Sluit je ogen en wat zie je? Stars of the (eye)lid, aldus een van de leden van het droneduo Stars of the Lid. Hun muziek is “a strategy for calming, a way of reducing one’s mental traffic, a moment of simplicity and a way to pay homage to the tearjerkingly minimal.” Het nummer ‘Sun Drugs’ staat op hun derde album The Ballasted Orchestra uit 1997.
Yona is een virtuele artiest, of een ‘auxuman’ (auxiliary human), zoals haar makers haar noemen. “Auxumans are virtual people driven by artificial intelligence and digital technologies. They bring you emotional content and further humanise machine generated art”, aldus Ash Koosha (die we gisteren in de Closing Time hadden) en Isabella Winthrop. AI genereert de muziek en Yona’s zang, Koosha mixt en produceert. In een interview in 2018 zei Yona desgevraagd dat het nog ongeveer 32 jaar zou duren voordat mens en machine volledig als één leven.
Multimedia-artiest Ash Koosha maakt zijn muziek door samples op te breken in onherkenbare stukjes geluid die hij weer opbouwt tot melodieën en ritmes. Het resultaat is muziek die tegelijkertijd haperend en melodieus is, oppervlakkig en gelaagd, schril en vol. Het klinkt moeilijker dan het is. ‘GUUD’ staat op zijn gelijknamige debuutalbum (2015).
Nadat ik schreef over Jeff Mills vroeg ik me af wat onze eigen techno-pionier, Orlando Voorn, dezer dagen doet. Voorn haalde in de jaren ’90 de Detroit-sound naar Nederland, maar lijkt tegenwoordig een beetje een vergeten legende. Aan hem ligt het niet: hij produceert nog altijd het ene na het andere album, vooral techno, maar vorig jaar ook album met soul-house. Voorn bracht ook muziek uit onder tal van aliassen, waaronder in zijn beginjaren als The Living Room. Onder deze naam maakte hij in 1994 het meer experimentele technoalbum Roomservice – volgens deze reviewer een “criminally underrated record”.
Wat doet Jeff Mills, pionier van de Detroit techno-scene, tegenwoordig eigenlijk? In 2015 was Mills bezig met een mix van elektronische en klassieke muziek die alleen in Europa aansloeg. In The Guardian beklaagde hij zich dat Amerikanen blijkbaar niet geïnteresseerd zijn in zwarte artiesten als ze niet “poor and broke and desperate” zijn. Nu is de fanbase voor elektronische muziek in de V.S. sinds de gouden jaren van de techno sowieso gekrompen ten opzichte van die in Europa. En vermoedelijk is de aansluiting bij het Amerikaanse publiek nog verder verwijderd geraakt door de laatste jaren een meer experimentele weg in te slaan. In 2019 maakte hij met multi-instrumentalist Rafael Leafer (ook uit Detroit) het album The Override Switsch: “Unrestrained and unshackled by the semiotics placed by conventional dance music, it looks to a frontier beyond what is conditioned by genre,” aldus de makers.
Sarah Assbring (El Perro del Mar) en Jacob Haage maakten de muziek voor Riptide, een moderne dansvoorstelling van choreograaf Hlín Hjálmarsdóttir voor het Koninklijk Zweeds Ballet. Ook zonder dans erbij is het een mooi album – het best te beschrijven als donkere ambient (er komt geloof ik geen orkest aan te pas, maar veel informatie kan ik er niet over vinden). De dansvoorstelling was vanwege de pandemie opgenomen en kun je hieronder in zijn geheel terugkijken. Mocht daar iets mis mee gaan, dan kan dat hier ook.
Laurel Halo maakt boeiende muziek, maar meestal zingt ze erbij en hoewel ik het regelmatig toch weer probeer trek ik dat niet zo goed. Ik denk niet dat ze het per se erg zou vinden als mensen dat zeggen over haar zang – in een interview over haar debuutalbum Quarantine (2012) zegt ze: “It was tempting to use autotune but I decided against it because there’s this brutal, sensual ugliness in the vocals uncorrected, and painfully human vocals made sense for this record.” Maar gelukkig voor mij maakte Halo ook een mini-album waarop ze niet zingt, Raw Silk Uncut Wood (2018), dat ook qua stijl (ambient) wat afwijkt van haar andere albums, maar daardoor niet minder boeiend is.
Vessel (niet te verwarren met Vessels) is weer zo’n artiest wiens muziek niet goed te beschrijven is. Ja goed, je kunt het elektronisch en experimenteel noemen (zoals ik hier vaak doe) maar dan weet je nog geen zak. En het ene nummer is weer heel anders dan het andere dat weer compleet niet strookt met weer andere nummers, wat een luisteraar van Closing Times compleet op het verkeerde been kan zetten. Zijn albums zijn in elk geval niet saai – de meest onderscheidende nummers zijn druk en raar en irriteren. Het nummer ‘Paplu (Love That Moves the Sun)’ staat op Vessels derde album, Queen of Golden Dogs (2018).
Deantoni Parks is de drummer van rockband The Mars Volta, waar ik nog nooit van had gehoord, ware het niet dat ik laatst eens door een lijstje struinde. Maar Deantoni Parks maakt in zijn eentje ook een heel ander soort muziek, zoals deze downtempo experimentele muziek op de EP A Self.
Vandaag is de laatste dag van de Top 2000 en de Snob 2000. In de Snob 2000 staat voor het eerst een nummer van dEUS op 1, ‘Instant Street’, volgens wiki een ‘underground’ hit. Ik zal wel een barbaar zijn maar ik kende het niet, en ik vind het – op de laatste minuut na – ook niet zo bijzonder, eigenlijk. Doe mij dan maar die rockopera uit die andere lijst. Misschien is het tijd voor een bekentenis: de meeste nummers in de Snob 2000 zijn óók niet echt mijn smaak, en dat maakt mij vast totaal ongeschikt als commentator, maar goed. Wie weet stem ik volgend jaar mee voor de lijst.
Het is een wittemannenlijst, is een veelgehoorde klacht over de Top 2000, hoewel het langzaam schijnt te veranderen. Is de Snob 2000 diverser? Het is nogal tijdrovend om beide lijsten integraal te vergelijken, maar mijn indruk is dat vrouwen en mensen van kleur in de Snob 2000 niet beter vertegenwoordigd zijn. Misschien omdat snobs hun neus ophalen voor popmuziek: de Queen of Pop staat er bijvoorbeeld niet in, Beyoncé evenmin (beiden 5 keer in de Top 2000), en Adele staat 16 keer in de Top 2000 en maar 1 keer in de Snob 2000.