Het werd toch een bijzonder dag – vervolg (deel 4)

COLUMN - Amsterdam, 23-06-3023

Ook al heb ik bijna een uur tussen het teleurstellende huisartsenbezoek en de aanstaande wortelkanaalbehandeling bij zijn buurman, moet ik me op het laatst toch nog haasten. Omdat ik weet dat de verdoving bij de tandenbeul wel een paar uur aanhoudt, en je dan dus niet normaal kunt eten, heb ik een smoothie gemaakt van banaan, aardbeien, vanilleyoghurt, sinaasappelsap en een klein beetje muesli. Dat en een kop thee maken kost al even tijd, opdrinken nog meer, en dan – oh shit ik moet nog tandenpoetsen, dat had ik al gedaan maar dat doe je natuurlijk nog een keer voor je naar de tandarts gaat. Dus die smoothie heb ik op het laatst iets te snel naar binnen gewerkt en dat vond mijn maag een beetje heftig. Maar het is maar een klein stukkie lopen, lekker weer, mijn mond is fris en ik stap op tijd de deur uit.

Onderweg kom ik langs het tennisveld, en tot mijn plezier zie ik daar een bende schoolkinderen met een bal spelen. Dat tennisveld ligt namelijk tussen de Gaasperplas en de schooltjes (2 basisscholen en 1 BSO meen ik) in, met een flink stuk gras ernaast, waar ze ook altijd sportdag houden.

Er staan ook fitnessapparaten. En het carillon, die nog steeds 4 minuten voor loopt. Oh ja, er loopt ook nog een ruiterpad langs het tennisveld en ook langs mijn tuin. Want er zit nog een manege niet ver hiervandaan. En een kinderboerderij, nutstuinen, wijktuinen, een basketbalveldje en een skateramp. Ja ik heb het goed getroffen, al maak ik zelf nooit gebruik van die faciliteiten, maar het is prachtig om al die genietende mensen te zien, vooral als het kinderen zijn.

Dus ik loop ondanks mijn rommelende maag vrolijk bij de tandarts naar binnen. Helaas geen gezellige praatjes met medepatiënten deze keer, maar ik word al 10 minuten na binnenkomst opgeroepen. Dat valt dan weer mee. En ik heb een hele leuke, knappe tandarts. Vasco heet hij, jonge gast, superaardig en ik val meteen in huis met “Zo, tijd voor de 2^e marteling van vandaag”. Hij lacht, en ik leg uit wat er net bij de huisarts gebeurd is. Maar dat ik niet bang ben voor de wortelkanaalbehandeling. Waarna hij mijn optimisme de kop indrukt door te vertellen dat hij door een kroon moet boren, en dat er een risico is dat die loskomt. En dan hebben we een probleem. Maar we beginnen rustig, zegt hij geruststellend…nou ja, ik had ’t liever snel achter de rug, maar hij bedoelt het goed. De 1^e verdoving doet best wel pijn, en helaas moet er nog eentje bovenop omdat mijn lip nog niet dood is – tja, ik heb enige resistentie tegen verdovende middelen opgebouwd, zullen we maar zeggen. Maar die doet geen pijn en heeft snel effect. Ik sluit mijn ogen en hij begint met boren. En boren, en boren, en spoelen, en boren, er komt geen eind aan! Het boren houdt op en dat betekent dat ie bij de wortelkanalen is aanbeland.

Op de achtergrond klinkt vrolijke muziek waar ik me op concentreer, en ik merk verder eigenlijk weinig van de behandeling. Nadat hij 4 keer heeft gevraagd of ik mijn mond een beetje verder open wil doen krijg ik een rubberen bit tussen mijn kiezen om de zaak open te houden – ik val zowat in slaap! Op een gegeven moment krijg ik zo’n rubberen lapje met een beugel over mijn mond, dat is fijn want dan zit mijn tong niet steeds in de weg, krijg ik niet steeds water in mijn keel en hoef dus minder te slikken. Al zie ik er waarschijnlijk gruwelijker uit dan Hannibal Lector. Maar de muziek is leuk en ik neurie mee en tik met mijn voeten op het ritme. Mijn gedachten zijn al bij deze, en de vorige column. En het duurt maar, en duurt maar, ik krijg een verdomd lamme kaak.

Eindelijk maakt hij het lapje los om een foto te kunnen maken, en haalt godzijdank dat rubberen bitje uit mijn mond. “Zal ik die er maar uitlaten?”, zegt hij na mijn onverstaanbaar uitgesproken opluchting. De foto geeft helaas nog niet het gewenste beeld, dus ik moet nog even doorbijten…of juist niet dus eigenlijk.

Hij vertelt hoe het zit en ik knik begrijpend, want ik ben ervaringsdeskundige. Ik probeer nog te zeggen dat ik weet dat hij pas kan vullen als het helemaal schoon is, maar met die beugel en lap ben ik ook na 3 keer herhalen niet te verstaan. Never mind, schiet nou maar op. Nog even boren, nog even poeren met staafjes en piepjes, en dan kan éindelijk het vullen beginnen. En de kroon is niet losgekomen! Het is de langste behandeling die ik ooit heb gehad, en tegelijk de meest relaxte.

Hij vertelt me dat het zo lang duurde omdat de kanaaltjes heel klein zijn, en natuurlijk die kroon waar ie doorheen moest; het was een complexe aangelegenheid. Die hij deskundig en zachtzinnig, perfect heeft uitgevoerd. We praten nog even door over de behandeling en hoe ik die ervaren heb, vraag naar de piepjes – die dus de diepte van het wortelkanaal meten – en complimenteer hem dan uitgebreid en vertel dat ik er een column over ga schrijven. We nemen afscheid; tot volgende week! (Want ja, dan moeten er ook nog 2 gaatjes gevuld worden…er komt geen eind aan.)

Ik ben doodmoe, heb een lamme kaak en een scheve bek, maar toch loop ik voldaan naar huis. De kinderen zitten weer binnen, en ik ga zelf linea recta richting slaapkamer, want ik denk dat ik even een dutje moet doen. Dat blijkt toch niet het geval, dus ik binge lekker Supernatural op mijn laptop, drink cola met een rietje tot de verdoving een beetje minder wordt en ik een broodje naar binnen kan werken. Rond half 4 ’s middag sukkel ik dan toch eindelijk heerlijk in slaap, tot half 9. En om half 12 ging het licht alweer uit. Het was een dubbele dag; kloterige behandelingen, maar fijne ontmoetingen. Ik ben benieuwd naar morgen.