Je vraagt je toch af hoe er destijds (1976) over ‘beeld’ werd gedacht, je programma heet tenslotte toch TOPPOP, nietwaar? Daar krijg je toch de associatie van de bovenste beste van, lijkt mij, in beeld en geluid. Maar wat ik zie zijn twee wat stijve, niet echt vrolijke zangeressen (de zussen McGarrigle, er kan geen glimlachje af) en een voor de rest statisch decor waarin alleen een bloemstukje op de piano met daarin een paar zieltogende tulpen.
En dat terwijl het zo’n prachtig tijdloos pop/folk-liedje is (nummer 38 op Sargasso’s Zomermuzieklijst van 2010), in het Frans gezongen en ook nog ‘ns een glansrol voor de accordeon.
Reacties (4)
Het beeld dat bij muziek hoorde was nou eenmaal een beeld van mensen die muziek maken. Iemand heeft ooit bedacht dat ook zo moest als er op tv een plaatje werd gedraaid. En dus haalden ze artiesten naar de studio om daar net te doen alsof ze muziek maakten. Ik heb het nooit echt begrepen. Al was het alternatief, een hele aflevering met het ballet van Penny de Jager, waarschijnlijk ook niet zo’n goed idee.
Ik dacht nog even dat de studio misschien zo kaal was omdat Iggy Pop net langs was geweest. Maar die kwam pas in 1977.
Twee aanwijzingen dat het geen Toppopfilmpje is: In Nederland hadden de blommen er beslist beter bij gestaan en er komt geen Toppoplogo in beeld, wat het waarschijnlijk maakt dat de dames in Quebec zijn gebleven en een filmpje hebben opgestuurd. Afgaande op het wikipedialemma moeten ze in Nederland nog steeds een toegewijde fanbase hebben.
De acadiennes van nu zijn wat wilder, en ook Lisa LeBlanc deed in haar Europese tour van 2018 Frankrijk niet aan.
Wie wil nagenieten of nader kennismaken: haar optreden in Raalte staat online.
Ik zie toch zowel bovenin als linksonder, dus tweemaal het TopPop logo. Plus ook nog één keer in tekst. Ga d’r anders een keer met je muis over.
Maar ik zie geen herkenbare Toppop-attributen uit die tijd in beeld. Niet dat er toen al consequent een huisstijl werd gehandhaafd. Ik ben even door een paar andere toppopclips uit 1976 gezapt. Als het licht aan mocht, stonden de artiesten vaak tussen een stel gespikkelde reuzentampons, maar sommige konden inderdaad om het even waar zijn opgenomen omdat je echt niets van een locatie herkent. Misschien was op het moment dat de artiest langs kwam de voorkeursstudio niet vrij, wie zal het zeggen? (En wat zullen we over 45 jaar van de huidige kapsels vinden?)