Karin van der Stoop

Foto: Screenshot Zomergasten 2022-07-24

Recensie Zomergasten met Humberto Tan

25 juli 2022 , 05:26 , door Karin van der Stoop

RECENSIE - Wat is Zomergasten toch een bijzonder programma. Als ik niet gevraagd was deze recensie te doen, zou ik het waarschijnlijk niet of maar met een half oog bekeken hebben. Het is bloedje heet, en ik vind Humberto best leuk, maar om nou 3 uur naar ‘m te gaan zitten loeren is niet mijn idee van een geslaagde zomeravond. Maar ik heb toch weer ontzettend genoten, het was een inspirerende avond.

“Alsof het over iemand anders ging”, zo omschrijft Tan het intro, waarin hij “steviger in het zadel en zelfverzekerder dan ooit” wordt genoemd. Hij voelt zich juist minder zelfverzekerd dan vroeger. Hij is voorzichtiger geworden. Maar dat is ook goed, vindt hij zelf. Ja, je krijgt blauwe plekken, maar het is ook louterend.

Hoewel het niet expliciet benoemd wordt, gaat het hier natuurlijk over de teloorgang van zijn RTL-Late Night en de heisa over zijn buitenechtelijke affaire. Later horen we hem zeggen dat zijn impulsiviteit er nog wel is, maar dat hij dat hij daar niet meer meteen op acteert. Ik herken dat, die rem op je onderbewuste; naarmate je ouder wordt, leer je om automatische reacties te onderdrukken. Al vind ik het moeilijk om me Humberto voor te stellen als opgewonden standje, maar mijn beeld van hem is gebaseerd op…nou ja, het beeld dat we allemaal zien via de media.

Foto: Screenshot Wintergasten 2021 - Yuval Noah Harari

Recensie Wintergasten met Yuval Noah Harari

28 december 2021 , 08:00 , door Karin van der Stoop

RECENSIE - Het lijkt wel of het niemand is opgevallen, maar deze week presenteert Janine Abbering 4 avonden Wintergasten. Vanavond werd haar interview getoond met Yuval Noah Harari, de bekende Israëlische historicus, schrijver en futuroloog. Die heb ik hoog zitten, al moet ik bekennen dat ik geen een van zijn boeken heb gelezen. Mijn interesse is puur gebaseerd op wat er over hem in de media is verschenen. Hij zegt hele verstandige dingen, en daarom was ik zeer benieuwd naar zijn “ideale tv-avond”.

Tot mijn niet geringe verbazing en vreugde trapt hij af met een fragment uit de historische tekenfilmserie “Er was eens…”. Die was ik helemaal vergeten! Op de lagere school werd het soms getoond in de geschiedenis- of biologielessen, en ik ben het tot ver na mijn jeugd blijven kijken. (Ik had overigens geen idee dat het een Franse serie is, die blijkbaar wereldwijd werd uitgezonden.) Het deed precies wat het beoogde; je leerde er iets van en tegelijk was het gewoon heel lollig. Het was voor Harari de reden dat hij historicus werd. En het is óók de perfecte illustratie van de ideeën die hij heeft over het leven, en hoe de mens erin staat. Het is allemaal storytelling. Én ons vermogen tot samenwerking. Iets waar ik het alleen maar hartgrondig mee eens kan zijn. Volgens hem is die samenwerking waarschijnlijk de reden dat de homo sapiens het won van de Neanderthalers – die fysiek en misschien zelfs intellectueel onze meerdere waren (ze hadden in elk geval grotere hersenen). Maar vooral de verhalen die we vertellen, de “werkelijkheid” die we voor onszelf creëren, vind ik een interessant gegeven. Het is een concept dat ik al lange tijd overpeins en dat me helpt om de wereld te begrijpen.

Foto: nyghtowl (cc)

Gelukkig heb ik mijn woede nog

9 oktober 2021 , 12:00 , door Karin van der Stoop

OPINIE - Met verbijstering keek ik naar het 1e item bij Khalid & Sophie van vrijdag 8 oktober, naar aanleiding van een artikel in het AD over de falende rechtspraak in de Toeslagenaffaire. Niet omdat ik verbaasd ben over het fenomeen, maar omdat dit alláng bekend is. Ik heb in mijn browsergeschiedenis geprobeerd te zoeken wanneer ik er voor ’t eerst over las, maar er zijn zoveel artikelen, teruggaand tot eind 2020, waar het op de een of andere manier ter sprake komt, dat ik door de bomen het bos niet meer zag.

Maar er was nog iets waar ik pissig over werd. De bestuursrechter die te gast was om uitleg te geven, vertelde dat rechters zich gebonden voelde aan een uitspraak van de Raad van State (RvS). Die had uit de wet de conclusie getrokken dat het minste foutje in een toeslagenaanvraag, moet leiden tot het terugvorderen tot álle uitgekeerde toeslagen (die RvS is nog een heel eigen artikel waard, waar ik hier verder even niet op doorga). Daarnaast kijken rechters naar de gevolgde procedure en of die in overeenstemming is met de wet.

En dáár gaat het mis, maar dat verzuimde meneer de rechter te vermelden. En ook Khalid, van wie je als advocaat toch mag verwachten dat hij goed in de materie zit en/of zich vooraf verdiept had in het onderwerp, stelde daar geen vragen over.

Foto: Screenshot ZG 25-7-2021

Recensie Zomergasten met Roxane van Iperen

26 juli 2021 , 04:22 , door Karin van der Stoop

COLUMN, RECENSIE - “Ik ben niet van de lulverhalen”, zegt Roxane van Iperen in de loop van de avond. Het is haar antwoord op de vraag waarom ze niet gewoon een lulverhaaltje ophangt als er naar haar verleden wordt gevraagd, iets waar ze nooit op ingaat. Zij is van de waarachtigheid, zoals ze het zelf omschrijft. De waarheid is belangrijk voor haar, al wordt ook duidelijk dat ze zich voortdurend in de grijze gebieden begeeft.

Het was een boeiende, maar zeker geen luchtige avond moet ik zeggen. Het gaat over macht en schuld, daders en slachtoffers, en dat vermaledijde systeem waar we allemaal onderdeel van zijn. Al begint ze de avond met 2 van haar helden.

Eerst de Italiaanse fotografe Letizia Battaglia die de vele slachtoffers van de maffia-oorlog in beeld bracht. Geen makkelijke taak, al helemaal niet voor een vrouw. En ja dat waren gruwelijke beelden, maar ze vond dat het publiek die juist moest zien. Ook om ze een spiegel voor te houden, te laten zien aan wat voor praktijken mensen hun medewerking verleenden of in elk geval wegkeken.

Vervolgens zien we hoe Gerard Reve geïnterviewd wordt bij de uitreiking van de PC Hooftprijs. Niet zo bijzonder eigenlijk, maar het gaat dan ook meer om Reve zelf, de ontwikkeling van zijn persoon. En het Ezelproces, iets wat tot haar verbazing niet aan de orde kwam tijdens haar rechtenstudie. Terwijl het bij uitstek een uitdaging van het systeem was, én met succes. Omdat Reve waarachtig vond dat hij God juist liefhad, en wie dat niet wilde zien was een “boze verstaander”. Een fenomeen dat we ondanks het Ezelproces vandaag de dag misschien wel meer dan ooit op ons pad vinden. Waarmee het gesprek weer terugkomt op die waarachtigheid; Van Iperen hekelt mensen die zich conformeren, om maar een “goede gelovige” te zijn – waarbij je “gelovige” ruim moet interpreteren. Het leidt ertoe dat mensen het systeem niet meer bevragen en bekritiseren, en dat is gevaarlijk, zo zal ze later met andere fragmenten aantonen.

Closing Time | Chris Rea – The Road To Hell

17 augustus 2020 , 16:00 , door Karin van der Stoop

Ik ben niet zo’n fan van Chris Rea, maar The Road To Hell vind ik echt een kunststukje. Het kwam een tijdje geleden voorbij in een willekeurige YouTube-playlist, en ik was meteen verkocht. Ik kende het niet, maar het blijkt een van zijn bekendste nummers te zijn, van zijn meest succesvolle album met dezelfde naam. Dat wel in Nederland is uitgebracht, maar er zijn geen hits uit voortgekomen.

Recensie Zomergasten | Typhoon (Glenn de Randamie)

20 juli 2020 , 02:59 , door Karin van der Stoop

RECENSIE - Deze avond was echt een verrassing voor mij. Ik verwachtte een hoop hiphop-fragmenten – een genre waar ik niet echt weg van ben – maar dat viel reuze mee. En wat me vooral opviel is dat ik me best verwant voel met Glenn, op bepaalde gebieden. Qua spiritualiteit zitten we aardig op een lijn, we zijn allebei dol op taal en willen graag patronen doorbreken. Het regent deze avond prachtige citaten, waar ik vaak door geraakt word. Er komt een heel scala aan onderwerpen aan bod; geloof, liefde, de kracht van verbeelding, kennis opdoen, racisme natuurlijk. Maar als ik een rode draad, een thema moet benoemen, dan is dat “de vrijheid om jezelf te zijn”.

Het openingsfragment komt uit de film Copying Beethoven. Glenns manier om kennis te maken met klassieke muziek was door films te kijken. En deze film raakt hem extra vanwege de rake teksten, wat natuurlijk wel zijn stiel is. Toen ik het fragment zag, viel mij meteen dezelfde zin op die even later besproken wordt: “De trillingen in de lucht zijn de adem van God.” Prachtige zin, en hij legt uit dat hij dat zelf ook heel erg zo voelt, als kind al. Hij ging vaak alleen naar het bos, om te luisteren naar en genieten van de stilte, waar hij dan inspiratie uit haalde. Daar waar ruimte is, vindt hij waarheid, overigens ook iets wat vaker terugkomt deze uitzending. De stilte tussen 2 noten, of zoals een ander spreekwoord zegt: “Het geluk zit tussen 2 gedachtes in”. Vond ik wel een doordenkertje, maar het klopt natuurlijk als een bus. Gedachtes zitten meestal alleen maar in de weg. Geluk zit in dingen als je verbonden voelen, je geliefd voelen, verwondering ervaren. Ik kan me goed voorstellen dat je in het bos vanzelf zulke gevoelens krijgt. Het gaat best lang over dat bos, Janine noemt hem op een gegeven moment zelfs “de boswachter van de hiphop”. Ik geloof dat hij dat een eretitel vindt, dus die houden we erin.

Closing Time | Leonard Cohen – Boogie Street

4 juli 2020 , 16:00 , door Karin van der Stoop

Als je deze clip bij Boogie Street van Leonard Cohen ziet zou je denken dat het nummer voor de film is geschreven (overigens geen idee welke film het is). Maar dat blijkt niet het geval. Boogie Street verwijst waarschijnlijk naar Bugis Street in Singapore. Leonard was een spirituele man, bestudeerde meerdere religies, zelf van Joodse afkomst met een rabbijn als vader, hij zat een tijdje bij Scientology maar bekeerde zich uiteindelijk tot het boeddhisme. In Boogie Street zag hij een metafoor voor het dagelijks leven, de harde werkelijkheid, waar je altijd weer moet landen. Zelf heeft hij daarover gezegd in Macleans Magazine:

Closing Time | Christine and the Queens

3 juli 2020 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Meet Christine and the Queens. Een nogal verwarrende naam, want het is geen band maar gewoon een zangeres. Die ook nog eens geen Christine heet, maar Héloïse Létissier. Toen ze voor het eerst optrad deed ze dat met een stel drag queens, en hoewel die inmiddels van haar podium zijn verdwenen, heeft ze de naam gehouden. Ze is behalve zangeres vooral ook danseres, en dat is terug te zien in al haar performances, waarbij ze zich meestal omringt met een groep dansers.

https://www.youtube.com/watch?v=o5bEih0Unas

Closing Time | LP – Strange

29 juni 2020 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Ik heb het al eens eerder over LP gehad, en toen ik dit nummer in een serie hoorde wist ik vrijwel meteen zeker dat dit ook van haar hand is. Die stem is onmiskenbaar. En wat een prachtig nummer, die tekst spreekt me ook heel erg aan. Toevallig hadden we het er in mijn vriendinnenkletsclub (in WhatsApp, duh) pas nog over hoe gestoord de wereld is, en hoeveel mensen met zichzelf worstelen. Maar ook dat wíj er altijd voor elkaar zijn, en hoe fijn dat is. Zeker in deze bevreemdende tijd, is elk houvast zo welkom.

Queen voor gevorderden – Les 3 – The Miracle

29 juni 2020 , 14:00 , door Karin van der Stoop

LONGREAD - In deel 3 van de Queen-les gaat het over The Miracle, het 13e en voorlaatste album van Queen uit 1989. De opnameperiode was een roerige tijd voor de band; Brian was net gescheiden en Freddie had het jaar daarvoor de diagnose AIDS gekregen. Iets wat tot op het laatste moment voor het publiek geheim werd gehouden, al zou hij nooit meer optreden. Het was de eerste keer dat er na het uitbrengen van een nieuw album niet getoerd werd. Er werd gezegd dat de bandleden er te oud voor waren, wat zelfs toen al als een kutsmoes klonk. Desondanks is het een van hun succesvolste albums in Nederland; behalve de Greatest Hits-albums stond deze 52 weken en daarmee het langst genoteerd in de hitlijsten.

Het album opent met het nummer Party, en feesten deed vooral Freddie Mercury veelvuldig en uitbundig. De tekst laat dan ook weinig te raden over:

We got love and we got style,
And we got sex and I know we got what it takes oh, oh,
Why don’t you come back and play,
Come back and play, come back and play,
We got all night all day,
Everybody’s gone away,
Why don’t you come back and play, come back and play, come back and play,
Come back and play, Go get ‘em boy – let’s party,
We had a food fight in somebody’s face*,
We were up all night singing
And giving a chase,
But in the cold light of day next morning.
Everybody was hung-over.

Queen voor gevorderden – Les 2 – Greatest Hits I

20 juni 2020 , 08:00 , door Karin van der Stoop

LONGREAD - Vandaag les 2 over Queen. Zowel alfabetisch als chronologisch, is het volgende album in mijn collectie de eerste Greatest Hits. Daar volgden later nog II en III op, en vele andere verzamelaars. Het totaal aantal verzamelalbums van Queen bestaat uit een luttele – ahum – 16 stuks. En dat is dan nog zonder de boxsets. Ik vind het een béétje overdreven, maar de heren zullen er vast goed aan verdienen. Het nadeel van zo’n verzamelaar is dat er meestal weinig onbekende nummers op staan. Dus ik ga het in tegenstelling tot les 1, nu toch over muziek hebben die je waarschijnlijk wel kent. Al is dit album een oudje natuurlijk; ik vermoed dat de gemiddelde niet-fan nog nooit gehoord heeft van Save Me, Play the Game of Seven Seas of Rhye. Maar toevallig ga ik het daar niet over hebben. Het zijn 17 nummers in totaal, en ik heb er een paar uit gepikt waar ik zelf iets over kan vertellen, zonder uitgebreid research te hoeven doen.

Zo is Another One Bites the Dust (2) het best verkochte nummer ooit van de band. Geschreven door het minst bekende lid, bassist John Deacon. Vandaar dat lekkere baslijntje. De funky stijl week nogal af van wat ze normaal maakten (hoewel, wat is nou helemaal normaal bij Queen…), daarom zou het nummer eerst niet eens op single worden uitgebracht. Totdat Michael Jackson liet weten er erg van gecharmeerd te zijn. Het was de aanzet voor de band om met meer dansbare muziekstijlen te experimenteren. Hier een heerlijke live-versie met een nogal uuh, zomers uitziende Freddie.

Queen voor gevorderden – Les 1 – A Night at the Opera

8 juni 2020 , 11:00 , door Karin van der Stoop

LONGREAD - Voor het andere blog waar ik voor schrijf (Hoe Vrouwen Denken) ben ik een serie muziekartikelen aan het schrijven over mijn cd-collectie, onder de noemer “Ouwe meuk is ook leuk!”, in alfabetische volgorde. Met het idee dat die verder ongebruikte relieken dan nog enig nut dienen. Het is een leuke kapstok waar ik al bijna een half jaar zoet mee ben, en het eind is nog niet in zicht. Aangekomen op het punt waar ik nu ben, ging ik volledig los, want het gaat over mijn all time favorite band Queen. Daar weet ik wel wat van, zeg maar, en opeens wist ik het: ik ga Queen-les geven. Vast ook leuk voor de Sargasso-lezer.

Ik wil het vooral over de minder bekende nummers hebben. And some fun facts on the side.

Les 1

A Night at the Opera. De bekende nummers zijn natuurlijk Bohemian Rapsody (11), You’re My Best Friend (4) en Love of my Life (9), ook de Queen-versie van God Save the Queen (12) zul je wel eens gehoord hebben. Er is zeker iets over te melden, maar ik sla ze toch even over.

De opener is meteen een lekkere binnenkomer. Ik zet ‘m wel eens op als ik heul erg pissed off ben op iemand. Freddie Mercury schreef het nummer nadat de band was genaaid door hun manager en platenlabel, of zo voelde hij dat in elk geval. In die tijd tekende je bij een label en die namen vooruitgeschoven kosten op zich, maar pikten ook het grootste deel van de omzet van je muziek in. Hier een aardige reconstructie van het financiële plaatje rond Queen in hun begintijd. Of Freddies gevoelens terecht waren, daar kun je een aardige boom over opzetten. Dat gaan we niet doen. We gaan gewoon lekker luisteren naar dit fenomenale muziekstuk (wat mij betreft een van hun beste nummers), dat we te danken hebben aan dit debacle. Hier de volledige, o zo venijnige tekst.