Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Morning Way

, door

Engelse folkrock van vijftig jaar geleden.  Onlangs was Sandy Denny als zangeres van Fairport Convention, te horen in Closing Time, met Crazy Man Michael.

Judy Dyble was de zangeres van Fairport Convention op hun eerste elpee. Twee zangeressen, die enorm verschillen. Judy Dyble verliet ook de band en vormde samen met Jackie McAuley Trader Horne.  De elpee Morning Way is de enige elpee die de band gemaakt heeft. Het is een wat dromerig, sprookjesachtige plaat met de kristalheldere stem van Judy Dyble.

Closing Time | Clean The Air

, door

Je bent dertiger (geb. 9 april 1988) en popmuzikant en je woont in Noord-Holland (inmiddels, Lissabon, Portugal), en dan maak je bedwelmende, barokke psychedelische pop die zo uit 1968 lijkt te zijn overgevlogen. Jacco Gardner  doet dat. Hij combineert klassieke instrumenten zoals harp en violen, met pop op vintage instrumenten: neo-psychedelica. Toen Jacco een jaar of 14 was werd hij door een vriend gewezen op de documentaire The Pink Floyd And Syd Barrett Story en toen was hij verkocht. Zijn debuutplaat, met zang, was Cabinet of Couriosities. Zijn meest recente plaat is Somnnium, en is ‘vrij van vocalen’, anders gezegd: de plaat is instrumentaal.

Closing Time | You Ain’t Alone

, door

Van een kennis kreeg ik een keer een zelf-gebrande cd. In zo’n doorzichtig, hardplastic hoesje. Dat als je ‘m laat vallen, dat het plastic alle kanten opspat. En de cd zelf was er één van het merk Kruidvat, dat staat erop, CD-R 700 mb – 80 min. En daarop was met niet zo’n beste viltstift de naam van de band geschreven, Alabama Shakes. Zei me niets, dus dat ding bleef zo’n beetje een half jaar onaangeroerd op een stapeltje liggen. Totdat ik uit nieuwsgierigheid ‘m een keer opzette. En aangenaam verrast werd: wat een stem, wat een soul. Alsof je Otis Redding en Janis Joplin tegelijk hoort. Dus die cd, Boy and Girls, heeft die week de cd-speler niet verlaten.

Closing Time | Queen Bee

, door

De drummer (de man met dat kwastje en die steeds met zijn drumstick op de rand slaat) heet Kester Smith. En de bassist is Bill Rich. De zanger met de dobro (is het een Dobro?) is Taj Mahal. Het drietal wordt  gefilmd tijdens dit nummer terwijl ze in een koetsje, voortgetrokken door een paard, door Dauphine Street in New Orleans rijden.

Closing Time | Call Me

, door

St. Paul And The Broken Bones is een retro-soulband uit Alabama. Op zang Paul Janeway. En Paul is een grote, atletisch gebouwde, mooi strak gezicht, gezegend met een mooie haardos, soepel bewegende, donkere man in een strak pak. Nee. Paul Janeway is een wat corpulente, brildragende, gedrongen, kalende, witte man. In een lubberend kostuum. Maar dat hoor je niet als hij gaat zingen. Dan weet je even niet wat je hoort, want Paul heeft een gouden soulstem. En hij trekt zich gelukkig nergens iets van aan. En om zich heen heeft hij een  (witte) band die bestaat uit drums, gitaar, bas, en natuurlijk de blazers: trompet en trombone.

Closing Time | Take My Love With You

, door

Janee, neem gerust de tijd. Wil je een intro dat een minuut duurt, ga je gang. En wil je dat dat intro bestaat uit allerlei tergende aanzetjes, een schreeuw, een gil, wat geroffel, wat getokkel er tussendoor, wat beloftevolle blaasfragmentjes, weer een schreeuw, geschmier, weer een drumroffel, weer een losse zin – doe dat. Er blijven daarna nog zes minuten over voor de song zelf. En tussendoor breng je de song nog een keer haast tot stilstand, en dan komt er daarna nog een instrument bij – er valt een boel te beleven in deze soulsong van Eli Paperboy Reed . Waarvan het grootste gedeelte plezier.

Closing Time | Honky Tonk Women

, door

Charlie Watts was eigenlijk een jazzdrummer voordat hij tot The Rolling Stones toe trad. En toen was hij ineens een onderdeel van een rock ‘n’ roll band. En daar ging het anders aan toe dan dat hij gewend was: ‘Ik heb veertig jaar in The Stones gespeeld, en daarvan heb ik vijfentwintig jaar aan wachten besteed’, was een uitspraak van hem. Tsja, deadlines, repetities, en afspraken liepen nog wel ‘ns uit vanwege drank, drugs en ander relaxed levensgedrag van de andere bandleden.

https://www.youtube.com/watch?v=nuoMIZG18V8

Closing Time | Whiskey In The Jar

, door

Onzinteksten heb ik altijd leuk gevonden, leuk en raadselachtig, het prikkelt de fantasie: Oote oote oote boe.

Dus als een band met zo’n tekst komt  dan luister ik wel verder. En als zo’n band dat nummer live brengt, tijdens een festival, dan hoor je zo’n hele weide ‘Musha ring dumb a do dumb a da’ meebrullen – en niemand die weet wat het betekent, maar er is ook niemand die daar dan ook erg mee zit.

Closing Time | Geboren Voe Te Leven

, door

Afgelopen zaterdagavond zappte ik langs de televisiezenders tot ik uitkwam bij Canvas, waar ik middenin een Vlaamse speelfilm viel: ‘Het varken van Madonna’. De film, de onzekere toekomst van een dorpje in een krimpregio, bleek een mengeling te zijn van een streekroman met maatschappijkritische elementen, de last van de geschiedenis, uiteraard wat romantiek, plus wat wonderlijke gebeurtenissen a la de boeken van Gabriel García Márquez. Enfin, zie de Wiki-link hierboven.

Closing Time | Mien Moder in ‘45

, door

Halverwege juli werd Limburg getroffen door een overstroming. Er was een ongekende wateroverlast die veel schade veroorzaakt heeft. Code rood werd ingesteld en Limburg werd officieel tot rampgebied uitgeroepen. De vele regenval in Limburg zelf plus de recordhoogte sinds honderd jaar van de Maas (in de zomer) zorgde voor veel schade. De steden en dorpen stonden blank. De huizen waren onbewoonbaar door de vuiligheid die de overstroming achterliet. Duizenden inwoners moesten geëvacueerd worden.

Closing Time | Complainte Pour Ste. Catherine

, door

Je vraagt je toch af hoe er destijds (1976) over ‘beeld’ werd gedacht, je programma heet tenslotte toch TOPPOP, nietwaar? Daar krijg je toch de associatie van de bovenste beste van, lijkt mij, in beeld en geluid. Maar wat ik zie zijn twee wat stijve, niet echt vrolijke zangeressen (de zussen McGarrigle, er kan geen glimlachje af) en een voor de rest statisch decor waarin alleen een bloemstukje op de piano met daarin een paar zieltogende tulpen.

Vorige Volgende