VIDEO - Oh oh! Ik moet toch de strakke volgorde (ahum) van mijn lijst weer even onderbreken. Voor Ozzy. Die komt óók in mijn collectie voor, met een oud album, maar ik móet ‘m nu ook echt even aandacht geven.
Niet per se omdat die O van “Oh oh” wel goed uitkomt als inleiding, en ook niet vanwege de titel en de tekst van het nummer, hoewel die zeer toepasselijk is voor mijn gemoedstoestand op dit moment; Patient nr. 9 zit in een gekkenhuis, en zo voel ik me zo langzamerhand ook. Murw gebeukt door dit achterlijk(e) rechtse land…
Nee, het is omdat ik gister de indrukwekkende documentaire Ozzy Osbourne: No Escape from Now heb gekeken. Daar kwam ik op doordat ik naar Gogglebox Australia keek, een spin off van de door mij zeer geliefde Britse versie van Gogglebox. Ik zag jonge meiden die nog nooit van die hele Ozzy gehoord hebben tranen uit hun ogen vegen.
Hij duurt lang (ruim 2 uur), maar ik heb ‘m bijna ademloos uitgezeten. De opnames duurden 4 jaar (!), van 2021 t/m zijn overlijden dit jaar, niet lang na zijn allerlaatste optreden. Een grote wens ging daarmee in vervulling; zijn fans bedanken.
Voor ik dit stukje ging typen heb ik natuurlijk even gecheckt of het nummer niet al eens geplaatst is. Dat is niet het geval, wel kwam ik Mr. Crowley volgens Jack Black – van 11 juli dit jaar tegen.
Prediker vertelt daar – haast eufemistisch – dat Ozzy aan Parkinson leed en daarom op een stoel zat. Nou jongen, die Parkinson was fucking peanuts vergeleken wat hij allemaal voor polonaise aan zijn lijf had gekregen! Vlak voor dit concert, letterlijk een paar dagen van te voren, was nog onduidelijk of hij kon optreden omdat hij sepsis had. De weken ervoor had de pechvogel zich uit de naad gewerkt met fysiotherapie om zijn brakke lijf in conditie te krijgen.
Het begon in 2019 na een val. In het ziekenhuis konden ze niets zien op de scan. De volgende dag thuis kon hij zich niet meer bewegen; rug gebroken. Waarna een operatie volgde waarbij zijn hele skelet zo’n beetje aan elkaar geschroefd werd, wat achteraf zware overkill bleek en hem nog veel meer ellende en pijn bezorgde.
En zo ging dat nog 6 jaar lang door. Zoals hij het wellicht zelf zou zeggen: He was fucked sideways, backwards and upsidedown. Het enige dat hem op de been bracht – letterlijk – was zijn muziek. Het is een zeer ontroerende en inspirerende documentaire, ik zou zeggen gaat dat zien!