Van de week kwam ik thuis en zette de radio aan en luisterde met een half oor, want ik was nog bezig met schoenen uittrekken, jas ophangen, verwarming hoger zetten – maar het drong wel tot me door dat mijn halve oor naar een erg aanstekelijk, lichtvoetig wijsje aan het luisteren was. Oud waarschijnlijk, of retro, want mijn halve oor had inmiddels zijn associaties met de charleston en jaren twintig, aan mijn hersenen doorgegeven.
Er had een piano geklonken en een viool. Maar die stem die kende ik toch? Dat was toch Jack White waarschijnlijk? Hm. Later ging ik op zoek naar welk nummer ik waarschijnlijk geluisterd had. Jack White had op het moment een nieuwe single uit, dat moest ‘m dan wel zijn, toch? Dus luisterde ik naar Taking Me Back (official video), maar ik hoorde niet dat ouderwetse deuntje dat ik op de radio hoorde, geen fiddle, geen piano en zeker geen oude jazz. Dit waren meer de ruige White Stripes, zoals ze horen te klinken. Wat had ik gehoord? Ik gaf het op.
Later in de week las ik ergens op een muzieksite een reactie van iemand die zei dat hij de andere versie van Taking Me Back veel mooier vond dan het origineel van Jack White . Andere versie? Er was een andere versie? Tuurlijk, dat was het, daar klonk al de viool, en daar was de piano. Raadsel opgelost.
En dit is dus het origineel, de rockversie.