Bezoekdag (deel 6)

COLUMN - –wat hieraan vooraf ging–

Amsterdam, 24-06-2023

Gister ging ik op bezoek bij een dierbare vriend (tevens ex- met wie ik van 1995-1998 samenwoonde, en met wie ik bijna getrouwd was, maar helaas…) in Almere. Zijn oudste “dochter” zou er ook zijn, de jongste zit momenteel bij haar moeder – met wie hij wél getrouwd was, en ook weer van gescheiden is. Dat “dochter” staat tussen aanhalingstekens, want ze is niet zeker over haar genderidentiteit. Omdat ze daar nog niet over uit is (al is ze duidelijk queer), heeft ze wel haar naam veranderd, maar houden we het voorlopig op “zij” en niet “hen”. Gelukkig, want hoewel ik ieder zijn zelfgekozen voornaamwoord gun, vind ik dat “hen” grammaticaal gezien een nachtmerrie. Maar goed, dit even terzijde.

Ik had een uitgebreide maaltijd met een Mexicaanse touch gekookt en in mijn karretje meegesjouwd. Vooraf had hij gezegd dat hij het heel grappig vond dat ik dat deed, hij kookt namelijk altijd zelf uitgebreid (zegt hij…) als iemand op bezoek komt. Nou, bij mij is dat dus andersom; Ik kook altijd voor mijn vrienden (momenteel overigens maar 2 – eigen keuze), of ze nou bij mij komen of ik bij hun.

Hoewel de reis voorspoedig verliep, kostte het ons enige moeite om elkaar te vinden op station Muziekwijk. Ik was er nog nooit geweest, dus ik ging maar gewoon op de P+R staan, maar hij kwam van de andere kant dus had ook daar geparkeerd. Maar goed, toen ik belde stond hij al gauw achter me. Na een kort ritje, met een kleine omweg omdat hij in een nieuw huis woont en af en toe nog een beetje moet zoeken, kwamen we aan bij zijn “tovenaarstoren”. Ja echt, zijn huis heeft een torentje! En hij is wel een beetje tovenaar. Oké, hij kan niet echt toveren (al zou me dat nou ook weer niet heel erg verbazen), maar magisch is hij wel in mijn ogen. Hij is nog steeds mijn grootste liefde, maar hij doet aan polyamorie, en nou kan ik best een slippertje vergeven maar serieuze gevoelens voor meerdere vrouwen trek ik dus echt niet. Het schijnt bij zijn dames ook enige problemen op te leveren. Al weet ik dat niet zeker, maar er is momenteel wel de nodige trouble in paradise, heb ik begrepen. Maar dat zoekt ie maar lekker zelf uit, ik hoef de details niet te weten.

Bij aankomst kreeg ik eerst de verplichte toer door het huis van 4 verdiepingen. De benedenverdieping is zijn bedrijfsruimte en nog een grote puinbak. Het deel waar zijn werkbank en zijn voorraad staan oogt wel ordelijk, maar verder staat overal rotzooi dat ooit nog een plek elders moet krijgen. Er is ook een keukentje, nu niet in gebruik natuurlijk, maar dat maakt het mogelijk om er ooit een verhuurbaar appartementje van te maken. Geinig!

Op de tweede verdieping zijn de woonkamer, ook een kleine keuken die wel in gebruik is en het dakterras. Op de derde de slaapkamers, en een (alweer kleine) badkamer. Op de vierde verdieping, het torengedeelte, heeft hij zijn “tempel”, 2 kamers waarvan een volgens mij gewoon een ordinaire love shack, want daar ligt alleen maar een bed op de grond, en hij is erg van de tantra-seks. In de ander staan stoelen waarin je uit de torenraampjes kan kijken, al valt daar eigenlijk weinig te zien. Ja laten we eerlijk zijn; Almere is nou eenmaal geen toonbeeld van architectonische schoonheid en het groen is in die omgeving ook ver te zoeken. Maar ja, het is wel een toren! Hoe gaaf is dat! En tot mijn opperste verbazing zie ik de salontafel staan die hij al had toen ik bij hem introk. Een zeskantig geval van hout met ingelegde tegels, waar nooit ook maar enig onderhoud aan is gepleegd maar die er voor zijn leeftijd nog verdomd goed uitziet. Niet direct mooi overigens, maar het ontroert me wel.

Nog veel ontroerender wordt het als hij een tekening tevoorschijn haalt die we kregen van een fan (die hem en mij moeten voorstellen, waarbij hij als tovenaar, compleet met punthoed is afgebeeld) in onze tijd dat we een eigen winkel hadden; Alien Visitors (bestaat nog steeds maar is al lang geleden verkocht en inmiddels een smartshop geworden, met daarnaast allerlei alien-achtige merchandise). Dat was in die tijd uniek, de banken hadden er totaal geen geloof in, maar we kregen uiteindelijk toch het geld bij elkaar om te starten en het was eigenlijk al snel een behoorlijk grote hit. We hadden dan ook een nogal apart aanbod. Naast boeken, video’s en tijdschriften over het onderwerp ook kleding – in 1^e instantie vooral T-shirts met aliens en ufo’s, en (vaak handgemaakte) sieraden, die we overal en nergens vandaan plukten. Het hing vol met blacklight en wij draaiden al Tiësto ruim voor hij landelijke bekendheid kreeg. Oh ja, en we zaten tegenover een coffeeshop. Dus al was het in een lullig zijstraatje tussen het Damrak en de Nieuwendijk, draaiden we het eerste jaar al winst. En we hadden ook nog de godsgruwelijke mazzel om – na een half jaar in de hel van de Kalverstraat in een piepklein maar peperduur klote-appartementje te hebben gebivakkeerd – een joekel van 110 m² bóven de winkel te bemachtigen. Hoe het toch ooit misgegaan is tussen ons, we weten het allebei nog steeds niet.

Omdat dochterlief (of nou ja, “lief” is nou niet een omschrijving die bij haar past, maar daarover later meer) er ook was, hadden we niet de tijd om uitgebreid bij te praten.  Ik moest natuurlijk het eten nog afmaken voordat we konden eten. En eerst de toer natuurlijk, toen de cadeautjes – ik had al een hele tijd geleden een hanger voor hem gemaakt, op zijn verzoek een hartje met infinity-symbool gemaakt waar ik zelf nog 2 eikeltjes aan had toegevoegd – want zijn naam betekent Eik in het Hebreeuws (hij is Israëlisch Nederlander). Voor zijn dochter had ik 2 tassen meegenomen (zodat ze kon kiezen), maar ze greep onmiddellijk naar de tas die ik ooit van de broer van mijn vriend had gekregen. Dat ding is dus al zo’n 25 jaar oud, en ik moest dan ook wat reparaties doen, zoals een flink gescheurde binnenzak

naaien. En ik zag ook dat het netje over een van de zijvakjes is gespannen gehavend was, dus daar heb ik – ook weer een overblijfsel uit de winkel – een patch overheen gefröbeld van een alien met vleugeltjes. Weer tot mijn grote verbazing, geloof ik dat ze dat nog wel het allerleukste vond. Het is in alle opzichten een wonderlijk kind. Vroegwijs en irritant intelligent, heeft een lichte vorm van autisme en is nurks en hondsbrutaal. “Ik ben geen kind!”  schreeuwt ze haar vader op een gegeven moment toe. 13 jaar hé, al zou je dat niet zeggen. Ze is enorm, toen ik haar een jaar geleden voor het eerst zag, toen paps met beide dochters bij mij op bezoek waren, noemde haar vader haar al een reus. Die is zelf al best wel groot, maar het zou me niet verbazen als ze hem ooit voorbij streeft.

Van die intelligentie kreeg ik pas echt een goed beeld toen ik een door haar geschreven essay kreeg doorgestuurd. In perfect Engels (ze is tweetalig opgevoed, dus dat is ook weer niet heel bijzonder) over genderidentiteit – fluïd flux noemt ze dat zelf, wat ik vrij lullige omschrijving vind, maar dat moet ze lekker zelf weten. Ik herhaal het nog maar even; 13 jaar! Het verhaal is nog wat warrig, ze is duidelijk nog zoekende en gebruikt termen waar je echt even over moet nadenken en het dan nog niet helemaal snapt. Maar ze is verder eloquent en af en toe verdomd geestig. Ze wil dan ook schrijver worden. Van fictie, zo geeft ze me te verstaan, nadat haar vader had geopperd dat ik misschien wat zou vertellen hoe het is om schrijver te zijn, “Ja, maar zij schrijft artikelen en ik doe fictie, en dat is een héél ander proces”. En daar heeft ze gelijk in. Ik vertel maar niet dat ik ook wel eens wat fictie heb geschreven, want dat heeft een nogal, uuh, volwassen inhoud zullen we maar zeggen. Is ook (nog) niet ergens gepubliceerd.

Rond een uur of acht hou ik het voor gezien; ik ben bekaf. We spreken af dat we elkaar snel weer gaan zien. En dan hoop ik dat we dan wel ongestoord en uitgebreid bij kunnen praten. En dat ik dan hier de ruimte heb om over zijn nogal bijzondere familie te vertellen, want dat is een verhaal apart.