Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van wie is de wind?

11 december 2009 , 11:35 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage (artikel + video) van Pablo Eppelin over een windmolenpark in Mexico en de conflicten die dit oplevert met de lokale boeren, die door toedoen van de groene energie van hun land worden verdreven. Dit artikel staat ook op La Ruta.

Ik heb altijd gedacht dat Nederland het land was met de meeste wind van de wereld. Ik heb me vergist, en dat komt misschien omdat ik een trouwe volger van Erwin Kroll ben en hem zo vaak enthousiast de stormen in Nederland heb horen aankondigen. In zijn boek: “Het weer is onafwendbaar” schrijft Erwin dat in Nederland de wolken altijd met de wind mee drijven. Maar in Juchitán drijven niet alleen de wolken maar zo’n beetje alles eromheen met de wind mee.

wind1 Juchitán is een kleine stad in de staat Oaxaca waar het het hele jaar door een hele harde wind waait, die de “norte” wordt genoemd. Die wind komt uit de Golf van Tehuantepec in het zuidoosten van Mexico en heeft zoveel kracht dat hij regelmatig vrachtwagens omblaast alsof ze van papier zijn. In Juchitán houdt het nooit op met waaien, en iedereen doet gel in z’n haar om z’n kapsel in model te houden. Petten en hoeden moeten stevig op het hoofd worden gezet. Wat wegwaait, gaat voor altijd verloren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Transparante burger, ondoorzichtige overheid

10 december 2009 , 15:31 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Dimitri Tokmetzis, een journalist die op zijn weblog over privacy, controle en toezicht in Nederland en daarbuiten schrijft.

Toen medische zorg nog eenvoudig geregeld was (Foto: US National Archives: 86-WWT-57(10))

Gisteren vond in de Eerste Kamer dan eindelijk de hoorzitting plaats over het Elektronisch Patiënten Dossier. Veel Nederlanders hebben hier naar uitgekeken. Op sommige momenten ben je blij dat er een wat suffig en stoffig instituut is dat nog eens goed kijkt naar de derrie die de Tweede Kamer heeft uitgebraakt. Maar och ironie, ironie. Het is weer eens zover. Het valt me op dat privacygevoelige projecten geregeld in het halfduister tot stand komen en aan een normale democratische controle worden onttrokken. Dat is gek. Het zijn projecten die het doen en laten van de burger transparant maken. Maar de wederzijdse transparantie is ver te zoeken.

De Eerste Kamer-commissie heeft het in haar wijsheid besloten om de hoorzitting achter gesloten deuren te houden. Dit is op verzoek van het Rathenau-instituut gebeurd. Dat wil deskundigen de mogelijkheid geven om vrijuit te spreken. Waarom dat niet in een openbare zitting kan, begrijp ik niet. Er komt een verslag, dat wel. Maar staat daar dan minder in? Zo nee, waarom dan niet openbaar? Daarnaast zit het ook juridisch niet lekker. Het Reglement van Orde schrijft voor dat hoorzittingen in principe openbaar zijn. Dat lijkt me ook niet meer dan normaal. We hebben het hier toch niet over een pausverkiezing, maar over een gewone democratische procedure.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Europa: het moet wel spannend wezen

8 december 2009 , 11:00 , door Gastauteur

Dit is de eerste gastbijdrage van Jochem Meijer.

eu light Na de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon, vorige week, is de korte Europa-storm in de media gaan liggen. Het Nederlandse ‘nee’ in 2005 moest leiden tot een Europa dat dichterbij de bevolking stond. ‘Europa’ kan dit niet alleen: het gebeurt in wisselwerking met media en politiek. Daarom de vraag: hoe is de aandacht voor Europa in de media, tussen voorzitterschap en inwerkingtreding Lissabon, te karakteriseren?

De korte Europa-storm in de media begon met berichtgeving over de vacature van president van de Unie. De EU was opzoek naar iemand die Europa kon vertegenwoordigen en kon binden. In Nederland echter werd het gezien als een strijd om meer macht in EU binnenslepen. En Balkenende was onze man. Dat Balkenende in het buitenland slechts als marginale outsider gold, weerhield de Nederlandse media en politici er niet van te speculeren over wat er moest gebeuren als hij er niet meer was. En plots was het zelfs voor eurosceptici een eer dat onze Balkenende mocht vertrekken naar het instituut dat in 2005 niet eens voldoende draagvlak had om wat nieuwe regeltjes door te voeren.

Toen het uiteindelijk Van Rompuy werd, voelden we ons toch enigszins gepasseerd: een Belg! De aandacht werd verlegd naar de verdeling van de plaatsen binnen de Europese Commissie. De Europese Commissie belichaamt het algemeen belang van de Europese Unie. Bij de verdeling van de posten was de teneur in Nederlandse media echter: wat krijgen wij? En niet: wat betekenen deze nieuwe posten voor de Europese Unie? Of: wat is de verhouding socialisten / liberalen? Nee, Nederland kreeg niets en de Belgen hadden ons wederom verslagen. Die kregen naast het voorzitterschap immers ook nog eens de oude post van onze Neelie! Neelie Kroes, die grote monsters als Microsoft voor het Europees Hof sleepte, werd gedegradeerd tot Commissaris ICT. Ter info: verdeling van de nieuwe commissie naar land en politieke kleur.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Liberalisme en het klimaat

3 december 2009 , 15:13 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit stuk van Bart Akkermans, VVD-lid te Goes, verscheen eerder op VVDnext. Hij schreef het in reactie op twee andere artikelen op VVDnext, hier en hier te vinden.

Past het voeren van een klimaatagenda in een liberale wereldvisie?

Ondergaande zon op windmolenpark (Foto: Flickr/mrWerner)

De liberale visie op mens en maatschappij is gefundeerd op het recht tot zelfbeschikking. Graag wil ik de woorden van John Stuart Mill aanhalen: “De vrijheid van het individu houdt op waar die een ander schade berokkent” (1). Laten we eens met die woorden in gedachten naar de klimaatproblematiek kijken.

Ik ben van mening dat geen enkel individu alleen in staat is het klimaat direct te beïnvloeden. Aangezien er bij mijn weten niemand is die het tegendeel beweert, kunnen we veilig stellen dat klimaatproblematiek het individu ontstijgt. Hieruit volgt dat als we, ongeacht de mogelijkheden, het klimaat zouden willen beïnvloeden dat dit dan in groepsverband door de hele of toch in ieder geval de grote meerderheid van de mensheid moet gebeuren. Als we de hypothese aannemen dat de mensheid in staat is het klimaat te beïnvloeden, moeten we dit dan trachten te doen? Alle klimaatmodellen die tot nog toe wetenschappelijk accuraat (2)(3)(4) zijn gebleken, laten zien dat grote bevolkte delen van de aarde zeer nadelige gevolgen zouden ervaren als de temperatuur op aarde zelfs maar met enkele graden stijgt.

We hebben reeds vastgesteld dat als we het klimaat zouden willen veranderen, dit in ieder geval gedaan moet worden met medewerking van (bijna) de gehele mensheid, en dat niets doen zeer waarschijnlijk leidt tot grote schade aan anderen. Met Mills woorden nog in gedachten valt niks doen dus in ieder geval niet te rijmen met het liberale gedachtegoed.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De selectieve waarheden van Albert Heijn

3 december 2009 , 15:00 , door Gastauteur

Dit is de derde gastbijdrage van Gerrit Jan Groothedde. Op eetschrijven.nl vindt u meer ‘vrijblijvende gedachtenspinsels’ van deze culinair journalist.

ahlogo Bij een rondje langs de groente- en fruitschappen van ’s lands grootste grutter moet je wel concluderen dat AH een globalist van het zuiverste water is. Asperges uit Peru, frambozen uit Mexico, druiven uit Brazilië, boontjes uit Kenia: wie bij onze nationale Big Blue binnenstapt, kan zonder te vliegen wereldwijd shoppen. De koopwaar vliegt naar ons toe!

Nee, eten met de seizoenen is passé, net zoals kopen als je geld hebt. Dat heeft, vertellen de sociologen, allemaal te maken met het begrip “uitstel van behoeftenbevrediging”. Daar doen we niet meer aan: we willen alles en we willen het nú. Asperges en aardbeien komen vaker op onze kerstmenu’s voor dan spruitjes en cranberry’s waarvoor het in december wél het seizoen is. Wie dat jammer vindt, wordt al snel voor calvinist uitgemaakt.

Ik ben zelf zo’n calvinist, en dat terwijl mijn weerzin tegen al die vliegende groenten en vruchten totaal niets met morele of religieuze overwegingen te maken heeft. Alleen al om de smaak zou je uitsluitend met de seizoenen moeten eten. Neem aardbeien: als die verder dan een kilometer of vierhonderd moeten reizen, moeten ze om geen schade op te lopen vroeg worden geplukt, eerder dan ze hun smaak ontwikkelen. Ze zien eruit als aardbeien, maar smaken er niet naar. Wij doen het met de wetenschap dat aardbeien lekker zijn, maar deze keiharde knollen vallen tegen. Helaas worden er onderhand meer smakeloze aardbeien gegeten dan echte. De aardbei devalueert in snel tempo.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hulpverlening en de meldterreur

3 december 2009 , 09:00 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag wederom een bijdrage van Dimitri Tokmetzis, freelance journalist te New York. Het artikel is ook op zijn eigen blog te lezen.

huiselijkgeweld Het RIAGG Rotterdam-Rijnmond verliest definitief drie ton subsidie die ze jaarlijks van de gemeente krijgt. Directeur Jos Lame weigert namelijk mee te doen aan de verplichte meldcode huiselijk geweld. En hij heeft groot gelijk. De opeenstapeling van meldcodes en verplichte registraties begint doodeng te worden.

Niet alleen zijn er meldcodes voor huiselijk geweld. Zeker in Rotterdam, maar ook elders in Nederland, stopt een groeiend leger ‘professionals’ hun vermoedens over kinderen en gezinnen in Verwijsindexen. De politie gebruikt steeds vaker het bestand ProKid (al is het kind toevallig aanwezig bij een misdrijf). Ieder kind – en vooral het gezin – staat in een Elektronisch Kind Dossier. Juffen, klassenassistenten, schoomaatschappelijk werkers, leden van de Zorgteams op scholen kunnen hun zorgen kwijt in Elektronische Leer Dossiers, of volgsystemen op peuterspeelzalen en voor-, na- en tussenschoolse opvang.

De lijst van wie er mag melden, breidt zich razendsnel uit. Ambulancebroeders bijvoorbeeld. Tijdens de hulpverlening bij iemand thuis, moeten ze ook speuren naar mogelijke problemen in de opvoeding of verzorging van kinderen. Weinigen zullen een ambulancebroeder buiten de deur te houden. Huisartsen moeten een heel goed excuus paraat hebben als blijkt dat ze een vermoeden van mishandeling voor zich hebben gehouden. Als het aan de Nederlandse Maatschappij tot Bevordering der Tandheelkunde ligt, gaan tandartsen ook op mishandeling letten. Op bloeduitstortingen in het gehemelte, afgestompte melktandjes, bijtwonden in de wang en gehavende lippen, want die kunnen duiden op mishandeling. Vermoedens worden gemeld. Overigens worden de tandartsen ook aangespoord om leefstijladviezen aan volwassenen te geven. Ook eerstehulpposten melden ‘niet-pluis-gevoelens’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Maakbaarheid is dood, leve maakbaarheid

1 december 2009 , 11:05 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Dimitri Tokmetzis, een journalist die op zijn weblog over privacy, controle en toezicht in Nederland en daarbuiten schrijft.

Hij prijkte al een tijdje op mijn desktop en zojuist eindelijk eens tijd gehad om de laatste Verwey Jonker lezing (.pdf) over de maakbare samenleving door te spitten. Dat was geen straf. Interessant betoog van Marojolein van Asselt. Tijdens het lezen moest ik denken aan die ijzersterke observatie van Rene Boomkens in zijn boek De Nieuwe Wanorde: Globalisering en het einde van de maakbare samenleving. Hieronder zijn citaat, dan een filmpje en daarna enkele fragmenten uit de lezing. Goed om tijdens een frisse najaarswandeling eens verder op te kauwen.

“Al decennialang is de overheid aan het ‘liberaliseren’, ‘privatiseren’ en ‘dereguleren’, maar geconfronteerd met de verontrustende toename van onveiligheidsgevoelens onder de bevolking en met de groter wordende onrust rond integratie, moslimfundamentalisme en criminaliteit onder tweedegeneratie migrantenjongeren ontpoppen de overheid en de politiek zich plotseling als kampioenen van de maakbare samenleving. Dat is echter geen maakbaarheid die, zoals in de jaren zestig en zeventig, in het teken staat van emancipatie, vooruitgang en solidariteit, maar een die in het teken staat van surveillance, controle, misdaad- en terreurpreventie, bewaking, zero tolerance, spreidingsbeleid, inperking van privacy, kortweg: van het herstel van een autoritaire, gesloten samenleving.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Belle van Zuylen, verleiding of misleiding?

29 november 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Ad van der Stok is architect en volgt met grote interesse de (politieke) gang van zaken rondom de Belle van Zuylen. Hij maakt ook regelmatig infographics voor Sargasso.

Hoewel het sinds een jaar wat stiller is in het land van projectontwikkelaars en architecten, heeft Nederland de laatste jaren wat te verduren gekregen aan over elkaar heen buitelende plannen. Projectontwikkelaars, corporatiedirecteuren en wethouders spiegelen maar al te graag onbewolkte blauwe luchten met blije mensen op groene pleinen voor. Met in het stralend middelpunt de architectuur geworden ambitie.

Dat voorspiegelen is bijna een kunst, waarbij het van belang is wat je wel, maar vooral ook wat je niet laat zien. Verder: wat je eromheen laat zien en natuurlijk in welk licht je het laat zien. Groot voordeel is dat het gebouw nog niet bestaat, dus je wordt bij het maken van het plaatje niet gehinderd door de werkelijkheid. Daarbij, tegen de tijd dat het gebouw gerealiseerd is zijn die plaatjes allang vergeten.

Een mooi voorbeeld van zo’n ambitieus plan vinden we in Utrecht, waar de Belle van Zuylen moet verrijzen. Een kijkje in de keuken van de artist impression. Oordeel zelf: verleiding of misleiding?

De video komt nog beter tot zijn recht als je hem in groter formaat op YouTube zelf bekijkt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

IDEAAL: Rijk worden met PIN

28 november 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig plaats voor gastbijdragen. Dit is een column van Jip Kortan op basis van haar eigen onderzoek.

ideaal Heb jij daar ook zo’n een hekel aan? Al rijdend op de snelweg kom je plotseling een pomp tegen met diesel voor 25 eurocent per liter. Pas bij het afrekenen blijkt dat deze prijs exclusief belasting en accijns is en betaal je voor je volgegooide tank uiteindelijk 1euro20 per liter. Mag dat?

Tot voor kort waren dit soort praktijken heel normaal in de wereld van Transavia, Easyjet en Ryanair. Een stuntprijs van slechts 3 euro naar Malta blijkt bij het online boeken opgehoogd te worden met reserveringskosten, boekingskosten, brandstofkosten en transactiekosten, zodat je voor het luttele bedrag van 175 euro naar Malta vliegt. De vliegwereld is onder druk tot inzicht en overeenstemming gekomen dat deze manier van aanprijzen mislijdend is en adverteert nu met inclusief prijzen.

Het kan ook anders: In de energiewereld is de prijs van stroom die je afneemt inclusief transport-, levering- en meteropname kosten. Die kosten worden op de rekening achteraf gespecificeerd, zodat iedereen kan zien wat hij betaalt aan verplichte vaste kosten. Aangezien iedereen deze kosten moet betalen is het vooraf specificeren onnodig. Vooraf specificeren zou alleen maar vragen oproepen en een onduidelijke energieprijs opleveren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gestoofde apenkool?

27 november 2009 , 18:00 , door Gastauteur

Dit is de tweede gastbijdrage van Gerrit Jan Groothedde. Op eetschrijven.nl vindt u meer ‘vrijblijvende gedachtenspinsels’ van deze culinair journalist.

honig150 We leven tegenwoordig in the fast lane. De bereiding van de maaltijd moet snel en makkelijk, want we hebben steeds minder tijd. Die tijd is namelijk nodig om in vergelijking met vorig jaar nóg weer een kwartier langer per dag op internet te surfen.

Zelf zou ik zeggen dat stoofschotels uitstekend in die trend passen. Je hebt er namelijk, na een paar minuutjes voorbereiding, geen omkijken naar. Maar Honig denkt daar anders over.

Deze voormalige stijfselfabrikant, die aan een bankroet wist te ontkomen door zijn dreigende overschot aan zetmeel te verwerken tot een travestie van de Italiaanse pasta en die tot op de dag van vandaag nieuwe toepassingen is blijven vinden voor het spul dat vroeger vaders boord overeind hield (maar dat gelukkig wel zonder gevaar voor de gezondheid kan worden geconsumeerd), vindt dat het met de stoofschotel sneller moet. Tenminste, dat vertelt mij via de tv-reclame een Caraïbisch type dat een a-typische haast blijkt te hebben.

Inderdaad: er is een nieuw product van Honig dat dank zij een marketingtruc meteen al “vertrouwd” is en dat ons stoofschotels in recordtijd belooft. Hoeveel recordtijd precies vermeldt de tv-reclame niet, maar enig zoekwerk leert dat deze eigentijdse stoofpotten wel driemaal zo snel klaar zijn als die van oma. Dat is tijdwinst, al spaart u er zelf totaal geen tijd mee uit–terwijl de warmte het werk doet, kunt u namelijk net zo heerlijk surfen als wanneer er niets staat te sudderen. Het ruikt alleen minder lekker in huis.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De vrije geest van Bende van Ellende

27 november 2009 , 15:29 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag een bijdrage van Matthijs Groenewegen. Hij schreef een recensie n.a.v. de albumpresentatie van de hiphop-band Bende van Ellende.

Na een tip van een vriend ging ik op een vrijdag naar de Bitterzoet in Amsterdam waar de Bende van Ellende hun debuutalbum presenteerde. Met in het voorprogramma Ser-G en Ojawel, was het een avond vol grimmige beats en energieke rhymes. Na afloop kocht ik het album ‘Vrije Geest’.

De cd begint met het doorspoelen van een toilet, dan opent de cd met; Hier begint de ellende. Een korte introductie verse op een rauwe, industrial beat. Dan begint de track Propaganda en hoor je het geluid van de Bende; duister en diep. Scherpe rhymes met inhoud op het refrein ondersteund door Dj Savage zijn cutz. Cultumult is misschien wel mijn favoriete track van de plaat. Rapper Grape heeft een soulvolle stem, die een perfect instrument is voor zijn raps die gekenmerkt worden door hoog waarheidsgehalte. De BVE komt met teksten die je niet tegenkomt in de geschiedenisboeken: “300 honderd jaar geleden / rond deze tijd / kwamen ze aan in Zuid-Afrika met schepen / verschenen uit de schemer / met wapens stichtten ze steden / Hollanders gedroegen zich niet neder.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onzichtbaar in een digitale wereld

26 november 2009 , 15:01 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Dimitri Tokmetzis, een journalist die op zijn weblog over privacy, controle en toezicht in Nederland en daarbuiten schrijft.

Hier en daar duikt het verhaal op van de Amerikaanse journalist Evan Ratliff. Hij onderzocht of het nog mogelijk is een maand onzichtbaar te blijven in een digitale wereld. Zijn (lange) verhaal is bijzonder ? mede omdat het hem niet lukt.

Ratliff neemt een andere identiteit aan en reist door de VS, terwijl een aantal Wired-lezers hem digitaal op de hielen zit. Ze hebben inzicht in zijn betalingsgegevens en andere informatie die een privedetective boven water haalt. De moraal van het verhaal is dat het een slopende levenswijze is om onzichtbaar te blijven. Het kost veel geld, tijd en energie en al die inspanningen blijken na bijna een maand vergeefs als hij toch wordt achterhaald door de internetmeute.

Het verhaal draagt een zeer interessant thema: in de informatiemaatschappij is volstrekte anonimiteit onmogelijk. En een keuze is er niet meer: je zult vindbaar zijn, of je wilt of niet. Je laat dagelijks zoveel digitale sporen achter, door te betalen, te reizen, te communiceren, tja eigenlijk door te leven, dat je niet meer onzichtbaar kunt zijn.