Eurocraat

Een opmerkelijke rel lijkt te zijn ontstaan tussen internationale voetbalbond FIFA en de Europese Unie. De FIFA wil wereldwijd het zogenaamde 6+5 systeem invoeren, waarbij minstens 6 spelers uit het elftal van nationale bodem moeten zijn. Het systeem wordt door het overgrote deel van de FIFA-leden gesteund.

De EU heeft echter grote problemen met het voorstel. Het is namelijk in strijd met artikel 39 van het verdrag van de Europese Gemeenschap, dat de bewegingsvrijheid van werknemers binnen Europa garandeert. Met andere woorden, een bedrijf (zoals een voetbalclub) mag een werknemer uit een andere EU-lidstaat niet weigeren vanwege diens nationaliteit. En dat is precies wat de FIFA voorstelt.

De FIFA, een wereldwijde organisatie, lijkt het vooralsnog weinig te kunnen schelen. “Dan veranderen ze de wet maar”, lijkt de reacte van voorzitter Sepp Blatter. Probleem is echter dat het veranderen van het EU-verdrag bepaald geen sinecure is. Niemand in Brussel zit op nog zo’n martelgang te wachten.

Dus lijkt een confrontatie onvermijdelijk. De EU, gewapend met het recht aan haar zijde kan bijna niet anders dan dit standpunt innemen. De FIFA kan echter ongetwijfeld rekenen op meer maatschappelijk draagvlak: niet alleen is het 6+5-voorstel populair, ook zijn er waarschijnlijk meer voetbalfans dan EU-fans in Europa.

In Belgie staken vandaag de treinen, in Nederland het streekvervoer. In Nederland dreigden lange tijd de eindexamens in gevaar te komen, in Belgie kost het dagje staken de samenleving 40 miljoen euro. Juist bij het openbaar vervoer zijn politici en burgers dan ook al gauw geneigd de vraag te stellen in hoeverre het recht te staken altijd heilig moet blijven. Immers, de maatschappelijke consequenties van een staking in het OV (of bij de politie, in de zorg, in het onderwijs) kunnen veel verder gaan dan alleen die sector.

Deze discussie is bepaald niet nieuw. Feitelijk gingen de twee spoorwegstakingen van 1903 over hetzelfde dilemma. De eerste spoorwegstaking was uit solidariteit met Amsterdamse havenarbeiders. Zij was vrij algemeen en ook bijna onmiddellijk een succes: de werkgevers gaven toe en werden gedwongen vakbonden te erkennen. De overheid was echter dusdanig geschrokken van de invloed van de spoorwegstakers dat besloten werd tot een wetswijziging waarin staken voor spoorwegbeambten verboden werd. Deze voorgenomen wet leidde tot de tweede spoorwegstaking. De vakbonden bleken echter overmoedig geworden na hun eerste succes en de regering zette het leger in: de staking werd gebroken en honderden stakers werden ontslagen.

De tegenstelling tussen werknemersbelang en maatschappelijk belang als het gaat om stakingsrechts is nog dezelfde als een eeuw geleden. In Belgie gaan dan ook stemmen op om het stakingsrecht daar te beperken, ook onder invloed van bepaalde ontwikkelingen op EU-niveau. Ook in Nederland waait de discussie periodiek op. De vraag blijft dan: in hoeverre is het stakingsrecht een fundamenteel mensenrecht?

Na een bloedstollende twee weken is de stemming voor de meest nutteloze EU-instelling gesloten. En er is een duidelijke winnaar, die met 36% van de stemmen een straatlengte voorligt op de concurrentie :

Comité van de Regio`s

Onze felicitaties gaan uit naar voorzitter Michel Delebarre voor deze verdiende overwinning.

Natuurlijk ook een eervolle vermelding voor de nummers 2 en 3, respectievelijk de Europees Commissaris voor meertaligheid (23%) en het Europees Bureau voor Grondrechten (19%). Ook jullie gefeliciteerd, jongens! Dan rest ons verder nog alle kiezers te bedanken en nogmaals op te roepen tot een serieuze discussie over het nut van Europese instellingen.

GeenCommentaar zal deze uitslag in ieder geval onder de aandacht brengen van Brussel.

Lange tijd was Nieuw-Zeeland hét voorbeeld voor neoliberale economen van een geslaagd overheidsbeleid. Tot halverwege de jaren tachtig was het land één van de meest afgesloten economieën met de grootste overheidsinvloed in de Westerse wereld. Vanaf dat moment begonnen de achtereenvolgende Nieuw-Zeelandse overheden lustig overheidsdiensten te privatiseren.

Die tendens lijkt inmiddels gekeerd. In 2001 besloot het land al om haar luchtvaartmaatschappij te renationaliseren, nadat zij door twaalf jaar privaat management de grond in was gedreven.

Deze week volgen de Nieuw-Zeelandse spoorwegen en veerboten. Na de privatisering van de spoorwegen gingen het aantal ongelukken én de prijzen omhoog. Ook bleek het noodzakelijk voor de nationale overheid geld te blijven investeren in het spoornetwerk, omdat het bedrijf anders helemaal failliet zou gaan. Zelfs dat bleek uiteindelijk niet genoeg om de spoorwegen in private handen te laten voortbestaan. De regering is tot nationalisatie over gegaan.

Goed, een nationalisering in een klein land aan de rand van de wereld. Wat maakt dat uit, zou je kunnen vragen. Maar het is van belang te bedenken dat Nieuw-Zeeland, net als Groot-Brittannië, behoorde tot de pioniers van de privatiseringsdrang. Nu de Britten ook net weer een bank hebben genationaliseerd, kun je je afvragen: zijn deze landen nu de pioniers van een nieuwe internationale golf van meer overheidsingrijpen en (re)nationalisaties?