Brechtje

Khiam, Libanon, afgelopen dinsdagmorgen.

Kladabooooohm!

…Tring, tring

– Israeli Defense Forces, hallo?

– Hallo, hier UN-waarnemingspost 24. U heeft ons zojuist bijna geraakt met uw beschietingen.

– O, sorry, zal niet meer gebeuren.

– Okee bedankt

tuuttuut…

EeeeauwBAFFFF

…Tring tring

– IDF, hallo?

– Ja hallo, weer met VN waarnemingspost 24. U heeft zojuist weer op ons geschoten. Wij zijn dat witte gebouwtje op GPS-coordinaten …., …., met die enorme blauwe letters UN erop. Nouja, dat weet u wel want we zitten er al twintig jaar.

– OK, er zaten een paar Hezbollah-strijders in dat gebied te klooien. Maar het zal niet meer gebeuren hoor! En onze excuses!

– Is al goed, doei!

(nog acht keer herhaald)

….Tring Tring

– Yes, Olmert speaking?

– Hoi, met Mark Malloch Brown, onderknuppel van Kofi. Zeg jullie leger is één van onze waarnemingsposten aan het beschieten. Ze hebben al een paar keer gebeld maar het haalt niks uit. Kun jij niet even ingrijpen?

– O echt? Wat vervelend Mark! Ik zal onmiddelijk actie ondernemen!

– Dankjewel Ehud, en tot ziens!

kaDREUN

Tsja, ik kan me wel voorstellen dat Kofi beetje boos is.

Voor het oog (en oor) van de hele wereld stak Bush afgelopen week een stokje voor een vredesmissie van Blair naar het Midden-Oosten. Dat was een mooi klusje voor zijn Condi. En Condi had geen haast. Eerst ging ze nog eventjes wat papier verplaatsen in Washington, en intussen kon Israël rustig doorgaan.

Gister is ze vertrokken, en guess what? Opeens komt er beweging in de zaak. Waar de VS de hele tijd tegen een staakt-het-vuren waren (Kofi’s Annan’s plan werd direct afgeschoten om in terminologie te blijven) zijn ze nu opeens een stuk genuanceerder. En Israël, voorheen categorisch tégen een UN-vredesmissie, vindt dat opeens een goed idee mits onder de NATO (lees: VS-commando) en met een sterk mandaat. Daardoor zijn alle ogen nu gericht op Syrië, geheel in lijn met Bush’ opmerking dat “what they need to do is get Syria to get Hezbollah to stop doing this shit and it’s all over. ”

Weliswaar hebben Syrië en Iran Hezbollah in de begindagen helpen opbouwen, en steunen beide landen Hezbollah nog steeds met wapens – het is zeer de vraag of Syrië en ook Iran Hezbollah echt wel kunnen tegenhouden zoals Bush zegt. Hezbollah is de afgelopen jaren een zelfstandig opererende groep geworden. Ze had wel degelijk haar eigen agenda, en de ontvoeringsactie was al maanden voorbereid. Omdat de VS bepaald geen nauwe diplomatieke banden hebben met Syrië, zal druk op dat land overigens eerder via Egypte en Jordanië worden uitgeoefend. Beide landen, Iran en Syrië, zullen hopelijk geïsoleerder komen te staan in het Midden-Oosten en dat is wat de VS willen.

Het conflict in Libanon lijkt steeds verder te escaleren. Gister beschoot Israël een busje met mensen die wilden vluchten uit hun grensdorp. Twintig mensen, meeste kinderen, kwamen om. Hezbollah sloeg hard terug en blijkt veel moderner oorlogstuig te hebben dan gedacht. Raketaanvallen op Haifa kostten vannacht acht mensen het leven. Hezbollah-leider Nasrallah heeft aangekondigd nog véél meer in petto te hebben.

Politieke situatie Israël. De aanval van Hezbollah heeft de Israëlische premier Olmert het politiek kapitaal gegeven om ook in Gaza hard op te blijven treden. De operatie daar leek zijn doelen (bevrijden van een ontvoerde soldaat, het stoppen van de Palestijnse aanvallen met Qassam-raketten en -onuitgesproken- het ondergraven van de positie van Hamas) voorbij te schieten. Olmert lag daarom onder vuur maar heeft nu weer volop steun onder de Israëlische bevolking. Waar Sharon zich kon permiteren om terughoudend te zijn met geweld, juist vanwege zijn uitgebreide militaire prestaties, kon Olmert dat niet. Hij moest zijn conduitestaat nog opbouwen. De aanval van Hezbollah gaf hem de mogelijkheid dat te doen. Het vervelende is alleen dat een diplomatiek plan lijkt te ontbreken. Er is geen vangnet voor als het echt uit de klauwen loopt.

Politieke situatie Libanon. In Libanon lag de situatie precair. Hezbollah vormt een staat binnen een staat, met militaire capaciteiten sterker dan het Libanese leger zelf, en eigen voorzieningen als gezondheidszorg, onderwijs, zelfs boerderijen. De Israëlische dreigement dat ze door zal gaan met bombarderen totdat de Libanese regering Hezbollah ontwapent, is natuurlijk flauwekul. In resolutie 1559 (September 2004) had de VN-Veiligheidsraad al geëist dat Syrië zich terug zou trekken en Hezbollah ontwapend zou worden, maar de door Syrie en Iran gesteunde terreurgroep was doodeenvoudig te sterk. De pro-Syrische president Lahoud werkte tegen en achter de schermen Syrië zelf. En ook Israël heeft Hezbollah nooit kunnen verslaan, integendeel. Veel Israëliers zullen wellicht de terugtrekking van Israël uit Zuid-Libanon betreuren. Maar het staat vast dat Hezbollah en Hamas niet met militaire middelen uit te schakelen zijn, al roept Olmert van wel. Een bufferzone is het hoogst haalbare.