Het CDA lanceerde vorige week het plan om strafdienstplicht in te voeren voor allochtone jongeren. Over het algemeen een onzinnig plan, op één punt na: de dienstplicht. De herinvoering van de dienstplicht – militair of sociaal – is een oude discussie die maar niet weg wil gaan. En terecht. Hij verdient aandacht in de aanstaande landelijke verkiezingen.
De dienstplicht heeft simpelweg teveel voordelen. Jongeren worden uit hun eigen sociale milieu gehaald en komen in contact met andere bevolkingsgroepen. Dat is goed voor allochtone of arme jongeren die hun wijk nauwelijks uitkomen. Maar dat geldt net zo goed voor meer bemiddelde middenklassekinderen. Slimme jongeren kunnen waardevolle leiderschapservaring opdoen. Alle jongeren worden onder een regime geplaatst waarbij ze zich moeten onderwerpen aan een sterk gezag: en wie niet luisteren wil, heeft een flink probleem. Het is tevens een mooie gelegenheid om jongens en meisjes die nog geen vak hebben geleerd, of nog zoekende zijn, op weg te helpen. Jongeren moeten zich tot slot – laten we zeggen een jaar – inzetten voor een hogere zaak.
We zitten echter niet op nutteloos kannonenvlees meer te wachten, dus zullen we een andere zaak moeten vinden. Sociale dienstplicht wordt vaak genoemd, maar dat moet dan wel onder de voorwaarde dat jongeren uit hun sociale omgeving worden gehaald en een strakke discipline krijgen opgelegd. Lastig is ook dat deze ‘gratis’ werkers de vrije markt verstoren, maar de relatie tussen markt en overheid zou ook zo maar eens een belangrijk verkiezingsthema kunnen worden. Ook kunnen we een voorbeeld nemen aan de Amerikaanse Peace Corps, waarbij jongeren een tijdje in het buitenland vrijwilligerswerk doen. Dat levert een grandioze levens- en werkervaring op waar iedereen wat bij wint. Het is zeker de moeite waard om dit idee verder uit te werken. Wie schiet?
Twee weken geleden is onze zoon Elias in New York geboren. Moeder en kind maken het goed, dankuwel. We verbazen ons dagelijks over het kleine mannetje. We verbazen ons ook over hoe weinig de overheid zich met onze baby of ons gezin bemoeit. Het contrast met Nederland is groot.
Het hangt een beetje af van waar je in Nederland woont, maar voordat de kleine er überhaupt is, staat hij soms al geregistreerd omdat welzijnswerkers twijfels hebben over de moeder. Zodra hij er is, komen de bureaucratische welzijnsmolens in beweging. De kraamhulp komt langs en zorgt niet alleen voor het kind, maar speurt actief naar misstanden in huis. Het consultatiebureau stuurt een lijst met vragen die vooral ook betrekking hebben op de ouders (bent u vroeger mishandeld?). Wie de vragen weigert te beantwoorden is automatisch verdacht.
In Rotterdam krijgt ieder kind een risicoscore, dat tot eventuele verdere bemoeienis kan leiden. Worden er risicofactoren aangetroffen, dan komt het kind in de Verwijsindex terecht. Vrijwel alle beroepsgroepen die iets met kinderen te maken hebben, hebben een meldplicht (zelfs de tandarts). Gemeentelijke integrale interventie- en handhavingteams speuren niet alleen naar wietplantages of tandenborstels en slipjes die er niet moeten zijn, maar ook naar sociale misstanden achter uw voordeur. Gaat het kind naar een dagverblijf? Dan komt hij in elektronische volgsystemen, die weer aangesloten worden op Elektronische Leer Dossiers en andere digitale ongein.
Voor de meeste mensen is zwanger worden een heuglijk moment, maar wie het advies Een Goed Begin: Veilige Zorg Rond Zwangerschap en Geboorte leest, denkt daar ineens heel anders over. Zwangerschap is blijkbaar een groot probleem in Nederland. En naar inmiddels goed Nederlands pavloviaans gebruik worden daarom meteen een elektronisch volgdossier, casemanagers en verplichte huisbezoeken aan alle zwangeren voorgesteld.
Het advies is opgesteld door een Stuurgroep van professionals en vertegenwoordigers van cliëntenraden en verzekeraars. Minister Klink is blijkens de begeleidende kabinetsbrief prima te spreken over de aanbevelingen. Het advies komt dan ook als geroepen, want de Nederlandse kraamcijfers zijn niet al te best. Relatief veel vrouwen en kinderen overlijden in het kraambed, of kort daarna.
Een aantal ‘verbeterpunten’ springt in het oog. Uiteraard werken zorgverleners niet goed samen, dus moet er een elektronisch volgdossier komen, in dit geval het Perinataal Webbased Dossier (PWD). De regie moet bij één persoon komen te liggen, de casemanager: een titel die al genoeg zegt over hoe men tegen de aankomende moeder aan kijkt.
Nieuw is dat ook deze casemanager (dat kan gewoon een verloskundige zijn) een huisbezoek moet afleggen in de zevende maand. Uiteraard blijft het speuren achter de voordeur niet beperkt tot de zorg voor de zwangere. Het hele huishouden wordt onder de loep genomen of er sprake is van een zorgelijke gezinssituatie of psycho-sociale problematiek. Zodra er ‘risicofactoren’ worden aangetroffen, moeten die weggemanaged worden.
Surveillance is in zijn meest basale vorm het systematisch waarnemen en eventueel vastleggen van iemands aanwezigheid of gedrag. Het roept al snel associaties op van camerabewaking, of van agent bromsnor die de plaatselijke hangjongeren in de smiezen houdt. Maar er zit veel meer in. We kunnen vijf vormen onderscheiden: panoptische surveillance, dataveillance, synoptische surveillance, sousveillance en zelfveillance. Vandaag het laatste deel: zelfveillance. Hier afleveringen 1, 2, 3 en 4.
Hoewel iedereen dus onder surveillance staat, wordt de burger uiteindelijk het meest bekeken. Sommigen werken daar in extremo aan mee.
Hasan Elahi vloog in 2002 van Nederland naar Detroit en werd bij aankomst opgewacht door de Amerikaanse grensbewaking, die hem naar een paar FBI-agenten in een achterafkamertje loodste. Het bleek dat de dertiger op een terroristenlijst stond. Nu kwam hij oorspronkelijk uit Bangladesh, maar hij woonde al jaren in Californië, waar hij als kunstenaar en docent de kost verdiende. Na urenlange ondervraging en een leugendetectortest mocht hij zijn reis vervolgen. Elahi zag de bui al hangen. Van een terroristenlijst kom je niet zomaar af. In de VS tellen de verschillende lijsten al meer dan één miljoen namen en een procedure om de informatie te controleren en eventueel recht te zetten ontbreekt. Elahi bedacht daarom een radicale oplossing, dat meteen een fraai kunstproject werd.
Op het moment dat ik dit schrijf, bevindt hij zich in Madrid, een klein plaatsje in Maine, in het uiterste noordoosten van de Verenigde Staten. Hij heeft blijkbaar net kleren gekocht bij een kledingzaak in de buurt. De GPS in zijn telefoon stuurt continu een signaal naar zijn website www.trackingtransience.net, zodat een rood knipperend pijltje altijd zijn actuele locatie aangeeft. Per dag uploadt hij tientallen foto?s. Waar hij koffie drinkt, van het stationsloket terwijl hij op de trein wacht en een krantje leest, van het bord soep in het restaurant. Als de grensbewaking in het vervolg weer lastige vragen stelt, verwijst hij de beambten koeltjes naar zijn website. Daar kunnen ze zelf uitzoeken waar hij allemaal heeft uitgehangen.
Een opvallend bericht gisteren op de Amerikaanse publieke radio NPR. Onderzoeker Laszlo Barabasi van de Northeastern University (Boston) heeft zojuist een onderzoek (pdf) gepresenteerd naar het reisgedrag van een niet nader genoemd Europees volk. Een telefoonprovider leverde geanonimiseerde data van 50.000 klanten over een langere tijd. Ook locatiegegevens waren beschikbaar.
Barabasi onderzocht in hoeverre deze klanten een vast reispatroon hadden. Hij kwam tot de conclusie dat we bijzonder voorspelbaar zijn. Als eenmaal een patroon is vastgesteld, houden we ons daar in 93 procent van de gevallen aan. Opmerkelijk is dat dat niet alleen voor brave kantoormuizen geldt, maar ook voor reizigers die het hele land doorcrossen. De implicaties van deze vaststelling zijn niet mis. ,,Je kunt een algoritme ontwerpen dat met een accuratesse van 93 procent voorspelt waar iemand zich bevindt,’’ zegt hij in het interview (hieronder te beluisteren).
Dat je met de gsm een peilzender meedraagt, is allang bekend. In de VS blijken de opsporingsdiensten steeds vaker gsm-gegevens op te vragen om iemands pad – of beter gezegd, dat van zijn telefoon – te reconstrueren. Uiteraard groeit ook het verzet daartegen. Ook in Nederland worden dit soort gegevens in het kader van de bewaarplicht een half jaar achter de hand gehouden.
Pssst. Hoertje! He lekker smatje. Ga eens op je rug. Zal ik je eens wat lekkers geven. Ik zal je pimp zijn. Wat, wil je niet? Vuile kaaskut.
Volgens proefballonenspecialist Sybrand van Haersma Buma (CDA, Tweede Kamer) kom ik na het uitspreken van deze inspirerende woorden in aanmerking voor strafdienstplicht (hoewel, niet zo jong meer, maar wel allochtoon: op de een of andere manier kom ik maar niet van dat stempel af). De verkiezingen naderen, dus moet er weer even wat stoers geroepen worden over allochtone jongeren. ,,In speciale opvoedinstituten moet hun, in een strakke structuur, worden bijgebracht hoe ze zich dienen te gedragen. Het CDA wil ervan af dat de straf voor jongeren zich nu vaak beperkt tot een taakstraf, zoals papierprikken. De partij vindt dat er ook sprake moet zijn van detentie’’, meldt Binnenlands Bestuur vandaag.
Het stuk gaat nog even verder. ,,Ook pleit het CDA ervoor dat iemand die over de schreef is gegaan, direct een paar dagen in bewaring komt en dus niet kort na een delict alweer op straat loopt. Verder moet de school worden betrokken bij een plan van aanpak. Het pleidooi voor de hardere aanpak van criminele allochtone jongeren maakt onderdeel uit van een bredere visie op vraagstukken van integratie, die het CDA presenteerde.’’
De Utrechtse rechtenstudent Aaron Boudewijn is naar de rechter gestapt om een paspoort te krijgen, zonder dat zijn vingerafdruk en gelaatsscan in een database worden opgeslagen. Het zal vermoedelijk een lange rechtsgang worden. Het gevaar is echter dat hij de eindsprint niet kan voltrekken, omdat de weg naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens wel eens afgesloten kan worden.
Vandaag staat er een verontrustend artikel in NRC over de ondraaglijke werklast van het Europese Hof, dat tegen een achterstand van 120.000 zaken aankijkt (helaas niet online). De Europese regeringen willen geen extra geld extra uittrekken. Ook uitbreiding van het aantal rechters is geen optie omdat de uitspraken teveel uit elkaar kunnen gaan lopen en de ‘rechtseenheid’ in gevaar komt. Meent men. Een voor de hand liggende oplossing die nu rondzingt is het beperken van de toegang tot het Hof. Er wordt aan gedacht om de toegang tot het Hof voor gewone burgers – de oorzaak van de problemen – te beperken.
De vraag is natuurlijk waarom het Hof zo populair is. Blijkbaar menen veel Europeanen dat hun grondrechten worden geschonden en ondervinden ze dat ze geen verhaal kunnen halen in hun nationale rechtssysteem. De aanwas is volgens mij een logisch gevolg van de toenemende achteloosheid die regeringen aan de dag leggen voor de meest basale grondrechten van Europese burgers – het recht op privacy is daarbij niet het minste.
Surveillance is in zijn meest basale vorm het systematisch waarnemen en eventueel vastleggen van iemands aanwezigheid of gedrag. Het roept al snel associaties op van camerabewaking, of van agent bromsnor die de plaatselijke hangjongeren in de smiezen houdt. Maar er zit veel meer in. We kunnen vijf vormen van surveillance onderscheiden: panoptische surveillance, dataveillance, synoptische surveillance, sousveillance en zelfveillance. Vandaag sousveillance. Waarbij iedereen iedereen in de gaten houdt. Hier afleveringen 1, 2 en 3.
In Engeland hangen inmiddels zoveel camera?s dat er niet genoeg beambten zijn om de beelden uit te kijken. Het bedrijf Internet Eyes CCTV heeft daar een slimme oplossing op bedacht. Zij schakelt de beelden door naar een netwerk van gewone burgers die thuis, vanachter hun pc, de beelden uitkijken voor een vergoeding. Wie ziek thuis zit, zich verveelt, werkloos is, of het gewoon leuk vindt om de mensen in een andere buurt of stad in de gaten te houden, kan zich inschrijven.
var flashvars = { plugins: 'viral-1&viral.onpause=false&viral.functions=all', mute: 'false', file: 'http://www.denaaktemens.nl/wp-content/plugins/proplayer/playlist-controller.php?pp_playlist_id=964-0&sid=1266361086', enablejs: 'true', javascriptid: '964-0', backcolor: '111111', frontcolor: 'cccccc', lightcolor: '66cc00', skin: 'http://www.denaaktemens.nl/wordpress/wp-content/plugins/proplayer/players/skins/stijl.swf', stretching: 'fill', repeat: 'false', autostart: 'false' };
var params = { wmode: 'transparent', allowfullscreen: 'true', allowscriptaccess: 'always', allownetworking: 'all' };
var attributes = { id: 'obj-pro-player-964-0', name: 'obj-pro-player-964-0' };
In gansch het land duiken Turks- en Arabischtalige verkiezingsposters op. En in gansch het land spreekt men daar schande van. In IJsselstein ijvert de VVD ondertussen voor een plaatselijk taallandschap dat van vreemde smetten vrij is (daar valt dat vreselijke en onverstaanbare Utrechtse accent natuurlijk niet onder). Het horen en zien van vreemde talen in het openbaar liggen blijkbaar nogal gevoelig. Jammer dat die gevoeligheid zo selectief is.
Deze oproep tot zuiverhuid klinkt namelijk nogal vreemd uit de mond van een volk dat zich gerust de taalhoer van Europa mag noemen. Al eeuwenlang stelen we alles wat los en vast zit uit het Frans, Duits en, sinds WO II, vooral het Engels. Zelfs als we onaangenaam worden verrast is onze eerste reactie vaak een Engelstalige: fuck of shit. In de Nederlandse overheids- en bedrijfsburelen klinkt een tenenkrommende mengeling van Engels en Nederlands. We vergaderen niet, maar hebben een meeting. Niemand doet gewoon wat hij moet doen, maar managed wat in zijn scope ligt. Expats klagen erover dat ze het maar niet lukt om Nederlands te leren omdat iedere Nederlander die ze tegenkomen per se wil bewijzen dat hij zo goed Engels spreekt. Yes, wie dutsj ar so openmeinded end tollerent toewords odder piepels. Ja, we praten graag een mondje over de grens.
Surveillance is in zijn meest basale vorm het systematisch waarnemen en eventueel vastleggen van aanwezigheid of gedrag. Het roept al snel associaties op van camera- bewaking, of van agent bromsnor die de plaatselijke hangjongeren in de smiezen houdt. Maar er zit veel meer in. We kunnen in totaal vijf vormen van surveillance onderscheiden: panoptische surveillance, dataveillance, synoptische surveillance, sousveillance en zelfveillance. Vandaag synoptische surveillance (zie hier afleveringen 1 en 2).
Meestal worden wij in de gaten gehouden en dat klinkt eng. Maar wie denkt dat de burger alleen maar object is van surveillance heeft het mis. Surveillance kan ook de andere kant op werken, richting het gezag, of richting anderen, waarbij de velen de enkelingen in de gaten kunnen houden. Een camera staat bijvoorbeeld gericht op een bouwproject en iedereen kan de beelden bekijken en de voortgang van het project beoordelen. De meetinstrumenten van een vervuilende fabriek zijn raadpleegbaar via internet, zodat de omwonenden kunnen controleren of de uitstoot niet te hoog is. Synoptische surveillance lijkt erg op sousveillance (daarover volgende week meer) en de scheidslijn is niet altijd hard te trekken.
Synoptische surveillance richt zich uitdrukkelijk op het gezag. Hoewel de camera in het fietsenhok niet op synoptische surveillance was ingericht, kreeg het wel die functie, toen hij de Nijmeegse wethouder Paul Depla betrapte. Hij zal de datum 21 november 2007 waarschijnlijk niet meer vergeten, toen onderstaand bericht GeenStijl verscheen: