REALITY, the making of | pt. 09: Moord in de postcodeloterijshow en Duitse mars

Wat voorafging: Travis lijkt zijn rol als producent van zich afgeworpen te hebben en is als een tiran in de regiekamer tekeer gegaan terwijl de crew slechts kon toekijken. Op een beeldscherm was de act van Troy en Patricia te zien, waarbij kijkers middels het afsluiten van een persoonlijk krediet kans maakten op drie maanden ruilen met het leven van Troy en Patricia. Wat volgde was een onduidelijk beeld van een politicus bedekt met bloed.

‘Dat lijkt me geen act,’ zegt de gripper droog terwijl hij een kauwgumpje in zijn mond steekt. Travis zet zijn headset op en schreeuwt ‘Inzoomen’. Ik heb niet het idee dat hij het daadwerkelijk zegt tegen een cameraman; hij lijkt het in het luchtledige te doen. Misschien doet hij het als therapie. Een schakeltechnicus klikt een paar keer met zijn muis en haarscherp zien we een vlezige schotwond rond de slaap van een hoofd dat net zo goed van een pop had kunnen zijn. Ik vraag Travis op rustige toon of ik de regiekamer nou moet verlaten of dat ik moet blijven maar het enige wat Travis doet is zijn handen weer op het scherm leggen, alsof hij de wond en het warme bloed wil voelen. ‘Welk nummer kunnen de mensen sms-en?’ vraagt Travis aan de geluidsman.
‘Ik doe slechts geluid man, weet ik veel. Jij hebt het script zelf net aan stukken geslagen.’
Travis haalt diep adem en zegt met gezwollen en trillende stem: ‘Dian, verlaat de regiekamer. Guy belt je straks met een nieuwe weekopdracht.’
‘Gaat de talkshow met Paul dan helemaal niet meer door?’ vraag ik.
De vingers van Travis volgen de hard rode straaltjes bloed op het scherm. Het close-up beeld valt me wel wat zwaar op maag zo op de vroege ochtend, zeker met de walm van gepocheerde eieren in mijn appartement. ‘Doe wat ik zeg…’ zegt Travis zonder enige emotie. ‘Loop naar buiten, je moet een opdracht met Guy doen.’
Ik knik en verlaat de inpandige regiekamer. Bloedde de politicus nou? Was het nepbloed? Was het een pop? Ik ontvang een sms van Guy.

‘LEEK T ECHT OF FAKE?’

Ik sms terug.

‘WAT?’

Een seconde later krijg ik weer bericht, maar het is geen antwoord.

‘NEEM LIFT NAAR 5’

Dan zie ik het pas. Mijn Blackberry is niet hetzelfde type als ik gisternacht had. Iemand heeft de telefoons verwisseld. Ik steek hem in mijn handtasje. Leeg. Gisteren zat hij nog vol met tampons, lipstick, mp3-speler en een blikje Cleanema. ‘Weekopdracht,’ fluister ik. ‘Scherp blijven.’ Door de speakers in de hal klinkt stemmige vioolmuziek. Is de boodschap van Guy nou een mollenactie of niet? Kan ik punten verdienen? Ik besluit de instructie gewoon op te volgen. Het is de enige aanwijzing die ik heb. Ik druk op de metallic gekleurde knop voor de lift.
Als de deuren op de vijfde verdieping openschuiven, zie ik… rook? Nee. Mist. Een warme mist. De geur van lavendel. Ik zie geen hand voor ogen, slechts donkerrode flarden van een soort neon buizen, een paar meter van me vandaan. Ik ben beland in een enorm stoombad. Ik stap uit de lift en roep: ‘Guy!’
Geen reactie. De liftdeuren sluiten achter me. Het is hier kokend heet. Ik pak mijn Blackberry weer uit mijn tas, maar er komt direct condens op het scherm. Ik roep Guy nogmaals. De hitte veroorzaakt een zweetaanval over mijn hele lichaam. Mijn jurkje plakt aan mijn huid. Dan, vanuit het niets, pakt een hand mijn elleboog vast. Ik verwacht applaus en een leader, maar er komt niets. Dan ook een andere hand. Die knijpt hard in mijn rechterborst. Ik wil gillen, maar de hand die zonet nog om mijn elleboog was geklemd, belet dat.
Guy. Ik ruik Guy. Ondanks de lavendel en de dikke nevel ruik ik Guy.
‘Dian, de anarchie is losgebroken…’ zegt hij met kreunende stem.
Ik probeer zijn hand van mijn borst te duwen, maar hij verstevigt zijn greep. Mijn tepel begint te gloeien. Zachtjes vraag ik: ‘Wat is anarchie?’
Guy fluistert in mijn oor. ‘De regels zijn opgeheven in deze wereld. Het gaat nu slechts om de ego’s.’ Zijn tong gaat als van een slang snel heen en weer rond mijn oorlelletje.
‘Wat zijn ego’s?’
‘Drie politici zijn vermoord terwijl de camera’s bleven draaien. Stuntmannen deden een afleidingsmanoeuvre. Tijdens de postcodeloterijshow zijn vandaag zestien mensen vermoord. Er is nog nooit zoveel ge-smst.’
Ik, met schokkerige stem. ‘En mijn weekopdracht dan…’
Even stopt Guy met likken en betasten. Hij grinnikt kort en intensiveert dan zijn lichamelijke activiteiten. ‘Het wordt een opdracht voor het leven, liefje. Ons lot ligt nu in de handen van de kijkers.’
‘Je maakt me bang,’ fluister ik.
Ik voel nog een ander lichaam. Ik kijk naar beneden. Het is de tv-kok. Hij duwt zijn voorhoofd tegen Guys onderbuik en zet zijn nagels in mijn kuit. ‘Au!’ schreeuw ik.
‘Sorry liefje,’ zegt de tv-kok en kijkt me olijk aan. ‘Kijkers willen nu eenmaal bloed zien.’
‘Wie kies je,’ vraagt Guy vastberaden en krijgt vanuit de stoom een draadloze microfoon aangereikt. ‘Mij? Of Monica?’
‘Monica? Waar is Monica?’
Ik meen in de verte applaus te horen. Het is echter gekraak van een oude radio of een plaat of iets anders wat ik slechts ken van YouTube. Guy hijgt en lacht in de draadloze microfoon. Hij laat me los. De tv-kok laat me ook los, maar blijft het rechterbeen van Guy stevig omklemmen. ‘Meine Damen und Herren!’ gilt Guy terwijl hij de tv-kok achter zich aan sleept over de gladde vloer. Guys stem buldert over de hele verdieping. Het heeft, aan de akoestiek te horen, de omvang van een flinke parkeergarage. ‘Badenweiler Marsch bitte! Hier ist Monica!’
Uit het plafond barst nu een groot, wit licht los. Ik kijk omhoog. Trompetgeschal begeleidt het spektakel van een naakte Monica, vastgebonden aan een reusachtig RTL-logo dat naar beneden daalt. ‘U kunt NU stemmen!’ krijst Guy als een dolle. De tv-kok voert naakt een dans uit.