Langzame, dreunende, industrial noise / metal van Skin Chamber. Is weer eens heel wat anders, dit deuntje ‘sucked inside’. Kwam ik ooit, heeeeeeeel lang geleden, tegen op het verzamelaartje At Death’s Door II, van Roadrunner Records, en is om de één of andere reden blijven hangen.
Ok, nog één keer over nu metal en dan vind ik het wel weer best voor deze week: maar ze kunnen best prima covers maken, die bandjes! Zoals deze klassieker van Michael Jackson, uit gevoerd door Alien Ant Farm.
Within Temptation kwam hier natuurlijk vaker langs, maar hey – Enter werd gisteren 28 jaar, en dat mag best even gevierd worden. Dat doen we met het titelnummer van hun debuutplaat. Sindsdien is de band heel ver gekomen, maar je hoort hier prima dat het talent er vanaf het allereerste begin al was.
Wellicht vragen mensen zich af, na gister en eergister, wat ik dan precies heb tegen genres als groove en nu metal (de vlaggen op de modderschuit, die er ook zeker tussen zitten, niets te na). Dit nummer illustreert het wel een beetje. Dit hadden we. Prachtige, technische, en complexe muziek, waarin lieflijk en rustig wordt afgewisseld met agressief en snel, waarbij de riffs je om de oren vliegen. En de ellende met groove en nu is niet zozeer het feit dat ze bestaan (voor ieder wat wils en ieder zijn ding enzo), maar ze zijn ten koste gegaan van dit! Sepultura is natuurlijk bij uitstek het voorbeeld daarvan, want zij zijn zelf geswitcht van stijl en werden één van de baanbrekers van groove en nu metal (hoewel ze recent weer prima muziek maakten). Maar ook in algemene zin hebben die genres meer traditionele genres als speed, thrash en heavy metal flink naar de marge verdrongen, voor een geruime periode. En dat is natuurlijk wel heel erg jammer.
Ja, het is weer tijd voor wat wetenschap hier! Ik ga niet alles verklappen, want kijk vooral zelf dit uitermate onderhoudende filmpje uit de jaren 70, van een een wetenschapper in de VS die een student bestudeert die hij heeft marihuana toegediend. Het is natuurlijk goed dat dit soort onderzoek gedaan wordt. Anders hadden we nooit geweten dat je van marihuana rode ogen krijgt, hongerig wordt, enigszins dom gaat grijnzen, je er blij wordt, slaperig en, weet je, eeeeh, je er langzamer van gaat praten, you know?
In de categorie “ongelooflijk dat dit hier nooit eerder langskwam”: Type O Negative.
Ik las onlangs een interview met Joe Satriani, waarin hem gevraagd werd op welke nummer hij het meest trots was of iets in die trant. Zijn bekendste werk is waarschijnlijk Surfing With the Alien (bij Sargasso zelfs dubbel bekend), maar het meest trots, dat was hij toch op nummers als Down Down Down omdat hij er zo’n bijzondere akkoorden-progressie in gebruikt. Ik geloof ‘em op zijn woord, maar ondanks dat, toch best prima nummertje.
In de categorie ‘covers’ de oudjes van de Duitse thrashband Destruction coveren hun landgenoten Accept: Fast As A Shark. Inclusief ludiek introotje.
Navras is de eindtune van de film The Matrix Revolutions. Het is gemaakt door het Britse gezelschap Juno Reactor in samenwerking met de componist Don Davis. Ik zou zeggen: ga er rustig voor zitten.
Omdat we het hier recent weer een paar keer hebben gehad over de oorlog in het voormalig Joegoslavië, is wat thematische muziek wellicht ook wel op zijn plaats. Daarom Troublesometimes, uitgevoerd door het u welbekende Skyclad, in hun meer folky periode.
Toch raar dat we hier eigenlijk nooit eerder aandacht voor hadden – Venom is één van de aartsvaderen van de hardere metalstromen: thrash, death, black, het is allen geïnspireerd door deze Britten uit Newcastle. Hoewel nooit doorgebroken (en ze qua muzikaal vakmanschap niet kunnen tippen aan latere goden als Slayer en Metallica, die de extreme muziek meer mainstream maakten) zou de harde muziek van tegenwoordig er waarschijnlijk heel anders uitzien zonder hen. Countess Bathory, hier te horen in een live-uitvoering uit 1985, is één van hun hoogtepunten.