Jeroen Laemers

Peter Rodenberg op Follow the Money:

Uit het verleden kennen we verschillende muntunies zoals de monetaire unie van de Verenigde Staten (sinds 1786), de Italiaanse en Duitse muntunie in de 19e eeuw, en multinationale muntunies zoals de Latijnse muntunie (1865-1926) en de Scandinavische muntunie (1873-1914). Uit hun geschiedenis kunnen we interessante lessen leren voor onze eigen muntunie.

Wat opvalt aan deze geschiedenissen is dat muntunies vrijwel nooit beginnen als een optimaal valutagebied. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld, werd de dollar in 1786 ingesteld. Maar pas veel later voldeed de dollar aan de criteria van een optimaal valutagebied. Volgens de economen Bordo en Jonung pas na de Eerste Wereldoorlog; 130 jaar later. Volgens Hugh Rockoff was dat zelfs nog later; pas na de New Deal-politiek van Rooseveldt in de jaren dertig, toen de regering programma’s van openbare werken, rudimentaire sociale zekerheid en en budgetoverdrachten tussen staten introduceerde.

[…] diversiteit alleen is dus geen voorwaarde voor het opbreken van de eurozone, zoals tegenstanders beweren. Uiteindelijk gaat het om politieke wil. Politieke wil is de lijm die een muntunie bij elkaar houdt. Zolang er politieke steun is voor een muntunie kan die muntunie gehandhaafd blijven, zelfs als die muntunie niet voldoet aan alle criteria van een [Optimum Currency Area]. En vooralsnog is die steun van Europese politici onvoorwaardelijk. De geschiedenis leert ons daarmee dat de roep om opbreken van de euro in de eerste plaats onrealistisch wensdenken van eurosceptici is. Een muntunie kent een eigen dynamiek die de tegenstanders onderschatten.