M&M, auteur op Sargasso - Page 43 of 46

Closing Time | Little Red Riding Hood Hit the Road

16 oktober 2020 , 21:00 , door M&M

In een Engels muziektijdschrift las ik ‘ns een interview met Robert Wyatt. Het stuk begon met: Interviewing Robert Wyatt is very unlike doing interviews with other musicians, because Robert Wyatt actually thinks before he answers your questions. Spooky.

Little Red Riding Hood Hit the Road is afkomstig van de plaat Rock Bottom uit 1974. En ja, dat is geen doorsnee popplaat. Er zijn vast mensen die na een minuut zullen vragen: zeg, blijft dit zo, gaat dit nog lang zo door? Ja, het blijft 7 minuut en 40 seconden toewerken naar het einde. En onderweg is de melancholieke, klaaglijke stem van Wyatt te horen (wat zingt hij toch?) en de stuwende, nimmer aflatende percussie die dan ook nog bijgevallen wordt door blazers, op weg naar de kakofonische, verlossende apotheose.

Closing Time | I think You’re Great

15 oktober 2020 , 21:00 , door M&M

Een liedje dat je gelijk vrolijk maakt, is dat dan een criterium, een kwaliteit? Dan komt er ineens een liedje voorbij, gewoon, een popliedje, doet geen gooi naar eindejaarslijjstjes of naar de eeuwigheid, maar wil gewoon vluchtig, vrolijk en aanstekelijk zijn. Gewoon een wegwerppopliedje, volgend jaar ben je het alweer vergeten, maar dat maakt niet uit. En van de uitvoerende artieste had je ook nog nooit gehoord. Maar het liedje pakt je gelijk. Als je het hoort doe je de radio of je telefoon altijd harder. En je voeten willen bewegen. En ligt dat nou aan die lichte drums? Dat de zangeres je buurvrouw had kunnen zijn? Het nummer heeft niks in de mouwen, whatyouheariswhatyouhear.

Closing Time | Heart Of Darkness

14 oktober 2020 , 21:00 , door M&M

Voor Mark Linkous – 9 september 1962 – 6 maart 2010

(een fan-sonnet)

Je noemde je eerste plaat: Viadixiesubmarinetransmissionplot.
En je band Sparklehorse. Die band dat was jij, ik dacht dit is voor eeuwig.
De muziek klonk zo gelaagd, zo melancholisch, romantisch, herfstig.
Je had nog geen weet van dat uiteindelijk vernietigende geweerschot.

Je tweede plaat was Good Morning Spider, je derde: It’s a wonderful life.
Je klonk geplaagd, er was dat gruis en die geluidjes, onwezenlijk mooi en vreemd.
Soms stonden je liedjes haast stil, het was niet gehaast en toch klonk het ontheemd.
Feilloze noten, inktzwart op papier gezet, je zag de aarde hier als tijdelijk verblijf.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ben Hoogeboom, corona en Dirkswoud

14 oktober 2020 , 14:00 , door M&M

COLUMN - Op zondag 14 oktober 2012 is Ben Hoogeboom overleden. Acht jaar geleden alweer. Ben heeft op Sargasso geschreven. En op nurks. En op zijn eigen sites. En, god, wat mis ik zijn stukjes. En vooral die over het dorp Dirkswoud waarvan hij de schepper was. Laatst, of eigenlijk was dat gisteren, heb ik zo’n beetje alles weer herlezen wat hij over dat fictieve Noord- Hollandse dorp had geschreven. Ben had ook werkelijk alles bedacht. Hij had het dorp een geschiedenis gegeven, kunstenaars, middenstanders, een stratenplan, bekende Dirkwoudenaars, een eigen courant – ach wat mis ik dat. En Ben was zo goed in de dialogen, hij was zo grappig, zo literair ook. Zijn stijl was zo puntgaaf. Als ik dan zo’n middag alles weer herlees over Dirkswoud, ook de comments dus onder die stukjes, uit 2011, uit 2012, dan kost het mij weer moeite om terug te keren naar de daagse werkelijkheid. Wat zou ik graag een adres hebben aan de Zuidervaart, in Dirkswoud.

Ik dacht aan Ben Hoogeboom en ik dacht aan Dirkswoud en toen kwam er dit:

Dirkswoud en corona

Nellie Daas bij de Noordervaart

De Glenn Gouldsteeg

Er was natuurlijk geen ontkomen aan, ook Dirkswoud heeft coronamaatregelen getroffen. In de Dirkswouderdenaer was daarvoor een hele pagina gereserveerd. De regels waren kraakhelder: langs de Noordervaart en langs de Zuidervaart was er nu eenrichtingsverkeer. En als de voetganger langs de Oostzij of de Zuidzij wilden wandelen, dan was een mondkapje verplicht. Nellie Daas, van de fourniturenzaak die haar naam draagt, had zich toegelegd op customized exemplaren. ‘Ik heb er inmiddels gemaakt met een tulp erop, 36 exemplaren voor Dirkswoud Gematigd Vooruit, eentje met een K-popband erop, een Rubiks-cube, en een mondkapje met de St. Clarakerk en twee mondkapjes met Peter Griffin en Brian, dat was het wel zo’n beetje. Ik heb in de Glenn Gould-steeg naast mijn fourniturenzaak ook een teststraat ingericht. Elke Dirkswoudenaar met milde klachten is daar welkom.’

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Vanmiddag weer je graf bezocht

11 oktober 2020 , 08:00 , door M&M

Vanmiddag weer je graf bezocht,
Je bent daar niet, dat weet ik wel.
We hebben je lichaam daar begraven.
Jijzelf bent continu in mijn gedachten.

Ik hoop je altijd een beetje bij te praten:
die zijn gescheiden en zijn kind is ontspoord.
Je vrienden van toen, die zie ik nooit meer.
Een ervan is dit jaar overleden. Misschien
dat jullie elkaar alweer hebben ontmoet.

De stad verandert, de Lange B. was weer ‘ns
opgebroken en het Stationsplein staat op z’n kop.
De rijrichting van de Leusensteeg en de Kuiperstraat
hebben ze omgedraaid. De Tor bestaat al lang
niet meer en ook De Elegast is nu gesloten.
De tap in De Heks staat nu overdwars.

Ik heb onkruid gewied, je steen gepoetst
en lavendel geplant. Tot slot heb ik met de
gieter de plantjes begoten. De tijd staat hier
eeuwig voor je stil tussen die twee jaartallen,
ze liggen veel te dicht bij elkaar.

Soms zie ik je weer lopen op straat: een kapsel,
een zelfde postuur of motoriek. Dan herken ik
je kleding of meen ik een gelaatstrek –
maar altijd heb ik het mis, ben jij het niet,
is mijn adem weer voor niets gestokt.

Ik fiets zo meteen weer terug, jij blijft hier.
Ik zeg tot ziens, of denk het in ieder geval.
Het heeft allemaal zo godvergeten weinig zin,
mijn bezoek, het gieten en de plantjes, maar
bovenal, dat jij hier al meer dan dertig jaren ligt.

Closing Time | Heaven

10 oktober 2020 , 16:00 , door M&M

Zeg je Bettie Serveert dan zeg je waarschijnlijk gelijk Palomine, zowel de debuutplaat uit 1992, als het titelnummer met die inmiddels klassieke gitaarsolo en die droeve tekst: and now the sun will allways shine on this pall o’mine. Maar er is gelukkig meer moois van Bettie: Heaven, van de plaat Dust Bunnies uit 1997. Een vrolijke dansbare song, ruimtelijk geluid, rammelende gitaar, ritselende drums, galm, raadselachtige, grappige tekst en perfect gezongen – het is er allemaal, daar in Heaven.

Closing Time I Cold Pillows

5 oktober 2020 , 21:00 , door M&M

Ik maakte voor het eerst kennis met de stem (en de verschijning) van Shannon Shaw toen ik ergens op internet het clipje The Boy van Shannon & the Clams zag. Ik heb die cd gekocht en dat werd daarna de plaat die ik in 2018 het meest gedraaid heb. Dus toen ik las dat Shannon een soloplaat, In Nashville, had gemaakt, weer dat historiserende geluid: retro, sixties, fifties, Phil Spector, Motown, country, romantiek, kitsch – alles zit erin, was ik erg benieuwd. Misschien is het niet waar, maar de moeder van Shannon schijnt haar auto verkocht te hebben om deze plaat van haar dochter te financieren.

Closing Time | Blinking Lights (for me)

3 oktober 2020 , 16:00 , door M&M

Mark Everett, de zanger en componist van Eels, zat op een zomeravond met een sigaar in zijn tuin, hij keek naar de sterren. Zijn gedachten gingen over zijn band, de concerten, de toekomst – en ineens had hij het: hij wilde nu niet weer op tournee met Eels in de bekende popgroep samenstelling, bandje op tournee, maar wat als het Eels repertoire op het podium nou ‘ns vertolkt werd door een snarenkwartet? Wat als er nou een violiste, een celliste, een staande bas en mandolinespeelster op het podium stonden? Uiteraard gestoken in mooie kleding. En hij daartussen in driedelig pak, wandelstok sigaar een frivool staande asbak? En dat is wat er gebeurd is. Eels with strings, live at Town Hall is een cd met 29 Eels-songs, en een dvd van die concertregistratie. En het was, bedankt nog Mark, heerlijk om een concert van die tour mee te maken.

Closing Time | A Little Less Conversation

1 oktober 2020 , 21:00 , door M&M

Dinsdag 29 september overleed de Amerikaanse songwriter Mac Davis. In 1969 had Elvis Presley een grote hit met het door Davis geschreven In the Ghetto. Maar hier bij Closing Time hebben we gekozen voor het ook door Davis geschreven A Little Less Conversation, dat een hit was voor Elvis in 1968. Het Nederlandse Junkie XL had hier weer een hit mee in 2002.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Foto’s

13 september 2020 , 08:00 , door M&M

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.

Je maakt foto’s met die loodzware, lompe spiegelreflex.
Je fotografeerde de stoel aan de tafel, de deur, je maakte
een foto van de koelkast. Flitsen deed je nooit, want
je had geen flits. Je fotografeerde je broer, die balanceerde
op een drijvend oliedrum. Je fotografeerde de hond erbij,
rolletje vol.

Achter het dorp woonde de dorpsgek in een haveloos kraakpand.
Gekke Evert, jij praatte met hem. Er stak een diepvriesmaaltijd
uit de zak van zijn colbert. Hij had zo’n uiterlijk: wilde haren,
bonte kleren, haveloos en onverzorgd. Jij wilde zijn portret.
Zijn karakteristieke kop. Dat mocht. De week daarna klopte je aan,
deed hij open: net in het pak, haren gekamd, glad geschoren,
hij ging immers op de foto. Daar ging je portret.

Je verliet het dorp, ’s ochtends vroeg, de wieltjes van je rolkoffer
maakte iedereen in buurt wakker. Je gang was richting station,
je ging de wereld in. Je wist genoeg, je had het allemaal al
wel gezien: Je had postzegels gespaard in albums, schelpen
en alle knipsels van de maanlanding. Je had de avondvierdaagse
met het meisje van de bakker gelopen, je had er foto’s van.

Closing Time | Dead of Night

12 september 2020 , 16:00 , door M&M

Onlangs zag ik een paard in de wei met een soort vliegengordijn over zijn hoofd. Dat deed me denken aan de Canadese novelty act Orville Peck met zijn merkwaardige gezichtsbedekkingen: een combinatie van een Zorro-masker met een franjerand. Hij blijkt een breed scala aan franjemaskers te hebben. Soms draagt hij de franjes in vlechtjes, maar nooit is zijn hele gezicht te zien. Een bewuste mystificatie van een voormalige punkman. Hij heeft zo’n gimmick eigenlijk helemaal niet nodig, luister maar naar zijn gloedvolle, Roy Orbison-achtige stem in Dead of Night.

Closing Time | I’m Alive

11 september 2020 , 21:00 , door M&M

En dan hoor je in mei ineens een liedje dat je niet kent. Van een bandje dat je niet kent. En dat liedje ontpopt zich gaandeweg als de zomerplaat van het jaar. Je kende dat fenomeen al, je had hetzelfde een paar jaar terug meegemaakt met de song ‘All my pride’ van Black Honey. Maar dit jaar is het dus I’m Alive van het Engelse TTRRUUCES. Voor iemand die een lichte hang naar mineur heeft in muziek, zijn het een heerlijke vrolijke, luchtige, uplifting en Lebensbejahende 3 minuut 50 seconden. En het is zondermeer een kwaliteit van een liedje dat het je acuut vrolijk kan maken. Wie TTRRUUCES (wat een heerlijke manier ook om je bandnaam zo te schrijven) is, geen idee, ik heb het niet opgezocht. Welke muziek ze nog meer hebben gemaakt? Ik weet het niet, ik ken alleen mijn zomerplaat van 2020: I’m alive.