Janos

COLUMN - Toevallig gingen een aantal masterscripties die ik recent begeleidde bij de opleiding Bestuurskunde over ‘risicoperceptie’, oftewel: hoe mensen risico’s inschatten. Eén van de rode draden is: er is weinig zeker over hoe persoonskenmerken (leeftijd, opleiding, etc.) risicoperceptie beïnvloeden, behalve één ding: vrouwen schatten risico’s hoger in dan mannen.

Opeens moest ik weer denken aan een Wacken Open Air, lang geleden. We stonden op dat festival in de brandende hitte op een veld, voor een podium. Omdat het eerder geregend had was er stro gestrooid, om te voorkomen dat het één grote modderpoel zou worden. De hoge temperaturen zorgde er echter voor dat alles snel opdroogde, en het stro was al snel gortdroog. En dan is er op zo’n festival waarbij een deel van de bezoekers al vanaf tien uur in de ochtend beschonken is altijd wel één groot licht die er zijn peuk in gooit.

Daar stonden we, met een stuk of vijf lieden, te kijken hoe een aantal meter verder een fik ontstond die steeds groter werd. De enige dame in ons gezelschap vroeg een paar keer of het niet verstandiger was om, nou ja, wat verder weg te gaan staan, omdat de festivalweide in brand stond. De rest, inclusief ondergetekende, kwam niet verder dan een ietwat aangeschoten, “ghehehe, fire is cool” en “komt wel goed” en “wat kan er gebeuren?”, net als de rest van het publiek overigens. Totdat iemand van de organisatie het podium op klom, een microfoon pakte en vroeg of we allemaal achterlijk waren want wij zagen toch ook wel dat er brand was en of we allemaal wilden maken dat we wegkwamen zodat de brandweer er langs kon.