Gastauteur

2.335 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tom Boonen betrapt!

GeenCommentaar heeft plaats voor gastloggers. Dit keer is dat Paul Visser, die het stuk per mail instuurde.

Tom Boonen in gelukkiger tijden (Foto: Flickr/hamburgr)

Voor de tweede keer binnen een jaar is Tom Boonen betrapt op het gebruik van cocaïne. Na een avond stappen had de toprenner met zijn vrienden teveel gedronken op een terras. Volgens eigen zeggen heeft hij daarna een black-out gehad en weet hij niet meer of hij de drug tot zich heeft genomen. In een eerste reactie geeft hij toe, dat hij grenzen overschrijdt ‘als hij drie maanden als een pater heeft geleefd’.

In het wielergekke Vlaanderen heeft men geschokt gereageerd op het nieuws. Zijn ploeg schorste hem voor onbepaalde tijd, waardoor hij dit jaar niet meer in actie zal komen. Net als vorig jaar mist hij de Tour de France. Daarnaast wordt hij hoogst waarschijnlijk zwaar gestraft door een Belgische rechter, omdat hij nu een recidivist is. De gevangenisstraf op het gebruik van het verboden middel is maximaal vijf jaar. Al met al ziet het er niet rooskleurig uit voor de flamboyante wielrenner uit Vlaanderen.

Vanuit onverwachte hoek krijgt hij steun. Lance Armstrong zei in een eerste reactie: “Tom is niet de enige in de wereld die verleidingen moet weerstaan“. Tevens geeft Armstrong aan dat het meer sociaal probleem is dan een sportief probleem. En hij heeft gelijk. De druk vanuit de samenleving op Boonen is immens groot. Het publiek, zijn fans en de journalistiek verwachten altijd winst van hem in de grote koersen. De teleurstelling is groot, als hij niet wint. Onder deze druk tot presteren bezwijkt hij en grijpt naar middelen om even verlicht te worden. Hij zal niet de eerste wielrenner zijn met wie het slecht afloopt door te hoge verwachtingen. Het bekendste voorbeeld is Marco Pantani. Hopelijk komt het niet zover.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wisseling van de wacht bij “The Supremes”

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Simon Otjes, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Hooggerechtshof van de VS (Foto: Flickr/dbking)

Er komt een plek open bij de Supremes, een zetel vrij in SCOTUS, de Hoge Raad van de Verenigde Staten: The Supreme Court. Een van de opperrechters, David Souter, heeft zijn zetel opgegeven. Dat geeft Obama een van de belangrijkste beslissingen van zijn eerste termijn: het benoemen van een opperrechter. Ik vind de Supreme Court een fascinerend fenomeen.

De Supreme Court is veel machtiger dan de Hoge Raad hier in Nederland. Niet alleen mag het Supreme Court wetten toetsen aan de grondwet, maar ze hebben daar veel meer ruimte in dan Europese rechters. Ze begeven zich vaak op dun ijs, doen regelmatig uitspraken op basis van ongeschreven rechtsprincipes of door een bijzondere interpretatie van de grondwetsartikelen. Uitermate belangrijke veranderingen in Amerika zijn tot stand gekomen door een uitspraak van de Supreme Court: desegregatie (Brown vs. the Board of Education) en abortus (Roe v. Wade) zijn daarvan de belangrijkste voorbeelden. In Amerika is abortus niet gelegaliseerd door een wet in het Congress maar door een uitspraak van een rechter die meende dat een vrouw een abortus mag nemen omdat een verbod hierop het ongeschreven grondrecht van privacy beperkt.

Dit maakt de Supreme Court een politieke instantie, die allerlei controversiele politieke beslissingen maakt over morele aangelegenheden. In politieke analyses hiervan wordt vaak gesproken over liberale vs. conservatieve rechters. Dat blijkt ook uit het stemgedrag van de rechters. Meer linkse rechters stemmen vaak samen en meer rechtse rechters stemmen vaak samen. Aangezien er een oneven aantal zetels in de Supreme Court is ligt dan dus heel veel macht bij de middelste opperrechter, het is zijn keuze die de beslissing links dan wel rechts kan laten doorslaan. Op dit moment is de gematigde conservatief Anthony Kennedy de ‘swing vote’. De stemmingen van de rechters zijn publiek en als ze tegen stemmen leggen ze vaak uitvoerig uit waarom in hun dissent.

Overigens zijn de termen links en rechts niet in het geheel van toepassing. De voornaamste vraag is of je naar de letter van de wet kijkt of naar een levende interpretatie daarvan. Mensen die geloven in een levende constitutie staan vaak aan de linkerkant. Dit zijn activist judges, die eeuwenoude juridische principes in een modern licht proberen te stellen. Zij passen het principe dat de overheid niet zo maar bezit van mensen mag afpakken (het vierde amendement) toe op afluisteren. Immers het achter dat principe ligt het idee dat overheid geen unwarranted searches mag doen. En soms kan afluisteren een unwarranted search zijn. De schrijvers van de grondwet hadden nog niet eens telefoons! Let wel, zelfs de vraag of een opperrechter wetten aan de grondwet mag toetsen is niet in de grondwet opgenomen maar was een beslissing van de opperrechters zelf (Marbury v. Madison) een van de eerste gevallen van juridisch activisme.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sentiment verbeterd, fundamenteel niks veranderd

Dit is de tweede gastbijdrage van Hugo Vlam.

Uit de stresstest van Amerikaanse banken blijkt dat er nog 75 miljard dollar nodig is om hun reserves op peil te krijgen. Op het eerste gezicht lijkt dit opnieuw een desastreus bericht uit de financiële wereld maar beleggers lijken het cijfer heel anders te interpreteren. Aandelenkoersen wereldwijd kregen een flinke duw omhoog na dit bericht. Dit is positief omdat een goed beurs sentiment kan leiden tot economische verbetering. Maar het is nog steeds onduidelijk of de banken toekomstige verliezen kunnen dragen omdat de stresstest zich baseert op een negatief economisch scenario die zich nu al manifesteert. En dit terwijl het IMF heeft berekend dat de financiële instellingen pas 1.300 van de 4.100 miljard dollar aan giftige leningen van hun balans hebben weten te halen. Dit betekent dat het maar zeer de vraag is of deze instellingen toekomstige verliezen kunnen opvangen.

Een ander voorbeeld van moedig optimisme zijn de reacties op de beurs naar aanleiding van de banencijfers uit de VS. Meer dan een half miljoen Amerikanen verloren in april van dit jaar hun baan terwijl dit overwegend werd geïnterpreteerd als een ‘meevallend’ cijfer. Er was gerekend op een hoger cijfer maar ik heb waardering voor degene die het verlies van 539.000 banen kan omzetten in een winst op de beurs. Beleggers klampen zich vast aan het feit dat het banenverlies lager was dan in maart maar een werkloosheidpercentage in de VS van 8,9% en een verslechterende situatie in het vooruitzicht kunnen toch onmogelijk leiden tot een verbeterende economische situatie. Want meer werklozen leidt tot minder aflossingen van hypotheken en dus tot verslechterende balansen van banken. En zonder gezonde financials krijgen we geen gezonde economie.
Maar wat is wijsheid? Vastklampen aan het positieve sentiment en hopen dat de crisis overwaait? Of de economische werkelijkheid serieus nemen en de burgers duidelijk maken dat zij nog veel geld gaan verliezen als we op deze manier doorgaan? De waarheid zal wel weer ergens in het midden liggen maar ik ben bang dat we op dit moment veel waarde moeten hechten aan de woorden van de beroemde filosoof Theo Maassen: ‘een optimist is een slecht geïnformeerde pessimist’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dhimmi Air

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Jaap, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Een vliegtuig van BMI stijgt op (Foto: Flickr/Valter Jacinto)

Lisa Ashton, stewardess voor British Midland, gooide in 2007 de knuppel in het hoenderhok. Ze wilde zich in Saoedi-Arabië niet langer laten vernederen door haar eigen werkgever. BMI verplicht haar vrouwelijke personeelsleden namelijk om, ongeacht hun rang, in islamitische landen áchter de mannelijke collega’s te blijven lopen. Bovendien worden zij in die landen geacht zich buiten het vliegtuig met een abaya te bedekken. Lisa verdomde het en werd deze week ontslagen.

“It’s outrageous. I’m a proud Englishwoman and I don’t want these restrictions placed on myself.” Terecht, en dat staat helemaal los van wie Lisa is en wat haar motiveerde. De richtlijn in kwestie is in z’n geheel door BMI zelf verzonnen; geen enkel Arabisch land heeft BMI verzocht haar stewardessen te islamiseren. Deze richtlijn is, volgens een woordvoerder van BMI, ingegeven vanwege respect voor andere culturen.

Hetzelfde geldt ongetwijfeld voor de richtlijn (ook van BMI) die het meenemen van bijbels, kruisjes, Christoffelhangertjes en knuffeldieren door het personeel op vluchten naar Saoedi-Arabië verbiedt. Het zou zomaar als belediging opgevat kunnen worden, en dat wil BMI niet. Ook Lisa’s vakbond vond het kennelijk de normaalste zaak van de wereld en waarschuwde: “[The abaya] was considered part of the uniform and she could face disciplinary action if she did not wear it”.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Goede CDA-strategie?

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukjes zijn die ons worden toegestuurd, zoals het onderstaande stuk van Paul Visser.

Het CDA verkleint het gat met de PVV blijkt uit een peiling van Maurice de Hond. De partij van Geert Wilders zakt een zetel en het CDA van Jan Peter Balkenende stijgt er één. Zou de strategie van het CDA weer gaan werken?

Toen de LPF opkwam, hanteerden Jan Peter en zijn partijgenoten de ‘niet-aanval strategie’. De meeste partijen in Den Haag walgden van de Fortuyn’s standpunten en vielen hem continu aan met enorm vergaande vergelijkingen, waarvan vooral de vergelijkingen met extreem rechts breed werden uitgemeten in de pers. De enige partij die zich afzijdig hield was het CDA. Sterker nog; zij schurkte tegen de LPF aan. En dat heeft ze geen windeieren gelegd. Door deze opstelling werden ze in 2002 de grootste partij en kregen de macht in handen. Balkenende is sindsdien niet meer van het pluche weggeweest.

Nu lijkt het CDA dezelfde weg in te slaan. De allereerste stap is gezet door de voorzitter van de christelijke partij, Peter van Heeswijk, met de opmerking dat hij geen enkele partij uitsluit bij het vormen van een toekomstige coalitie. Oftewel, ze zijn bereid om met Wilders te regeren. Hierdoor zullen potentiële stemmers van het PVV eerder kiezen voor het maatschappelijk meer geaccepteerde CDA, en zal Balkenende weer een termijn als premier tegemoet gaan met de PVV als tweede partij in de regering. Zo blijft de macht bij het CDA en kan hij de partij van de vrijheid in bedwang houden, zoals bij de LPF.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het nationale belang van een Green Deal

In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt. Hier wederom een stuk van Judith Sargentini, lijsttrekker van GroenLinks. Dit maal samen met Rens van Tilburg.

Nederland is buitengewoon kwetsbaar voor zowel de financiële als de klimaatcrisis. Beide vereisen een wereldwijde aanpak. Wij vinden het daarom van belang dat de fragiele internationale samenwerking uitmondt in concrete afspraken. In een Green Deal tussen de rijke en de opkomende landen voor een ingrijpende economische koerswijziging. Dat vraagt een ambitieuze en solidaire inzet.

Mondiale problemen

Er was een tijd, nog niet zo gek lang geleden, dat we de economische modellen nog vertrouwden. Het was een overzichtelijke tijd, met schijnbaar overzichtelijke problemen. Zo berekende de Britse econoom Nicholas Stern eind 2006 dat stabilisering van het klimaat één tot twee procent van ons inkomen zou kosten. Een jaar eerder stelde Jeffrey Sachs de prijs voor het beëindigen van de wereldwijde armoede op minder dan één procent van ons inkomen.

Inmiddels voorspelt de Europese Commissie dat de landen van de Europese Unie dit jaar vier procent van hun inkomen zullen inleveren. Helaas brengt dat een einde van de armoede en de stijgende zeespiegel niet dichterbij. Sterker, de Wereldbank voorspelt dat als gevolg van de financiële crisis jaarlijks tot vierhonderdduizend kinderen extra zullen sterven. En terwijl klimaatwetenschappers alsmaar dramatischer voorspellingen produceren, worden plannen voor windparken op zee afgeblazen en beëindigt Shell zijn investeringen in zonne-energie. En het einde van de huidige crises is nog niet in zicht. Naar schatting hebben de banken nog maar een derde van de verliezen op hun giftige kredieten bekendgemaakt. De aandelenmarkten verloren wereldwijd twintigduizend miljard dollar van hun waarde. Om dit bedrag in perspectief te plaatsen: Stern bepleitte een verdubbeling van het wereldwijde onderzoek naar duurzame energie naar twintig miljard dollar; Sachs vroeg om een extra investering van honderd miljard dollar per jaar. In plaats daarvan dalen de hulpgelden dit jaar met veertig miljard dollar. Banken zoeken veiligheid. Alles wat relatief onbekend is, van opkomende landen tot nieuwe technologieën, krijgt geen krediet meer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van rechts naar links

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Peter, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Arlen Specter (Foto: Wikimedia Commons)

De Republikeinse Partij moet nog bekomen van Obama’s verkiezingsoverwinning en krijgt opnieuw met een verlies te maken. De Republikeinen sloegen een nog rechtsere koers in, als antwoord op Obama’s zege, en dat is niet naar ieders democratische zin. De Republikeinse senator Arlen Specter stapt nu over naar de Democraten, waarmee de Democratische meerderheid in de Senaat wordt versterkt.

Een gemiddelde kiezer heeft het soms al moeilijk genoeg de politicus van zijn keuze te vinden, maar wat moet je met politici die van politieke kleur wisselen? In Nederland komt dat ook voor. Niet zo vaak als in sommige andere landen, maar vooral de laatste dertig jaar is het ook hier in de mode. In de totale parlementaire geschiedenis wisselden ruim vijftig politici van partij. Voor een groot deel was dat te danken aan afsplitsingen.

Ruim dertig keer richtten politici eigen partijen op, nadat ze hun oorspronkelijke politieke nest hadden verlaten. In een aantal gevallen leidde dat tot nog verdere splitsingen. Zo hebben we in de recente geschiedenis kunnen zien hoe uit Leefbaar Nederland de LPF voortkwam, die op haar beurt ook aardig wat dissidenten kende, die dachten met een eigen partij of ‘groep’ aan de parlementaire bak te kunnen komen. Beroemd, berucht zo u wilt, zijn natuurlijk ook de jongste bewegingen van Wilders en Verdonk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Moderne volksvertegenwoordiging? Brr..

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Huub Bellemakers dat eerder hier verscheen.

Een powerpoint over powerpoint (Foto: Flickr/garethjmsaunders)

Een goede vraag opgeworpen door een Vlaamse. Groen!- leider Mieke Vogels merkte in het Vlaamse tv-programma “Voor eens & voor altijd” op hoe archaïsch parlementen eigenlijk werken. En gelijk had ze. Waarom geen video, powerpoints, infographics of andere soort poespas in de volksvertegenwoordiging?

Er zijn eigenlijk geen parlementen waar ze iets anders doen dan praten. Soms schreeuwen ze wel erbij, soms vechten ze nog, maar het idee is altijd: parler. Daar is niet zoveel mis mee, ware het niet dat parlementen er ook zijn voor de burger. Zeker tegenwoordig, waar alle debatten live worden uitgezonden via internet. Het is is een raadsel waarom het geachte parlement alleen maar praat over stukken zonder iets inzichtelijk te maken. Overal ter wereld, in bedrijven, op opleidingen is het normaal gesproken woord toe te lichten met beeld. Maar niet in de politiek.

Nou is een zekere terughoudendheid niet verkeerd. Hoeveel mensen ervaren niet de last slechte presentaties te moeten bijwonen, of de verplichting powerpoints te maken terwijl het niets toevoegt. Maar iets toevoegen kan het zeker. Stelt u zich het eens voor: een begrotingsbehandeling in de Tweede Kamer der Staten-Generaal. De minister van Financiën laat de hoofdlijnen van de begroting zien in duidelijke diagrammen. De oppositie laat zien op welke manier een begroting omgebogen kan worden. Op een mooi scherm, goed zichtbaar voor kamerleden, pers en publiek. Zou dan niet het werk een stuk inzichtelijker worden en een begrotingsbehandeling zinvoller? Of kamervragen waar niet wordt verwezen naar een NOVA-uitzending, maar met daadwerkelijk een heus stukje video in de Tweede Kamer? Wel heel erg top-notch technisch, maar het is mogelijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Agnes tegen het gezonde verstand

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Daan dat eerder hier verscheen op het weblog Vroeg of Laat.

Agnes Kant (Foto: Flickr/roel1943)

Agnes Kant was duidelijk niet blij met de vrouw die tegenover haar zat, aan de andere kant van de gesprekstafel bij Pauw en Witteman. Nu, toegegeven, had die vrouw tegenover haar ook wel gekke ideeen. Heleen Mees was namelijk iemand die vond dat het anders moest in Nederland. Immigranten moesten minder snel een uitkering krijgen, en gewoon aan het werk gaan in minimum-loon baantjes. De uitkering moesten omlaag: dan zouden de immigranten vanzelf wel gaan werken, en daardoor ook vanzelf integreren en de taal beheersen. Heleen woonde zelf in New York, en haalde dan ook vaak voorbeelden aan van immigranten die in de lokale restaurants als waterschenkers begonnen, maar een aantal jaar later al managers van supermarkten waren.

Agnes wist wel beter. De uitkeringen moesten gelijkblijven, en het minimumloon omhoog. Dat zou de mensen wel aan het werk krijgen. Ze wist het zeker.

Dat is ook eigenlijk het grote probleem van de SP. Ze laten dingen logisch klinken terwijl ze onlogisch zijn. Juist als het minimumloon omhoog gaat zullen er minder banen voor laagopgeleiden komen, omdat die dan te duur worden voor de zaak. Op die manier leidt dit eigenlijk tot een de versterking van een van de grootste problemen van het land: structurele werkloosheid. Agnes snapte zelf de fout in haar logica niet, en hoe helder Heleen het ook uitlegde: Agnes had gelijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Brussel: Big Business as usual?

In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Vandaag Dennis de Jong, lijsttrekker van de SP.

dennisdejong-spEen klein bericht is snel vergeten, ook zijn de berichtjes vaak zo onopvallend dat je er snel overheen leest. Maar als die kleine berichten keer op keer terugkomen is er meer aan de hand. En keer op keer komt uit Brussel het bericht dat grote bedrijven tevreden zijn met maatregelen die uit de Brusselse koker komen. Keer op keer geven consumentenorganisaties, vakbonden en milieuorganisaties aan dat zij zich niet gehoord voelen. Voor de burgers is het een van de geheimen van de Brusselse achterkamertjespolitiek maar de Brusselse lobbyisten weten het al lang: Brussel is er voor Big Business.

Enkele weken terug was er weer zo’n klein berichtje, het ging deze keer over een energielabel voor consumentenelectronica. Een label waarmee je in één oogopslag zou kunnen zien wat een product aan energie verbruikt. Een goede zaak zou je zeggen, een eenvoudig label waardoor de consument een goede keus kan maken tussen de verschillende producten. De Europese Commissie stak al de loftrompet op over haar eigen maatregel: Brussel maakt consumentenelectronica groener stond er in de kop. Onderaan het bericht kwam in één zinnetje iets heel anders naar voren: de Consumentenbond sprak van een misleidend label, niet geschikt om consumenten een duidelijke keus te geven maar bedoeld om bedrijven zich groen te laten voordoen. Ook Milieudefensie zag in het label niets anders dan een poging van het bedrijfsleven om duurzaam te doen, zonder het te zijn. Een hemelsbreed verschil, mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie.

Brussel maakt van energielabels een misleidende manier om bedrijven niet echt groen te laten zijn. En toch staat de SP alleen in haar oproep tot openheid van lobbyisten. Minstens 15.000 lobbyisten, waarvan er 12.000 voor het bedrijfsleven werken kunnen zonder zelfs maar te vertellen wie ze zijn en voor wie ze werken toegang krijgen tot het Europees Parlement, de gebouwen van de Europese commissie en de andere instellingen in Brussel en Straatsburg. Lobbyisten worden zelfs uitgenodigd om mee te schrijven aan Europese wetten en regels die betrekking hebben op hun eigen activiteiten. In Brusselse kantoren laten ambtenaren het bedrijfsleven de spelregels bepalen en alles wat u ervan leest is een klein stukje in de krant.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Asscher: lever uw recht maar in

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Rutger Schimmel, dat eerder op zijn eigen weblog verscheen.

Lodewijk Asscher, PvdA-wethouder in Amsterdam, pleit in de Volkskrant voor het verbieden van neef-nichthuwelijken. Die spelen volgens hem een aanzienlijke rol in het achtergesteld houden van allochtonen in Nederland. Er komen namelijk nogal veel zwakbegaafde kinderen uit voort.

“De problemen rond zwakbegaafde jongens worden opgelost met importbruiden. Ze worden als mantelzorgster/echtgenote naar Nederland gehaald. [..] Deze vrouwen krijgen levenslange vonnissen met dergelijke huwelijken, waaruit ook vaak weer zwakbegaafde kinderen worden geboren.” Alleen een verbod kan deze vicieuze cirkel breken, concludeert Asscher.

Asscher?s pleidooi oogt sympathiek. Er spreekt een diep besef van de omvang van de huidige problematiek uit. Asscher gelooft niet dat het allemaal wel goed zal komen als we maar genoeg wijken opknappen en integratiecursussen geven.

Asscher?s betoog is echter niets minder dan inperking van onze burgervrijheden, een verdere penetratie van de overheid in ons persoonlijk domein.

Ondanks dat hij jurist is lijkt Asscher te vergeten dat rechten niet hun geldigheid ontlenen aan de positieve uitwerking ervan. De wet biedt alleen een moreel kader, heeft niet tot taak gezonde en morele burgers te kweken. Alleen vanuit de cultuur kan een verantwoorde omgang met rechten komen. Wanneer de traditionele cultuur van een cultuur zich niet leent voor een verstandige houding naar een recht toe, dan is het tirannie als andere groepen dat recht onder het mom van rechtsgelijkheid ontnomen wordt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Obama’s eerste 100 dagen beter dan verwacht

Op Sargasso is plaats voor gastbijdragen. Ook is dit meestal de weg waarlangs we kijken of een nieuwe blogger tot de redactie kan toetreden. Vandaag een bijdrage van Danny Jouwe.

Beter dan verwacht. Dat is het oordeel van een meerderheid van de Amerikanen over Obama in zijn eerste honderd dagen. Plus: hij heeft een paar grote dingen voor elkaar gekregen en zich aan zijn belangrijkste campagnebeloften gehouden. In de polls bevindt zijn steun zich tussen de 62% (Fox) en 69% (Washington Post / ABC News). Woensdagavond, wanneer Nederland zich klaarmaakt voor Koninginnedag, geeft hij een speciale persconferentie. Als je ergens goed in bent kun je het ook maar beter gebruiken – in de afgelopen drie maanden is Obama in Amerika elke dag op televisie geweest met speeches, persconferenties, plechtige ondertekeningen en fotogenieke momenten. En kennelijk heeft het gewerkt. Toch is vooral het tempo waarin Obama met beleidsmaatregelen komt adembenemend.

Ondertussen weten de Republikeinen zich geen raad. Harde aanvallen treffen geen doel als Obama’s persoonlijke populariteit (72%) nog hoger ligt dan de steun voor zijn beleid. In arren moede hebben Republikeinse leiders in het Huis van Afgevaardigden de president maar een brief geschreven om zich te beklagen over “het trieste gebrek aan ‘bipartisanship’”. Alsof de wolf aan Roodkapje vraagt waarom ze niet meer met hem praat. Kennelijk zijn ze alweer vergeten dat ze hem als een baksteen lieten vallen toen hij in januari over bipartisanship kwam praten om steun voor zijn stimuleringsplannen te werven.

Vorige Volgende