Tot mijn ontsteltenis is dit nummer nog nooit langsgekomen in deze serie. Een omissie die nodig rechtgezet moest worden. Bij deze.
Semisonic was geen grungeband, geen boyband, geen rebellie. Ze waren de soundtrack van het moment waarop de Amerikaanse middenklasse dacht dat de geschiedenis voorbij was. De koude oorlog was gewonnen, Bill Clinton speelde saxofoon, en iedereen dacht dat het internet de democratie zou redden. Closing Time klonk als het geluid van tevredenheid, het soort tevredenheid dat achteraf bezien altijd de voorbode is van een crash.
Zanger Dan Wilson schreef het nummer over het sluiten van een café, maar het ging ook over geboren worden, iets wat ik pas doorhad toen ik vandaag jaar oud was. Een dat nieuwe begin betekent immers ook dat iets anders ophoudt te bestaan. Ofzo. En dat is precies wat de jaren negentig waren: een decennium dat dacht dat het alles kon vernieuwen zonder iets te verliezen. Ofzo.
De band verdween daarna in de nevel van één-hit-wonderdom. Hun volgende nummers, zoals Secret Smile of Chemistry waren nog aardig, maar het publiek was alweer verder, richting de ironie van de jaren nul. Toen de banken instortten, bleek Closing Time profetisch: “Every new beginning comes from some other beginning’s end.” Dan Wilson schreef later nog nummers voor Adele’s , the Dixie Chicks en Taylor Swift.
Vandaag klinkt Semisonic als een capsule uit een wereld die nog geloofde dat verandering zonder pijn kon. Hun muziek is zoet, veilig, bijna klinisch. Ze waren geen revolutionairen, maar exponenten van een tijdperk dat zichzelf te serieus nam.