Met dank aan Rigo Reus voor de suggestie! Het geheel (muziek, clip) doet wellicht een tikje gedateerd aan, maar Women blijft een prima rocknummer. Van het album Hysteria zijn er zo’n 20 miljoen verkocht, niet gek voor een band waarvan de drummer net z’n arm had verloren.
Een grootheid als Black Sabbath is natuurlijk wel vaker langsgekomen op Sargasso, maar deze live uitvoering van When death calls is dermate mooi dat nóg een keertje vast geen bezwaar is. Dit is overigens een versie tijdens een bijzonder live-optreden, in Moskou, kort nadat de USSR toegankelijk werd voor westerse artiesten. En een ander leuk weetje: de originele gitaarsolo werd ingespeeld door niemand minder dan Brian May.
Zoals jullie weten (ik heb er namelijk al een en ander over geschreven hier op Sargasso) heb ik de afgelopen jaren onderzoek mogen doen naar de effecten van een wat ruimhartige vorm van bijstand. Uiteindelijk leidde dat tot een proefschrift over een experiment dat de gemeente Nijmegen hier mee deed. Een mooie bijvangst van promoveren is (naast de status, de loonsverhoging en de mensen op straat die je handtekening willen natuurlijk /s) is dat je, eenmaal gepromoveerd, gevraagd kan worden om zelf in de corona te gaan zitten om anderen die hun proefschrift verdedigen moeilijke vragen te stellen. En zo leer je nog eens wat nieuws!
Enkele maanden terug was ik uitgenodigd om deel te nemen aan de oppositie bij de promotie van Sandra Schel, die een uitermate boeiend proefschrift over Nederlanders die dakloos zijn en/of die leven in langdurige armoede: Towards understanding what Dutch people in a socio-economically disadvantaged position need to enhance their living conditions.
Het hier helemaal bespreken voert te ver: het proefschrift bestaat (zoals dat vaak gaat bij proefschriften) uit vier deelonderzoeken, die een samenhangend thema hebben (mensen in zeer ongunstige sociaaleconomische omstandigheden, te weten daklozen en mensen in langdurige armoede). Eén specifieke passage wil ik echter graag met jullie delen, omdat hij volgens mij essentieel is voor het verbeteren van het sociale stelsel in Nederland. Maar ook omdat hij goed aansluit bij waar hier op Sargasso vaker over geschreven is. Het gaat hier om:
The pony’s, the pony’s! Eh, nou ja, even een keer helemaal wat anders voor de Closing Time. Maar dit (grotendeels) ook een liedje, dus het mag vast. Terzijde, ik heb deze cartoonversie van The Hobbit nooit in zijn geheel gezien, maar op basis hiervan vermoed ik dat het een stuk vermakelijker is dan de versie van Peter Jackson. Hoe mooi de Nieuw-Zeelandse landschappen van die laatste ook zijn.
Weer eentje in de categorie ‘dit moet je echt eens luisteren János!’. En ja, persoon in kwestie had (weer) gelijk, dit is inderdaad weer zeer de moeite waard om te luisteren. Het gaat om het debuutalbum van Lord Goblin, dus een wiki is er nog niet, maar meer informatie kunnen jullie hier vinden. Deel van de new wave of traditional heavy metal, dan weten jullie vast of het in je straatje past.
LONGREAD - Ik las laatst wat schandaligs. Er wordt geëxperimenteerd met zieke mensen. Door gezonde mensen nog wel! Waarom mogen gezonde mensen experimenteren met zieke mensen? Experimenteren met zieke mensen, het is even bijzonder als zorgelijk dat dit kennelijk door een ethische commissie is goedgekeurd.
Bovenstaande is een bewerking van enkele zinnen uit een opinieartikel in de Volkskrant van een tijd terug, van Tim ’s Jongers en Laura Batstra: “Opinie: Experimenteren met arme mensen, het is even bijzonder als zorgelijk”. In plaats van zieke en gezonde mensen, spreken zij er schande van dat er wordt geëxperimenteerd met arme mensen, door mensen die het goed hebben. Het stuk ageert specifiek tegen een experiment van het Kansfonds.
Hun punten, kort samengevat, is dat dergelijk onderzoek onnodig is omdat we al voldoende kennis hebben, het gedaan wordt door ‘hoopvollen’ op ‘hooplozen’ om te kijken ‘of ze meer op henzelf gaan lijken als we ze een beetje geld geven’ en het onethisch is dat er een controlegroep is.
Het Kansenfonds kan prima voor zichzelf spreken maar ik ga toch nog reageren op de algemene strekking van dit artikel. Full disclosure voor de mensen die het niet weten: ik was zowel ambtelijk projectleider als wetenschappelijk onderzoeker naar een soortgelijk experiment onder bijstandsgerechtigden in Nijmegen. Dat ging, net als het experiment van het Kansenfonds, uit van meer vertrouwen in mensen en het gaf hen de ruimte om meer bij te verdienen naast de uitkering. Het had ook zo’n vermaledijde controlegroep.
Deze wereld heeft meer vrolijkheid nodig. Maar de wereld is niet eerlijk, dus krijgen jullie Oud Zeer in plaats daarvan. En dat is helemaal niet erg, want Oud Zeer kan ook heel mooi zijn! Luister maar. Ik kan hier verder niet zoveel over vertellen, aangezien ik dit getipt kreeg maar zelf verder niet ken. Het gaat om een split-EP van de (relatief nieuwe?) Nederlandse bands Throwing Bricks en Ontaard, die hun thuisbasis hebben in dB’s in Utrecht. Waar je, geheel terzijde, heel prima kan eten voor een schappelijke prijs.
‘Less is more’ is vaak een gore leugen. Zo zie ik het tenminste. Ik heb geen idee hoe de mannen van Archspire er naar kijken, maar als ik een gok moet doen, zou ik zeggen dat zij er waarschijnlijk ook niet zo van zijn, van dat less is more. Waarom? Klik op het driehoekje, zou ik zo zeggen. De Canadezen wonnen met de technische death metal van hun album Bleed the Future, waar ook dit pareltje meerdere prijzen. De sfeervolle beelden krijgen jullie er gratis bij.
Electro, samen met metalcore en Duitse rap en… eh… ja, whatever. Maakt allemaal niet uit mensen, de liedjes zijn heerlijk catchy, het clipje ziet er gelikt uit en zowel beeld als geluid lopen over van de referenties naar Sci-fi klassiekers. Gewoon luisteren en kijken dus RAAAAAVE ON!!!!!!
Wellicht kenden mensen dit gezelschap vroeger nog onder hun oude naam, want Electric Callboy heette vroeger Eskimo Callboy, maar ja, dat doen we dus niet meer, stigmatiserende namen. Mocht je je trouwens afvragen wat Elizabeth er van vindt (en je een diepgaande professionele analyse van de vocalen wil), bij deze:
QUOTE - In het magazine Sprank van Divosa (de vereniging van sociale diensten) staat een inzichtgevend interview met iemand in de bijstand. Over hoe dat is, leven in de bijstand. Niet alleen de beperkte hoeveelheid geld, maar misschien nog belangrijker, de bejegening door de overheid:
Terugkijkend op alle jaren dat ze van een bijstandsuitkering leeft, ziet ze het gebrek aan geld niet als het grootste probleem. “Ik leef heel zuinig, heel sober. Voor de kinderen vond ik het weleens sneu dat we niet veel geld hadden. Maar zelf heb ik niet veel nodig. Ik zet de thermostaat laag en spaar soms voor de luxere dingen. Nee, het probleem zijn de brieven die binnenkomen. De gesprekken die ik moet voeren. Elke keer als er een brief op de mat ligt, denk ik: wat willen ze nu weer?” Jarenlange controles van haar inkomsten, bankafschriften en alle andere zaken die mogelijk van invloed zijn op haar uitkering hebben Kaatje het gevoel gegeven dat ze zich moet verdedigen, moet verantwoorden. Dat ze niet vertrouwd wordt. “Ik heb niets misdaan, maar toch benadert de gemeente me vanuit wantrouwen en controle.
ONDERZOEK - De lezers van Sargasso hadden nog één antwoord van me tegoed, op de vraag wat er nou eigenlijk is veranderd als gevolg van de lokale bijstandsexperimenten. Bij deze. Evelien Rombouts, die het grootste deel van het werk heeft gedaan, en ik (János) hebben onderzocht tot welke beleidswijzigingen die lokale experimenten met de bijstand nou eigenlijk hebben opgeleverd.
De aanleiding voor de experimenten met de bijstand was de invoering van de Participatiewet in 2015. Bij gemeenten, onder bijstandsgerechtigden en (andere) experts was er bezorgdheid en onvrede over die wet, nog voor hij was ingevoerd. De kritiek was onder andere dat de wet te streng was en te veel uitging van wantrouwen. De verwachting was dat de wet ineffectief zou zijn en veel extra bureaucratie zou opleveren.
Gemeenten wilden daarom experimenteren met een ruimhartiger vorm van bijstand, die meer uitgaat van vertrouwen en die meer ruimte en autonomie geeft aan de bijstandsgerechtigden. Het vermoeden was, onder andere op basis van inzichten uit de gedragswetenschap, dat dit zou leiden tot betere resultaten op het gebied van onder andere gezondheid, welzijn, re-integratie en participatie.
Na veel gesprekken en behoorlijk wat tijd, kwam er toestemming van het ministerie van SZW voor de experimenten, waarbij enigszins van de Participatiewet kon worden afgeweken (zie o.a.: Bommeljé, 2017; Betkó, 2018). Hoewel ze minder ver konden gaan in hun experiment dan eigenlijk gewenst, deden zes gemeenten hier aan mee: Deventer, Groningen, Nijmegen, Tilburg, Utrecht en Wageningen. Een aantal andere gemeenten deden op eigen houtje een soortgelijk experiment, zonder daarbij af te wijken van de wet (Biezen et al., 2020; Bos et al., 2023).
Halleluja wat is dit goed! Een Australisch gezelschap, waarvan het debuutalbum als ik het goed heb slechts enkele dagen geleden uitkwam. Een muzikaal vakmanschap waar je steil van achteroverslaat. En als variant: in plaats van een mevrouw die fantastisch zingt en plotseling (ook fantastisch) begint te schreeuwen, hebben we nu een mevrouw die fantastisch zingt en opeens begint te rappen. Ik vind het allemaal prima. Supervet dit!