Allemaal komen, er is een feestje! Het wordt gegeven door Bewitched. Eigenlijk is het nummer een cover van Black Widow, maar die ken ik niet – wellicht kan iemand in de reaguurderspanelen er meer over vertellen.
Ohhhh, dit is zo mooi! GONGA, een Engelse stonerrockband, heeft een versie opgenomen van Black Sabbath’s ‘Black Sabbath’, met als clip beelden uit de jaren 60 horrorfilm Black Sabbath, met op zang Beth Gibbons van Portishead EN DAT HEBBEN ZE ‘BLACK SABBETH’ GENOEMD!!1! Snapt u, sabbeth, sa-Beth?
Woordspelingen daargelaten is het een feestje om deze gelauwerde triphopzangeres zich te horen wagen aan een (de?) metalklassieker. De band speelt heel verdienstelijk, wijkt weinig af van het origineel, maar dat moet je ook maar durven, bij een nummer als dit.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
My Dying Bride is een van de grootste, zo niet de grootste, doom-metal bands ter wereld. Een band die al vele jaren het depressieve hart van mening zwartkijker en ras-pessimist sneller langzamer doet kloppen. Voor zij die niet ingewijd zijn in dit genre zal het een verrassing zijn, maar de muziek die My Dying Bride maakt is geen snelle gillende metal gemaakt door mannen in strakke spendex in beren vellen. Het tempo ligt tergend traag, de teksten zijn poëtisch en het gebruik van viool en keyboard wordt niet geschuwd. Maar het is boven alles vooral lood- en loodzwaar.
Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium
My Dying Bride behoord tot de zogenaamde grote drie, ‘The Peaceville Three‘, van de tweede generatie doom-metal bands. Deze naam refereert aan het feit dat allen bekend werden via het Peaceville label. Naast My Dying Bride waren dit Anathema en Paradise Lost. My Dying Bride de enige die nog immer bij Peaceville vertoeft en ook de enige die het genre is trouw gebleven (beide andere bands maken zelfs geen metal meer, Anathema maakt tegenwoordig prachtige Pink Floyd geïnspireerde rock en Paradise Lost speelt leentje buur bij de rock en zelfs new wave).
Castle Rat is een Medieval Fantasy Doom Metal-band uit New York, die op dit moment door Europa toert.
De clips zijn zo retro jaren zeventig, met psychedelische effecten en al, dat het net lijkt alsof een stel Dungeons & Dragons-spelers besloot om Rainbow en Black Sabbath na te gaan doen.
Hun debuutalbum Into The Realm (2024) behaalde meer dan een miljoen streams op Spotify, en voor September staat hun tweede studioplaat gepland: The Bestiary.
Een grootheid als Black Sabbath is natuurlijk wel vaker langsgekomen op Sargasso, maar deze live uitvoering van When death calls is dermate mooi dat nóg een keertje vast geen bezwaar is. Dit is overigens een versie tijdens een bijzonder live-optreden, in Moskou, kort nadat de USSR toegankelijk werd voor westerse artiesten. En een ander leuk weetje: de originele gitaarsolo werd ingespeeld door niemand minder dan Brian May.
Djiin maakt volgens eigen zeggen “psychedelische stoner rock”, geïnspireerd op progressieve rock uit de jaren ’70, met af en toe wat krautrockinvloeden, doom en de ‘zware’ periode van Black Sabbath.
Een gouwe ouwe van Black Sabbath, in de zomer van 1978 in het Hammersmith
The Main Squeeze covert alles van Black Sabbath tot Michael Jackson en weer terug. Of zoals hier Pink Floyd.
Shinji Wajima en Ken-ichi Suzuki luisterden als tieners graag naar Black Sabbath en Kiss. Toen ze in 1989 Ningen Isu (De Menselijke Stoel) vormden, wisten ze wel wat voor soort muziek gingen maken. En dat houden ze inmiddels dertig jaar vol.
Een maand of drie geleden plaatste wij het eerste liedje over drugs, in deze serie. Aanleiding waren discussies over een proef met legalisering van dit ‘zoete blaadje’ (dixit Black Sabbath). Sindsdien is er een en ander gebeurt op het gebied van drugsbeleid. De wietproef is door de Tweede Kamer, ondanks de frisse tegenzin bij een aantal regeringspartijen. Hoe het er precies uit komt te zien weet nog niemand.
Het duurt waarschijnlijk tot eind volgend jaar voordat de proef begint. Er gaat dus nog wel wat tijd overheen voor u er één helemaal legaal op kan steken, mocht u dat willen:
In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren.
Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan.
Het lijkt de top 2000 wel… gister Europe, vandaag Deep Purple: oude rockers alom! Maar we zitten nog steeds in de serie CT’s naar aanleiding van het laatste Graspop-festival. Ook Deep Purple is een band die haar hoogtepunten al vele decennia achter zich heeft liggen, maar die ook nog steeds leuk nieuw werk uitbrengt. Zoals het nummer uit bovenstaand clipje, van hun laatste CD Infinte, uit april 2017. De gemiddelde leeftijd van de heren ligt rond de 70, dus het is mooi dat ze nog steeds op het podium te bewonderen zijn. En laten we wel wezen: daar moeten we van genieten zo lang het nog kan. Het afgelopen jaar zijn ons genoeg rockhelden ontvallen. En vele tijdgenoten, zoals Black Sabbath, zijn niet meer op het podium te bewonderen.* Maar goed, Deep Purple dus. Nog steeds erg fijne rock, met lekker gitaarwerk. Al bijna 50 jaar.