Dit nummer duurt 7 bezwerende minuten en verveelt me nooit. Ik ken Kevin Morby pas sinds zijn Pinguinradiohitje I’ve Been to the Mountain uit 2016, maar deze van zijn eerste plaat uit 2013 is mijn lievelingsnummer geworden. Kevin was eerder bassist bij Woods en ook hier hoor je dat de bas een prominente rol speelt.
Valerie June heeft niet alleen een zeer opvallend kapsel, maar ook een heel herkenbare stem. Er is mij ook verteld dat Medusa dit soort dreads had en geen slangen op haar hoofd. Valerie zingt soul, americana, gospel, folk, roots en ze brengt lekkere blazers mee. Mij heeft ze hiermee te pakken, ik word er warm van.
Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan meestal een gedicht, maar dit keer een verslag, van Michiel van Hunenstijn.
Het Odapark in Venray, nee, ik had er nog nooit van gehoord. Negentien hectares geaccidenteerd terrein met bos, zandvlakte en stuifduin met daarin verspreid moderne kunst: sculpturen, beelden en andere objecten. Om even met wat praktische informatie te beginnen: parkeren kan er gratis voor de deur en, ook niet onbelangrijk om te melden: de toegang is gratis. Het park kan niet op slot, dat zal er vast mee te maken hebben.
Omdat de beelden kriskras verspreid door het park staan, zijn er twee wandelgidsjes verkrijgbaar bij het theehuis, tevens informatiepunt en giftshop, in het midden van het park. Reken voor beide wandelingen rustig een uur per wandeling.
Als je van figuratieve kunst houdt, die niet saai pretentieus is, maar wel van kunst die vrolijk is, die een beetje prikkelt, dan zit je goed bij het Odapark. We zullen bij wat kunstwerken langsgaan.
Neem nou het beeld waarmee M&M de wandeling begonnen: The Revenge Of The Fascist Fruit Boys van Shaun Doyle en Mally Mallison. Dat is geen saai beeld. Wel kleurrijk. Daar gebeurt van alles. Dat is actie. Dat is knokken in de kooi. En er zijn al slachtoffers: de hotdog is al down, met de tomatenketchup naast zich. De meloenboy is ook al out. De frietzak geeft zich nog niet gewonnen, die trapt nog van zich af. Ja, gezond eten is een gevecht, hup friet!
Senora May trad 2 november 2019 op in de bovenzaal van de Oosterpoort in Groningen bij het Take Rootfestival. Voor mij was ze vóór dit festival volslagen onbekend, maar er stond toch al een tijdje voor aanvang van het optreden een rij voor de deur te wachten. Ze stond in haar eentje op het podium en kreeg het publiek muisstil tijdens dit uitstekende concert. Helaas staat dit prachtige nummer niet op haar vooralsnog enige cd, Lainhart.
Ooit zagen we deze energieke maritime-raw-folk-band, zoals ze zichzelf noemen, op Het Lindeboom. Een festival voor traditionele muziek in Loon-Plage, onder de rook van de havens van Duinkerken, de thuisbasis van de band. Een lekkere feestband op het verder wat brave festival.
Een jaar later kwamen we ze weer tegen in het iets zuidelijker gelegen Boulogne-sur-mer tijdens de verregende havenfeesten. Wat jammer dat zo’n cd die je ter plekke koopt bij thuiskomst toch niet meer dat vakantiegevoel kan oproepen. En wat jammer ook dat zo’n ultieme live-band niet meer mag spelen. Zelfs het concert in Hoymille van 18 april is afgelast. Droit devat à Hoymille dan maar.
Van de week had ik een stukje op Sargasso over mijn vakantie (en corona) in Belgie. Het ging over van alles wat er in een vakantie moet zitten in: mooi landschap, Belgisch bier en boeken. Ik was alleen 1 ding vergeten te noemen, en dat was juist datgene wat de avonden zo leuk maakte: de muziek van The Skatalites non stop via spotify.
Wat een heerlijk soepel orkest is dat, een geluid dat niet gauw verveelt, wat een prachtige blazers en wat past het heerlijk bij zomeravonden. Ik had deze Clossing Time eerst The Skatalies by Spotify als titel willen geven, maar om toch maar 1 song te noemen: Requiem for Rico. Ska!
Wij nodigden u uit de komende tijd uw verhalen, anekdotes en wetenswaardigheden over uw vakantiebestemming bij te dragen aan onze zomerserie. Vandaag een bijdrage van M&M, het duo dat voor Kunst op Zondag fotografie met poëzie verbindt.
Op de Baneberg, Westouter, Heuvelland, België
Je zit op het terras van je vakantiewoning op de Baneberg, hoogte: 140 meter boven Normaal Brussels Peil, als zoiets bestaat. De toegangsweg naar deze plek beschikt over een hek waarvan jij de code hebt. Het hek is nu dicht. Knap virus dat daar doorheen komt.
Je zit dus op je terras met een glas Vedett en een dichtbundel op je schoot, je leest een gedicht van Iduna Paalman in een gelegenheidsbundel. Je bent in een prima stemming, je vindt het een goed gedicht. De zon schijnt, je hoort de geluiden van de zetellift die over het dal glijdt, je hoort de stemmen en het gelach van de mensen. Je ziet ze over de rijen ranken van de wijngaard gaan, over het minigolfterrein van dat hotel, heen en weer. Je hoort de kippen en de ezels van een hoeve verderop. Je zit hier veilig. Je ontspande je in een razendsnel tempo. Naast het huisje is een smal, steil bospad, daar zie je af en toe de mountainbikers af stuiteren.
The Barrel van Aldous Harding was een van de mooiste songs van 2019, maar hoe komt nou zo’n clip tot stand?
‘Aldous, wat dacht je ervan om in die nieuwe clip van je een grote witte hoed te dragen en een antimakassar om je nek?’
‘Uh, nou ik…’
‘En dan draag je van die hoge laarzen met plateauzolen, die we vast lijmen aan de grond.’
‘Nou, ik weet niet of…’
‘En dan hangen we allemaal lappen op en dan blijf je daar de hele tijd staan.’
‘Nou, uh…’
‘En dan ga je maar een beetje raar wiebelen met je armen tijdens dat nummer en je kijkt maar een beetje onbeholpen.’
‘Uh, nou…’
‘En dan had ik nog een idee. Als je nou tijdens het eind ineens een eng blauw monsterkopje kreeg?’
‘Uh, tsja, ik…’
‘Nee, doen we. En dan helemaal aan het eind ga je gewoon nog wat dansen in je onderbroek. Helemaal te gek.’
‘Uh, nou, laten we het maar proberen.’
Helaas is Mark Lotterman gestopt met (professioneel) muziek maken, hij is de jeugdzorg in gegaan. Maar wat een geweldig eindschot is het project Holland uit 2017. Het project bestaat uit een album met prachtige, donkere nummers, en een kloek boek met teksten, gedichten, foto’s, kunstwerken en kindertekeningen. En niet te vergeten de bijbehorende site.
Will You?, een song van Hazel O’Connor. Zeker, haar stem brengt de tekst goed, je gelooft het. Maar de ziel van dit nummer is toch ingeblazen door die saxofoonsolo van Wesley Magoogan. En de klappen van de drum op de juiste plek mogen er ook zijn.
Het nummer is oorspronkelijk uit de soundtrack van de film Breaking Glass uit 1980, met Hazel zelf in de hoofdrol.
t/m 29 aug. Galerie Fons Welters, Amsterdam, The Shooting at Watou – Folkert de Jong, Watou 2006
Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
Het is die vrouw die je blik ontwijkt,
die je niet aankijkt. Het is de vrouw
die in zichzelf praat, hardop, hele
verhalen, dialogen. Het is de man
met dat rare loopje en met dat
samenraapsel van kleren. Het is
dat meisje dat gebaren maakt,
iets in haar omgeving bezweert.
Het is die man die ’s nachts, maar
ook overdag schreeuwend over
straat gaat. Het is de jongen die
de muren van zijn kamer rood
schildert. Het is de vrouw met haar
bonte volgepakte karretje die niemand
vertrouwt. Het is de man die altijd met
een plastic capuchon over zijn hoofd
gebogen door de stad loopt. Het is
die dikke man die altijd met die vlag,
met dat embleem zwaait. Die vrouw
met dat slechte gebit, die zo naar rook
stinkt en hele verhalen heeft. Het is
dat meisje dat dacht dat ze een uiltje
was en ook nog een vlinder. Het was
die jongen die net wat te veel en te vaak
gebruikt had: geen tand meer in zijn mond.
Het is die man die met dat bord om zijn
nek bij de kerk staat, dat hij schuldig
was aan alles. Het is die man met dat
mes, die heb je ook, oppassen. Het is
die man met zijn slechte gezondheid,
baan kwijt, vrouw kwijt, huis kwijt,
geld kwijt – alles. Het is die man die
denkt dat hij machten heeft. Het is die
jonge man die stemmen hoort en gaat
met dat graatmagere meisje dat trilt.
Het is die vrouw die, ondanks medicatie,
alle remmen van de fantasie losgooit.
Het is die man die denkt dat iedereen,
dus ook jij, het op hem gemunt heeft.
Het is die man die niks zegt en kleurrijke
kunstwerken maakt met veel tekst.
Het is die vrouw die altijd hetzelfde rondje
loopt, op dezelfde tijd. En dan altijd
dezelfde muren en palen aanraakt.
Het is die jongen die met zijn kermis-verlichte
fiets rondjes rijdt door de nacht. Het is
diezelfde jongen die met zijn muziekfiets
rondjes rijdt. Het is, het zijn, ik ben.
Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
Havenhuis
Zaha Hadidplein 1
Antwerpen
(een gedicht met een mening)
Ja lach maar. Kijk maar. Wijs maar. Lach maar.
Maar humor ten koste van een ander is niet leuk,
ook niet als het een ding is, een gebouw betreft.
Ja, ik weet waar ik over praat, want ik heb het
nu over mezelf, de Brandweerkazerne
aan het Zaha Hadidplein 1 te Antwerpen.
Ja, dat tragische geval met dat ruimteschip
plompverloren op z’n kop. Niet te missen.
God, wat sta ik er voor joker bij. Bedankt Zaha.
Dan sta je daar, sinds 1912, aan de kade in de
haven, prachtplek, dat uitzicht, de schittering
van het water en de geur van pek en olie.
Je bent een brandweerkazerne, opgebouwd
uit baksteen: deuren, ramen, poorten, binnenplaats,
niks aan de hand, ook al had je een keer
zelf brand op je dak, ironisch genoeg, haha,
Ja, lach er maar om. Maar je had liever brand
op je dak dan dat Havenhuis van Zaha Hadid.
Djesus, heb je dat glimmende geval wel gezien?
Dat drie keer zo duur werd als begroot? En jongens,
nog iets, wie gaat al die ramen lappen? Ik heb hier
een offerte van 65.000 euro. Dat is per jaar, ja.
Het shinen het glanzen, het schitteren heeft een prijs.