtshof heeft een dwingende voorwaarde gesteld: als er geen herlocatie komt, dan wordt de bouw stilgelegd.
Weinigen zijn tevreden met dit compromis. De coalitie van tegenstanders, Narmada Bachao Andolan willen dat het project wordt afgeblazen. Volgens hen is de rivier heilig, is de milieuschade te groot, en is het maar de vraag of de dammen de stroom leveren die is toegezegd. Het is momenteel de grootste discussie in West-India, waar diverse prominenten zich in de discussie mengen.
Maar de vraag is: is dit project in al zijn megalomanie wel zo’n slecht idee? Is het vooruit helpen van een droge regio de verplaatsing van anderen waard? En tot slot: Is er iemand voor het afbreken van de Chinese Drieklovendam?
Sinds 1 april is Charles Groenhuijsen Amerika-correspondent af. Na een wat wrange beeindiging van de arbeidsrelatie met het NOS Journaal, is Groenhuijsen nu op zoek naar een nieuwe baan. Of nee, hij ‘beraadt zich op de toekomst’. De Volks-krant gaf hem deze week de gelegenheid om een weeklog te schrijven over de belevenissen van een veramerikaniseerde Kaaskop in Spruitjesland. Leuk om te lezen: Groenhuijsen’s leven is net zo oninteressant als dat van ons. En hij is meteen alweer gereintegreerd. In al zijn stukjes schrijft hij dat ‘ie helemaal klaar is met het conflict met Journaal-honcho Laroes, maar hij kan het niet nalaten om er iedere post op terug te komen.
“Of ik de NOS erg mis, wil menigeen weten. Nee, geen tijd voor. Hoofd al te vol met nieuwe dingen.”
“Terwijl we bij het NOS-gebouw staan te filmen komt hoofdredacteur Hans Laroes aanlopen. Hij beent – strak voor zich uitkijkend – naar binnen.”
“Belofte: Na deze week houd ik er echt over op. Tenzij Hans Laroes mijn uitnodiging aanneemt en in het openbaar één keer met me in debat gaat over de hele zaak. Anywhere, anytime.”
Verder lijkt hij zo leeg als een Amerikaan. Jammer. Ik had graag wat meer kritiek gezien op links Amerika-hatend Nederland, prikkelende pro-Bush retoriek of inzicht in de journalistieke wormenbak in Washington. Met die Journaal-affaire van 100 jaar geleden zijn wij hier inmiddels allang klaar. Nu Groenhuijsen nog.
