Rutte, Finland en het lidwoord

Is Rutte wel serieus met Europa bezig, vraagt WTE zich af in deze gastbijdrage (overgenomen van Publiekrecht en Politiek en ook te lezen in het FD).

Mag Finland in zijn eentje onderhandelen over Griekse dekking van zijn zekerstellingen? In de slotverklaring van de Eurozone-top van 21 juli zijn de taalversies daarover verschillend. Het doet frappant denken aan de beroemde VN-resolutie 242 uit 1967 over de toen (en nog) door Israel bezette gebieden.

De Engelse versie luidde dat ‘Israël should withdraw from territories occupied…’. Dat kan betekenen: uit alle gebieden, maar ook uit een aantal gebieden. In de Franse versie moet Israel zich terugtrekken ‘des territoires occupés’, dus ‘uit de (=alle) gebieden. De Franse taal dringt altijd aan op scherp onderscheid en het lidwoord speelt daarin een hoofdrol. Het Engels laat het lidwoord graag weg en biedt meer plaats aan creatief misverstand. In die resolutie 242 was het verschil tussen de taalversies overigens opzettelijk en een deel van het compromis.

Is dat ook zo in het compromis van 21 juli? In het Engels staat er dat zekerheid kan worden geregeld voor ‘the risk arising to euro area Member States’. Dat kan betekenen: voor alle landen, maar ook voor afzonderlijke landen. In de Duitse en de Franse versies staat er respectievelijk; … den Mitgliedstaaten …. erwachsende Risiko’ en ‘le risque résultant, pour les États membres de la zone euro..’. In beide teksten gaat het dus om de, ofwel alle, landen. Volgens deze teksten kan Finland niet in zijn eentje afspraken maken.

Ook hier zal het verschil in de versies een deel van het compromis zijn geweest. De Finnen kijken liefst naar de Engelse tekst, neem ik aan, terwijl anderen weten dat Duits en Frans in het Brusselse talenreservaat minstens even zwaar tellen.

Naar welk concept keek Rutte? De Nederlandse versie spreekt van ‘de’ landen, maar bij verschil tussen landen beslist niet de eigen versie van een klein land (ook niet de Finse).

Dat onze historicus Rutte op die beruchte 21 juli de cijfers niet op een rijtje had, is bekend. Nu blijkt dat hij ook in de woordenstrijd niet bij de les was. In de inmiddels over deze zaken gevoerde kamerdebatten is nog niet gezien wat daarvan precies het belang is. Als Rutte de cijfers en de woorden wel had begrepen, had dit voor het resultaat weinig verschil gemaakt. Belangrijker is dat onze premier er kennelijk voor spek en bonen bij zit, daar in Brussel. Dat drukt hij uit in zijn weinig scherpe en laconieke gedrag.

Dit versterkt in dit land het gevoel dat er in Brussel over onze hoofden heen over onze spaarcenten wordt beslist. Maar het getuigt ook van een verkeerde rolopvatting en begrip van de situatie.

Waarom? Dat is het best als volgt te zien. Het gezelschap dat bijeen was op 21 juli heet inmiddels, althans in het Frans, de ‘regering’ (le gouvernement) van de Eurozone. Dit is besloten in het laatste gesprek van Merkel en Sarkozy. Die naam is niet zo belangrijk, maar kan het begrip wel helpen. Een regering is iets anders dan een diplomatieke conferentie.

Als Rutte zou bedenken dat hij volwaardig deel uitmaakt van de (Eurozone) regering waarin deze grote besluiten worden genomen, en als hij zich daarnaar zou gedragen, dan zou hij beter opletten. Want dan zou hij als politicus beseffen, voor genomen besluiten de volle verantwoordelijkheid te moeten nemen en uitdragen, tegenover alle Europeanen en tegenover de markten. In naam van de eenheid van het Europese regeringsbeleid.

Nu laat hij in Brussel het koppel van Merkel en Sarkozy de rotklus opknappen. En in Den Haag laat hij na, te vertellen wat er daar gebeurt.