Doet u mij maar een Goudse mocro
Cultuur is misschien wel het meest misbruikte woord ter wereld. Wie de krant openslaat komt het dagelijks tegen. “De Nederlandse Cultuur”, “Dat is nou eenmaal onze Cultuur”, “Een Cultuur van …. (vult u maar in). Als het maar onderscheidend is. Hun cultuur is niet de onze. En jouw cultuur past niet bij de mijne.
Bij het aanschouwen van een demonstratietje in mijn woonplaats moest ik daaraan denken. De 40 demonstranten, die zich voordeden als betrokken Gouwenaars, maar allemaal uit het kleine reservoir van extreem-rechts Nederland waren geplukt, marcheerden tegen onveiligheid op straat die in Gouda sinds vorig jaar ENORM is. U heeft toch ook de krant gelezen? Ik heb geen Gouwenaar in de groep kunnen ontdekken. En ik ken er best een hoop.
De bomberjacks werden verbaasd aangekeken door mijn jonge Marokkaanse plaatsgenoten. Geamuseerd maakten ze foto’s en zwaaiden naar de demonstranten. Ze bleven de stoet volgen om er eens lekker de draak mee te steken. Omdat ook het carillon van het Goudse stadhuis het toespreken verder onmogelijk maakte, dropen de demonstranten na verloop van tijd af richting station. Om de trein naar huis te nemen.
Daarbij werden ze ook nog getrakteerd op een onvervalste figuratieve Godwin door mijn Marokkaanse buurman. Ik gaf hem groot gelijk. Dat wij Gouwenaars wel eens grof reageren op extreem-rechtse malloten die ons de les komen lezen, dat is gewoon helemaal onze Cultuur.
Wie had er voor vandaag ooit van Rob Miller gehoord? Bijna niemand. Toch is de democratische kandidaat voor de Amerikaanse congresverkiezingen in 2010 sinds gisteren in het bezit van een
Een paar uur later bood Wilson, na druk van zijn collega’s in Washington, zijn excuses aan. Maar toen was het al te laat. Via progressieve weblogs en websites van linkse activisten schakelen democraten nu een typisch Amerikaans drukmiddel in: support the other guy. Dat merkte de bijna
Online redacteur, het is een kutbaan. Kom je net van de School voor Journalistiek, mag je nieuwsberichtjes doorprikken op de website van de Telegraaf. Liefst een stuk of twintig per dag, en zo spectaculair mogelijk. Sex, of gekke dingetjes. Maakt niet uit waar je het vandaan haalt. En het hoeft ook niet echt waar te zijn.
Iedere redactie krijgt vroeg of laat met ze te maken: de zolderkamergekken die de wetenschap, overheid of bedrijfsleven aan de schandpaal nagelen vanwege een vermeend complot. De bedenker van een vloerensysteem die de isolatiebranche van bedrog beticht of de gesjeesde wetenschapper die gelooft dat UMTS-masten zijn wetenschappelijke carrière hebben verwoest, allemaal hebben ze een goed, maar uiteindelijk niet kloppend verhaal waarmee ze redacties suf kunnen bellen. En ze hebben regelmatig succes, vooral door onwetendheid van niet-technisch geschoolde of onervaren journalisten.
“Ze vertrouwen haar. Ze vertrouwen haar omdat ze haar door en door kennen. Laura is een bijzondere zeilster, lichamelijk sterk en psychisch in staat haar droom te vervullen. Het is niet zonder risico, maar dat is een fietstocht ook niet. De zee, voor ons landrotten eng, is haar thuis.Ik heb grote bewondering voor haar ouders die Laura los durven laten. Het is een van de moeilijkste en moedigste besluiten die elke vader en moeder eens moeten maken. Sommige ouders slagen er trouwens nooit in.”