Tsvangirai vlucht naar Nederlandse ambassade
Maxime Verhagen: “Hij heeft tijdelijk zijn veiligheid gezocht op de Nederlandse ambassade en beraadt zich op verdere stappen”.
Normen en waarden. Je kunt het niet uitspreken of het beeld van onze premier doemt op. Fatsoen, respect, samen. Het zijn holle frasen, uitgesproken door een politicus die de steun aan de illegale oorlog in Irak niet wil onderzoeken, die geen referendum over Europa wil, die heeft laten zien dat zijn eigen waarden in ieder geval niet tot politiek fatsoenlijk gedrag leiden. Van de LPF tot de VVD tot de PvdA, Balkenende regeert met iedereen die hem aan een meerderheid helpt en heeft nu eindelijk met de CU en een onthutsend zwakke en hypocriete PvdA de dagen van het door hem zo gehate Paarse Sodom en Gomorra ver achter zich gelaten. Af en toe zie je hem verbaasd en geërgerd kijken als niet iedereen zijn normen en waarden deelt.
Normen en waarden. André Rouvoet achter onze voordeur, terug naar 1948: “We gingen nog in ’t bad, haartjes nat, nog even op, totdat vader zei: “Vooruit, naar bed” Ondertussen de privacy met de voeten tredend, het recht op zelfbeschikking proberen in te perken en trouwambtenaren die discrimineren de hand boven het hoofd houden, Die normen en waarden. Protestantse, benauwde, betuttelende en bekrompen normen en waarden.
Maar Meneer Balkenende, er klopt niets van uw normen en waarden. Het is namelijk nog altijd waarden en normen! Waarden en normen, in die volgorde. Waarden zijn idealen en doelen die mensen individueel en als samenleving nastreven. Normen zijn richtlijnen, ze regelen ons handelen en hebben als doel ons streven naar een leven volgens onze waarden in goede banen te leiden. Eerst de waarden, dan de normen. En dat is niet alleen een taalkundige fout, uw woordkeuze verraad ook uw instelling. Of zoals oud-minister Gerrit Braks onlangs zei:
It?s true. Wake up, white people!
Satire of Duitse humor?
Het Turkse Constitutionele Hof heeft gisteren besloten dat het dragen van hoofddoekjes op universiteiten in strijd is met de scheiding van kerk en staat. Begin dit jaar werd dit al lang geldende verbod door de regerende Turkse AK-partij opgeheven. Het constitutioneel hof is tegelijkertijd bezig met een verbod op de regerende AK-partij (AKP). Veel Turken beschouwen die partij als gevaarlijk, omdat ze denken dat premier Erdogan van Turkije, dat sinds 1923 door de vergaande hervormingen van Atatürk strikt seculier is, een moslimstaat wil maken. De AKP komt namelijk voort uit de islamitische Welvaartspartij, maar heeft zich omgevormd tot een gematigd-conservatieve, pro-Europese partij. Veel seculieren geloven echter dat de partij nog steeds een verborgen, islamitische agenda heeft. Gedacht wordt dat het opheffen van die partij door de hoofdoekjes-uitspraak dichterbij komt.
Nu klinkt zo’n hoofddoekjesverbod voor de westerse voorstander van scheiding van kerk en staat misschien best positief. Turkije wapent zichzelf tegen een mogelijk dreigende Islamitische staat, tegen teveel invloed van religie, het houdt zo zicht op aansluiting bij Europa en lijkt de ‘goede’ kant op te gaan.
Maar hoe moet het nu met al die Turkse meisjes die, al dan niet van huis uit gedwongen, een hoofddoek dragen en nu niet meer kunnen studeren? Hoe moeilijk die hoofddoek ook ligt als mogelijk symbool van onderdrukking en hoe vreemd het voor ons misschien ook lijkt is, zulke jonge meisjes zullen zich vaak naar de wil van hun vader schikken en dan maar thuis blijven. De hoofddoek afdoen is niet zo eenvoudig als het klinkt. Is het voor de emancipatie van deze vrouwen niet beter dat ze doorleren en zo de wereld buiten hun familie en de islam leren kennen? Zou niet een (groot) aantal van hen op die manier later beter kunnen beslissen over de rol van de vrouw, de eigen toekomst en hun religie? Het doel van deze maatregel is misschien goed, maar is het middel niet rampzalig voor veel jonge vrouwen en heeft het zo juist niet een tegengesteld effect?
Leuk? Of niet?
Na het zingen..?
Femke Halsema deed een oproep tot consuminderen. Het roer moet om, minder focus op werk en consumptie. Uiteindelijk bleek haar oproep net even iets anders in elkaar te zitten, maar van mij had ze hem best mogen doen. Veel langer kunnen we niet voort rijden en vreten met ‘na ons de zondvloed’. Het kwaad was echter al geschied en als door een wesp gestoken viel rechts-populistisch Nederland, met GeenStijl voorop natuurlijk, over haar heen. Want Halsema is kamerlid, links en verdient een redelijke boterham.
Bovendien staat uw huis vol met overbodige elektronische rotzooi. En die moeten [sic] weg aangezien de samenleving tegen haar voegen klotst, aldus de Zwarte Hypocrita van het grachtengordelsocialisme. Want het is makkelijk lullen voor Halsema met haar Triple A lokatie koopwoning.
Het is zo vermoeiend, steeds dat zelfde liedje. Als je zelf niet onder de armoedegrens leeft mag je geen voorstellen tot matigen doen. Want dan ben je hypocriet en heb je ‘makkelijk praten’. Hetzelfde speelt in het hoge inkomens-debat. Natuurlijk, een bestuurder van een (semi-) overheidsinstelling die er een potje van maakt moet geen bonus van 3 miljoen krijgen. Maar de kritiek blijft niet beperkt tot deze groep. Een CEO van een goedlopend privaat bedrijf dat miljarden omzet maakt is ook verdacht omdat hij 20 miljoen per jaar verdient. Voetballers zijn per definitie over het paard getilde lapzwansen, terwijl voetbal nu eenmaal een populair spel is en rijke mannen er veel geld voor over hebben om een ster in hun team te hebben. Dat is toch alleen maar leuk voor talentvolle jongens? Als ze door de mand vallen worden ze gauw genoeg transfervrij aan de kant gezet.
In GC’s Zondag Matinee elke week speciaal voor uw kijkgenot een fascinerende documentaire, een spraakmakend TV-programma of een bijzonder (leuk) cabaretfragment.
?Het Uur van de Wolf? filmde in 2007 in Parijs tekenaar/cartoonist Bernard Holtrop voor de documentaire De Koele Woede. Holtrop woont al sinds 1968 in Frankrijk en tekent daar o.a. voor Libération en satirisch weekblad Charlie Hebdo, waar ook Kamagurka voor tekent. In Nederland maakt hij politieke tekeningen voor HP/ De Tijd.
De documentaire laat op een prachtige manier het leven van Holtrop (pseudoniem ?Willem?) en zijn vrouw zien. Holtrops tekeningen zijn politiek, controversieel, soms schokkend en vaak erotisch. Zijn tekeningen lijken tegenovergesteld aan het karakter dat uit de documentaire naar voren komt. Een zachtaardige, wat onhandige man die na 37 jaar huwelijk nog steeds ontzettend verliefd is op zijn Noorse vrouw Medi, een gedecideerde, uitgesproken vrouw die haar man op een gezonde manier bewondert maar ook niet schroomt hem op slecht gelukte tekeningen aan te spreken. Als het niet leuk is lacht ze niet. Mooiste quote: ?Ja, kom nu maar naar huis, ik heb ze net dat drieluik laten zien, je weet wel, die waar ik met een bos penissen op sta?.
Beiden kunstenaars, hebben ze elkaar ontmoet in de jaren zestig en zijn ze het schoolvoorbeeld van een prachtige Parijse liefdesgeschiedenis, gewikkeld in politiek, de ?68-revolutie en een flinke scheut WOII-trauma. Alhoewel Holtrop zelf zijn jeugd relativeert, blijkt uit de grote hoeveelheid nazi-perversie en oorlogsgerelateerde tekeningen dat de gevangenschap van zijn vader in Kamp Vught hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Zijn vrouw wijst er fijntjes op dat vader Holtrop na de oorlog de hele familie meenam voor een kampeervakantie op het voormalig kampterrein, alwaar vader probeerde zijn herinneringen te verwerken en de kleine Bernard meestal naar het zwembad ging.
Bobby Kennedy werd toch in juni neergeschoten?
Hillary legt op geheel eigen wijze uit waarom ze in de race blijft.
Moeten we niet eens ophouden met het songfestival? Het is een jaarlijks terugkerende vraag. Al drie jaar halen we de finale niet en ondanks het feit dat er nu twee voorronden zijn en de vakjury van stal is gehaald om tegenwicht te bieden aan de Balkanbende zou het me niets verbazen als Hind vanavond verliest van een Ierse kalkoen. Als zelfs songfestival-gigant Ierland het opgeeft, wie zijn wij dan om stug vol te houden? Over die oostblok overwinningen valt trouwens te twisten, vanaf 2004 waren maar 4 van de 10 punten-grossierders oud-IJzeren Gordijn landen. Het lijkt eerder te maken te hebben met kwaliteit (die, ik geef toe, relatief is bij het Songfestival) en enthousiasme.
Maar weer sturen we een zouteloos niemendalletje, dit keer overgoten met een exotisch sausje, ons niet realiserend dat de trend van de buikdansbare liedjes al over is sinds de Turkse Sertab in 2003 won. Waar is die VOC-mentaliteit als je hem nodig hebt? Waarom sturen we Jan, Pier, Tjoris en Korneel niet? Want die hebben baarden. En waarom niet onze grootste export-producten gestuurd? Tiësto en Armin van Buren kent iedereen en een ‘song’-festival is het allang niet meer. Meedoen lijkt me inmiddels volkomen ondergeschikt aan winnen. Tòch?