Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen wietpas maar drugsverenigingen

12 januari 2011 , 11:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is van Reinder Rustema, docent nieuwe media aan de Universiteit van Amsterdam en bestuurslid van BendeBurgers.nl

De huidige regering wil een wietpas invoeren om problemen met coffeeshops te bestrijden. De oppositie roept helaas nog steeds, ook op Sargasso, dat de legalisatie van drugs de enige oplossing is, ondanks dat internationale verdragen dat onmogelijk maken. Beide oplossingen voldoen niet.

De wietpas-oplossing lost het probleem van de criminaliteit aan de achterdeur niet op. Mogelijk is er wat minder toerisme bij de coffeeshops, maar het ligt in de lijn der verwachting dat na het invoeren van de wietpas menig Nederlander via Facebook benaderd wordt met een vriendschapsverzoek en een vervolgvraag om een wietpas te nemen en wat drugs in te kopen. Voor studenten een handige manier om de studiefinanciering wat aan te vullen. Criminelen zullen van de schaarste in de markt vast ook dankbaar gebruik maken door meer buiten de coffeeshop om te gaan handelen. Iets duurder (meer winst voor de crimineel), maar geen wietpas nodig. Niets nieuws onder de zon, terug naar af.

Een vrije markt voor gelegaliseerde drugs is ook geen oplossing, want zodra handel mogelijk is zorgen arbeidsdeling, specialisatie en schaalvergroting voor efficiënte grootschalige productie en distributie. Ook als de productie door de staat wordt georganiseerd met ‘staatskwekerijen’, maar de distributie commercieel blijft via coffeeshops, voorkom je dit niet. De coffeeshops blijven op een markt opereren. Ondanks allerlei inperkingen zoals een reclameverbod blijven ze de aandacht van jongeren en toeristen trekken. De staatskwekerijen kunnen of willen de vraag dan nooit bijbenen en de prijs in de coffeeshops zal omhoog gaan, wat een stimulans zal zijn voor een zwarte markt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Transparency of European lobbying ahead?

11 januari 2011 , 14:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Corporate Europe Observatory. Het stuk is ook aldaar te lezen.

Sweden is known as a global leader in transparency, but among centre-right Swedish MEPs there’s very little enthusiasm for being open about their contacts with lobbyists, as a survey published on europaportalen.se found.

Europaportalen asked the 18 Swedish MEPs for a list of lobbyists they met with during a four-week period in October and November. Twelve MEPs responded to the survey, disclosing details of meetings, but five MEPs declined. Three of these voiced their dislike of this form of transparency, including Cecilia Wikstrom who argued that the privacy of the lobbyists should be protected as they had not been asked in advance whether they were happy for journalists to be told about the meetings. But lobbyists’ privacy is hardly an appropriate argument against transparency.

When professional lobbyists engage in influencing EU decision-making, for instance on behalf of large companies or lobby groups, they are not acting in a private capacity and must accept that their activities can be made public. Gunnar Hokmark, another Conservative MEP who refused to reveal details of his meetings with lobbyists, argued that he has the right to meet with anyone without questions being raised.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Illegalisering softdrugs berust op drijfzand

10 januari 2011 , 09:00 , door Gastauteur

Wederom een gastbijdrage van Ties Joosten.

Al jaren is duidelijk dat een illegalisering van softdrugs meer problemen oplevert dan het oplost. Toch wil dit kabinet dat alle coffeeshops binnen een straal van 350 meter rond een middelbare school hun deuren sluiten. Ook wil ze haast maken met de wietpas. Niet alleen de confessionele partijen, maar ook de PVV en de VVD zouden het liefst een einde maken aan het Nederlandse gedoogbeleid. Iedere logische basis hiervoor ontbreekt echter. Welke redenatie we ook volgen, iedere keer blijkt ze op los zand te zijn gebouwd.

Wetgeving kan in het algemeen twee verschillende grondslagen hebben: een ideologische en een praktische. Mensen die op ideologische basis een verbod op softdrugs bepleiten, zijn van mening dat softdrugs verkeerd zijn, en dat de overheid zaken die verkeerd zijn moet verbieden. De vraag rijst dan: waarom softdrugs? Waarom zijn hash en wiet ‘verkeerder’ dan alcohol en tabak, en minder verkeerd dan XTC, MDMA en cocaïne? Bij de beantwoording van deze vraag kunnen drie verschillende redenaties gevolgd worden. Als we deze redenaties echter doortrekken, blijken ze alle drie niet op te gaan.

Zo wordt vaak de schadelijkheid voor de gezondheid genoemd. Als dit het uitgangspunt is van een moreel standpunt rond softdrugs, waarom wordt alcohol dan niet strafbaar gemaakt? Van een avond te hard zuipen ga je dood, van een avond flink blowen val je in slaap. Ook op de langere termijn levert alcohol veel meer gezondheidsproblemen op dan marihuana, terwijl voor MDMA nauwelijks een schadelijk gezondheidseffect gevonden is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De drogredenen van Martin Bosma

7 januari 2011 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is de tweede gastbijdrage van Jaap Walhout.

In zijn column in het NRC van woensdag 5 januari gaat Martin Bosma weer flink te keer tegen de ‘klimaathysterie’. Zelf ben ik er nog niet uit of we bang moeten zijn voor de opwarming van de aarde, maar ik neem liever geen risico in deze. Het boek ‘De staat van het klimaat’ wordt bijvoorbeeld gepresenteerd als een onafhankelijke analyse van de klimaatdiscussie en wordt om die reden dan ook met luid gejuich onthaald door klimaatsceptici. Die onafhankelijkheid is helaas ook maar betrekkelijk.

Niet gehinderd door enige kennis van zaken, haalt Bosman de ene na de andere drogreden van stal. Wat gaat er fout in zijn redenering?

● Hij denkt dat klimaat en milieu een linkse hobby is. In z’n stuk suggereert hij dat alle wetenschappers Groenlinks stemmers zijn. Helaas voor hem ligt dat een stuk genuanceerder. Hij diskwalificeert daarmee een groot deel van de wetenschappers.

● Klimaatwetenschappers zijn volgens hem een stelletje amateurs die graag allerlei leuke congressen afreizen en tussendoor een paar flutonderzoekjes doen. De enige conclusie die ik daaruit kan trekken is dat hij niet op de hoogte is van de wetenschappelijke mores. Een onderzoek gepubliceerd krijgen lukt je alleen als je onderzoeksopzet goed doordacht is en je e.e.a. ook nog eens goed hebt opgeschreven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

NSIDC: Lowest December Arctic sea ice extent in satellite record

6 januari 2011 , 15:41 , door Gastauteur

Hier is een bijdrage die we overnemen van Sargasso gastblog Climate Progress: “A Project of Center for American Progress Action Fund”. Klimaatdesinformeerders mogen graag focussen op hun gladde stoepje, maar dat is niet het hele verhaal.

The cold may make the news, but it ain’t the story.

Arctic sea ice extent for December 2010 was the lowest in the satellite record for that month.

The National Snow and Ice Data Center has released its December report on Arctic sea ice. The human-driven decline continues, spurred by a strong negative phase of the Arctic Oscillation, which leads to this regional air temperature anomaly:

Parts of Canada are astoundingly warm. Nunatsiaq Online reports:

… temperatures around South Baffin reached record highs as much as 20 degrees above normal.Iqaluit set new records with temperatures rising to +1.2 C Jan. 3 breaking the record of —1.7 C set in 1970, said Yvonne Bilan-Wallace, a meteorologist with Environment Canada.

Jan. 4 saw another new record for the capital with a high of +1.5 C, breaking the old mark of —1.1 C set in 1969.

“The normal around this time of year is around -22C,” she said. “So yeah, you’re way above normal.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nieuwsjaar 2010: zoeken naar grenzen

6 januari 2011 , 08:00 , door Gastauteur

Vandaag een gastbijdrage van Nel Ruigrok (Nederlandse Nieuwsmonitor) en Wouter van Atteveldt (VU).

telegraaf kopt: pvv wil regeren Het nieuwsjaar 2010 in de landelijke dagbladen is het jaar dat de staatsrechtelijke, juridische en journalistieke grenzen zijn opgezocht.

In de politiek worden staatsrechtelijke grenzen opgezocht. De formatie vindt grotendeels buiten het staatshoofd plaats en resulteert in een coalitie die zelfs met gedoogsteun op de krapst mogelijke meerderheid in de Tweede Kamer rust. In de Senaat is zelfs sprake van een minderheid.

De discussie hierover in de partijen beheerst het politieke nieuws in de tweede helft van het jaar. PVV-leider Geert Wilders werd in de Nederlandse dagbladen veruit het meest genoemd, op afstand gevolgd door oud-premier Balkenende, Mark Rutte en Maxime Verhagen. PvdA-leider Cohen en voorganger Wouter Bos deelden de aandacht voor de PvdA-leider in de dagbladen en komen gedeeld op plaats 5 en 6. Voor Halsema en Pechtold hebben de dagbladen duidelijk minder oog, om maar te zwijgen over de overige lijsttrekkers.

Tabel 1. Aandacht voor de politieke leiders in de dagbladen (1 januari-27 december 2010)

Date Wilders Balk. Rutte Verhag. Cohen Bos Halse. Pecht. Roeme. Kant Thieme Sap 2010-01 354 385 38 67 36 281 45 81 19 39 15 5 2010-02 353 516 77 169 45 464 109 108 7 78 21 2 2010-03 496 503 77 91 219 368 127 170 79 172 19 4 2010-04 322 281 81 69 247 143 86 83 42 21 45 11 2010-05 388 476 280 82 366 136 159 184 108 18 40 11 2010-06 697 540 501 247 403 96 226 223 114 23 34 10 2010-07 334 173 251 193 152 53 112 100 26 2 7 23 2010-08 596 129 199 280 101 41 54 60 47 1 5 2 2010-09 791 236 302 340 124 80 91 82 56 2 19 8 2010-10 1097 261 607 296 108 64 145 87 86 3 29 2 2010-11 590 121 309 148 69 32 105 54 26 4 18 2 2010-12 197 42 160 81 66 25 59 22 28 2 6 21 Totaal 6215 3663 2882 2063 1936 1783 1318 1254 638 365 258 101

VVD-premier Mark Rutte kreeg relatief veel aandacht van De Telegraaf, die ook warme belangstelling had voor Job Cohen. Met Femke Halsema had de grootste krant juist minder dan de anderen. Zij kreeg vooral aandacht in De Pers. Voor de rest zijn de verschillen tussen de dagbladen klein.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mirakelland Zuid-Afrika

4 januari 2011 , 19:00 , door Gastauteur

Vandaag een gastbijdrage van Bart Luirink, hoofdredacteur van ZAM Africa Magazine. Het stuk verscheen ook op zijn blog.

Donkere wolken trekken zich samen boven Johannesburg. Een betere clichezin kan ik op de ochtend van de eerste januari 2011 niet verzinnen. Maar het is de waarheid. Zoals de winter in Europa te vroeg inzet, blijven de Zuid-Afrikaanse lenteregens doorstromen tot in hartje zomer.

Ik lees Peter Harris’ Birth, een gedetailleerd verslag van de aanloop naar de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika, april 1994. Harris leidde het kantoor van de Independent Electoral Commission. De maanden voorafgaand aan die gedenkwaardige verkiezingsdagen was het een aaneenschakeling van donkere wolken – bloedbaden, de AWB mars op Boputhatswana, de moord op Chris Hani, al die sinistere pogingen om te voorkomen dat het hier een democratie zou worden – maar uiteindelijk brak de zon door en werd er gewacht in eindeloos lange rijen, en toen gestemd.

In de maanden voorafgaand aan het WK trokken diezelfde wolken voorbij. Het zou op een ramp uitdraaien, de misdaad zou zegevieren, de stroom zou uitvallen, een financieel debacle. Maar na het eerste fluitsignaal bleek alles onder controle.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zuid-Korea versus de rest van de wereld

3 januari 2011 , 14:00 , door Gastauteur

Wederom een bijdrage van Bas Verbeek, freelance journalist in Zuid-Korea.

1. Zuid-Korea versus Noord-Korea

Na het bombardement op Yeonpyeong op 23 november kwam het stoom uit oren van de regering in Zuid-Korea. Noord-Korea moest en zou nu definitief in de staatspapieren bestempelt worden als aartsvijand, net als vroeger. Want Noord-Korea is nogal agressief de laatste tijd, net als vroeger. Dus ook diegenen met sympathieën voor de communistische staat die nu echt te ver is gegaan, moeten worden verdoemd. Net als vroeger. De relatie tussen de twee Korea’s is in 2010 meer dan ooit ‘net als vroeger’; de tijden waarin de twee elkaar een permanente middelvinger in elkaars gezicht duwde herleven. In 1998 begon het Zuiden een diplomatieke missie van toenmalig president Kim Dae-jung, die zijn wijsvinger naast de middelvinger zette om af te rekenen met de militaire spanningen in zijn Zonneschijnpolitiek. Praten, hulp bieden en alles om de Noord-Koreanen te betrekken in plaats van te isoleren – hij won er een Nobelprijs voor de vrede mee. 2010 gaat de boeken in waarin deze gebaren definitief werd afgedaan als mislukte hippiepolitiek. President Lee Myung Bak had geen geduld en vooral ook geen geloof in het praten met die corrupte lui die niet voor rede vatbaar zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tweede Kamer.nl kan transparanter

3 januari 2011 , 09:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is van Reinder Rustema, docent nieuwe media aan de Universiteit van Amsterdam en bestuurslid van BendeBurgers.nl

Vorig jaar rond deze tijd was ik betrokken bij een inschrijving op de aanbesteding voor een revisie van tweedekamer.nl. In 2011 moet die revisie zichtbaar worden. Het contract werd uiteindelijk getekend met het bedrijf achter het huidige ontwerp. Komend jaar mag u dus een beter ontwerp verwachten dan het onderstaande voorstel van ons, hou het in de gaten. Schrijf vooral uw kritiek op dit voorstel en uw wensen en verwachtingen voor tweedekamer.nl hieronder. Een discussie over tweedekamer.nl op deze plek zal de Dienst Communicatie van de Tweede Kamer en de huidige uitvoerder vroeg of laat waarschijnlijk wel bereiken.

Het uitgangspunt van ons voorstel was dat TweedeKamer.nl één van de belangrijkste websites van het land zou moeten zijn, terwijl het dat nu niet is. Vandaar ook TweedeKamer.nl met hoofdletters; de Tweede Kamer, maar dan online. Een site die alle burgers van het land moet bedienen omdat iedereen behalve consument ook burger is. Vroeg of laat komt iedereen immers wel eens in aanraking met een kwestie die politiek is. Voor bankieren, winkelen en vermaak hebben de meeste Nederlanders wel een online oplossing gevonden, maar voor informatie over onze volksvertegenwoordiging vertrouwt men voornamelijk op journalisten. Daardoor komt veel informatie per definitie niet aan bod omdat er geen ruimte voor is in de massamedia. Het is geen nieuws. Veel kwesties in het parlement zijn alleen interessant voor een deel van de bevolking en daarmee niet ‘nieuwswaardig’. Als het falen van een regering of partij aangetoond kan worden heeft een kwestie gegarandeerd nieuwswaarde voor de waakhonden van de democratie, maar als zoiets gebeurt is het gelukkig ‘nieuws’. Een afwijking van de norm.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Canard

29 december 2010 , 12:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Prediker.

Is het soms één grote hoax? Dat had natuurlijk de reactie moeten zijn, bij het ontdekken van een aantal bekende en semi-bekende Nederlanders op het vriendenlijstje van de facebook-pagina van Sharia4Holland. Daar prijkten zowaar de namen van rapper Salah Edin, Jos Meeuws (bestuurslid van GroenLinks), ex-Tweede Kamerlid Samira Bouchibti (PvdA), journaliste Nina Jurna (NRC/RTL) en Hakim Traïdia.

Hakim? Van Sesamstraat? Maar die kennen we toch? Dat is geen gestoorde sabelzwaaier. En dan ook nog Samira Bouchibti, en een bestuurslid van GroenLinks? Nee, dat kan niet waar zijn. Dan is dat hele ‘Sharia4Holland’ één grote grap, of misschien is die facebook-pagina nep, of die club heeft hen buiten hun weten om als vrienden toegevoegd. Maar het is onvoorstelbaar dat al die lui sympathiseren met die enge club. No way!

Dat zou de reactie zijn van iemand die even logisch nadenkt. Maar het was niet de reactie van Theodor Holman. Die nagelde als een eersteklas islamofoob amateurbloggertje de betrokken aan de schandpaal. Hij schroomde zelfs niet om een voormalig collega – die hij volgens eigen zeggen hogelijk waardeerde – publiekelijk aan te geven. Op grond van het anonieme facebook-accountje van derden. Er is een verdienstelijk Stasi-informant aan Holman verloren gegaan, zoveel is duidelijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

EU Billions to keep burning fossil fuels

29 december 2010 , 09:00 , door Gastauteur

Wederom een gastbijdrage van Corporate Europe Observatory. Het stuk staat ook op zijn site.

Carbon capture and storage (CCS) has been promoted by industry as the solution to tackling climate change. Why stop burning fossil fuels when instead you can capture the carbon dioxide and store it in a hole in the ground?

Defying objections on the grounds of cost, feasibility,the environment and in the face of public opposition , heavy industry has pushed for EU support for CCS. Shell, BP and others representing the industry persuaded UK Liberal MEP Chris Davies to work on their behalf – effectively securing billions of euros in EU subsidies to support the new technology.

Industry had already scored an initial success in 2005 when the European Commission was persuaded to set up an advisory body – the European Technology Platform for Zero Emission Fossil Fuel Power Plants, more commonly known as ZEP. This body, which is dominated by industry, was set up to advise the Commission on public research policies. It is partially funded by the Commission – but has become a vocal and effective industry lobbying vehicle for CCS.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Participatory democracy in the EU?

27 december 2010 , 16:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Corporate Europe Observatory. Het stuk staat ook op zijn site.

The European Parliament approved last week the final deal on the European Citizens Initiative (ECI), which obliges the European Commission to consider proposals supported by the signatures of one million Europeans. The final deal is a compromise between the Commission and Council, who insisted on administrative hurdles that would have made it very difficult to collect the signatures needed, and MEPs who wanted fewer obstacles. But how much of a boost is this new instrument for democracy and citizens’ power?

The Citizens’ Initiative is presented as a tool to empower citizens. Such a tool is of course much-needed in a European Union that is suffering from a deep democratic deficit, and where citizens are largely sidelined in decision-making, contributing to a strong and deepening sense of political disempowerment. The vacuum that currently exists between citizens and the EU institutions is occupied by professional lobbyists, most of which represent big business interests. It is in this desperate context that the European Citizens’ Initiative is launched.

Introduced as a result of the Lisbon Treaty, the Citizens’ Initiative has even been referred to as a “tool for participatory democracy”. Wikipedia defines participatory democracy as processes that ensure “broad participation of constituents in the direction and operation of political systems” and create “opportunities for all members of a political group to make meaningful contributions to decision-making”.[1] Belgian Secretary of State for European Affairs Olivier Chastel, who negotiated for the Council during the EU Presidency, even claimed that “Thanks to the citizens’ initiative, we will change from representative democracy to participatory democracy!” [2]