Joost

Vandaag staat er een kritisch artikel over het Elektronisch Kind Dossier en de Verwijsindex Risicojongeren in het tijdschrift Medisch Contact. De conclusie van het stuk is dat de toegang zo breed is en dat zoveel instanties er meldingen in kunnen doen (waaronder straks de energiebedrijven) dat het kind of de jongere juridisch gezien ingelicht moet worden en dat het gevaar bestaat dat ouders hun kinderen gaan onttrekken aan de gezondheidszorg.

Volgens de auteur lijkt het erop dat het EKD en de ViR een doel op zich zijn geworden, en niet een middel om de zorg te verbeteren. Aan het eind van het artikel in het blad staat een aantal mooie aanbevelingen, die het lezen waard zijn.

Wat ik zelf echter het schokkendst vond waren een kadertje met een verhaal uit de praktijk en de opmerking dat het de bedoeling is om het Elektronisch Kind Dossier en het Elektronisch Patiënten Dossier uiteindelijk samen te gaan voegen. Informatie uit je jeugd zal dus de rest van je leven ingezien kunnen worden.

Het eerder genoemde kadertje wil ik jullie niet onthouden:

Aydina woont met haar broers en zussen bij haar moeder in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Haar ouders zijn gescheiden. Aydina is halverwege haar opleiding (Pabo). Ze heeft een gesprek gehad op de school van haar broer Ali voor een stageplaats. Ali is verslaafd aan drugs en is al eens betrapt op diefstal. Hij verzuimt ook regelmatig van school. In de Verwijsindex Risicojongeren hebben politie, leerplichtambtenaar, Bureau Halt en de voetbalclub Ali gemeld. De melders overleggen en zien in de problematiek van Ali een mooie taak voor Bureau Jeugdzorg. De leerplichtambtenaar heeft uitvoerig met de directeur van de school gesproken over het gezin. De directeur besluit Aydina de stageplaats niet te geven; dat zou voor ouders en leerlingen nu te gevoelig liggen.