Erkin Koray was in de jaren zeventig een van de pioniers van de Turkse rock. Alleen al voor de vintage pakjes is de clip het bekijken meer dan waard. En ja, verder is het in de geest van de tijd een eindeloos uitgesponnen nummer.
Drie exen moeten eraan geloven in dit clipje van Pomme. Maar ze zingt er wel heel gevoelig bij.
“And she took it seriously long before Greta Thunberg. And the best thing possible for the education of the denizens of the heaving hemp-smelling bivouacs that now litter Trafalgar Square and Hyde Park, the best thing would be for them to stop blocking the traffic and buy a copy of Charles’s magnificent book so that they can learn about a true feminist, green and revolutionary who changed the world for the better.”
Allicht heeft u nog nooit van Tiwa Savage gehoord. Heel Afrika heeft dat wel. Ze zit in de categorie die stadions uitverkoopt.
Bovenstaand is haar eerste single sinds ze bij Motown tekende. De titel ’49-99′ is ontleend aan dit nummer van haar landgenoot Fela Kuti. Het is allemaal retecommercieel, maar tegelijk een fascinerende mix van traditie en moderniteit.
“Wollt ihr den totalen Vroem?” hadden ze gevraagd aan de achterban en die had bevestigend gebruld. De volkswil stond vast. Een paar dagen eerder had de minister van volksgezondheid nog geroepen dat viezere lucht inhaleren een kleine prijs was als in ruil daarvoor Max de God van Vroem door de duinen van Zandvoort zou razen. Bovendien was Johan een van hen. Die zou keurig een Schipholletje doen, dat wil zeggen een wormgat in de regelgeving aanboren om de normen te halen zonder je eraan te houden.
Johan liet het afweten. Hij sprak ineens over milieunormen alsof het harde regels waren die handhaving verdienden. Ketterse woorden die helemaal niks met Vroem van doen hadden, ontsnapten aan zijn mond. Toen herpakten ze zich. Een advies met zo verstrekkende gevolgen vroeg om een inventarisatie van de consequenties. Liefst door een onafhankelijke commissie, met een voorzitter die goed wist hoe je belangen moest afwegen. Iemand zocht alvast het telefoonnummer van Charlie Aptroot op.
Een Britse journaliste schreef een boek met de titel “Waarom ik niet meer met witte mensen over racisme praat”. Een Nederlandse krant stuurde tóch een witte man om haar erover te interviewen. Dat ging niet goed. De schrijfster liep weg uit het gesprek. Iemand nam het voor haar op. Als witte mensen niet op een normale manier gekleurde mensen kunnen interviewen, dan moeten ze dat maar helemaal niet meer doen. Toen was de boot helemaal aan.
Heftige reacties op een boektitel laten in de eerste plaats natuurlijk zien hoe briljant die is. Ze kaart het onderwerp racisme niet alleen aan, maar laat het ook voelen, met name aan oudere witte mannen die het niet gewend zijn afgewezen te worden om hun huidskleur (of geslacht). Hun verontwaardiging over de racistische speldenprik in hun kloten, versterkt onbedoeld het punt dat de Britse journaliste wil maken. Kijk, dit maken wij aan de lopende band mee, kun je je een beetje voorstellen dat we boos zijn?
Zeven generaties terug ging de muzikale traditie van de familie, zei Hobart Smith tijdens zijn hoogtijdagen in de jaren veertig en vijftig. Allemaal mondelinge traditie, want de literaire traditie was niet heel groot op het platteland van Virginia. Hobart en zijn neef slopen ’s avonds naar het zwarte deel van hun stadje om naar de muziek te luisteren – en dat klinkt door in zijn eigen spel.
Sons of the Pioneers werd opgericht in 1933. Alle oorspronkelijke leden zijn inmiddels overleden, maar de band bestaat nog steeds. Bovenstaande opname komt uit hun begintijd, toen ze een van de eerste countrygroepen waren.
De beginregels komen u allicht bekend voor, omdat ze voorkwamen in de megahit One of us van Joan Osborne. Het lied dateert uit 1920, van de hand van John Saunders McConnell, die rondreisde in het westen van de Verenigde Staten om het evangelie te verkondigen. Het gebruik van technologische metaforen voor de christelijke boodschap sloeg daar kennelijk goed aan.
Zowel de componist als de video-artiest van bovenstaande clip heeft ter dege kennis genomen van Bohemian Rhapsody, maar toch is er genoeg om met open mond naar te kijken in deze performance van de Japanse meidengroep Shiritsu Ebisu Chuugaku.
Grensplaats Tijuana is de geboortegrond van het Nortec Collective, dat in wisselende samenstellingen muziek maakt die een combinatie is van norteño en elektronica. Deze keer met een lekkere scheut ska.
De muziek van de Altai, waar de Turkse en Chinese tradities elkaar ontmoeten, kwam al eerder voorbij in Closing Time. Bovenstaand een verzameling door onbekende artiesten uit een aantal verschillende deeltradities. Luister in elk geval tot rond 2,5 minuten de mondharp binnen komt vallen.
De Raad van State had het weer eens niet begrepen, mopperde de minister. De vaderlandse usance bij overtredingen van de milieuwetgeving was immers dat je die tijdelijk gedoogde, zodra het geld ging kosten. Iets met ‘compenseren in de toekomst’. En nu was er ineens een uitspraak die keihard de uitstoot van stikstofoxiden aan banden legde. Alsof die arme boeren er iets aan konden doen dat hun varkens zoveel stront produceerden. Bij geluid rondom Schiphol snapte de Raad tenminste wel wat haar rol was.
De minister zuchtte. Welke noodgreep was er nog denkbaar om te zorgen dat de stikstofoxiden er feitelijk nog wel waren, maar in een voor de Raad acceptabele papieren werkelijkheid niet? Bijvoorbeeld omdat je stelde dat de mestproductie toegerekend zou moeten worden aan de plek waar de varkens uiteindelijk werden opgegeten. De hand ging naar het papier. “Voorstel Europees systeem voor handel in emissierechten stikstofoxiden.”
