Dee Snider is vooral bekend als zanger van Twisted Sister. Of wellicht kent u hem (ook) van zijn prachtige bijdrage aan de strijd* tegen censurering van de muziekindustrie in de VS. Tipper Gore (ja, de vrouw van Al) voerde halverwege de jaren tachtig een campagne tegen ‘subversieve’ teksten en albumhoezen. Omdat die de jeugd zouden verpesten en zo (een heel modern idee in die tijd).
Nu ja, Twisted Sister (We’re not gonna take it! I wanna Rock!) is helaas niet meer. Dee gaat echter gewoon door. Met muziek maken. En ook met strijden tegen een fucked up overheid. In dit geval: de lokale autoriteiten die zich hebben bemoeid met de protesten tegen een oliepijp door Noord-Dakota. Door toe te staan dat een privébedrijf honden en traangas inzette tegen ongewapende demonstranten, met tientallen gewonden tot gevolg. Door een route toe te staan door een waterwingebied, en die ook nog eens door een stuk land gaat dat voor de inheemse inwoners van groot historisch en religieus belang is.
Wellicht zullen, vanwege het stukje ‘politiek bij muziek’, zich wat onverlaten melden in de comments. Met opmerkingen over dat je dat je zo’n traangasgranaat in je smoelwerk verdient, als je demonstreert op een plek waar dat van de overheid niet mag. En al wat dies meer zij. Want actie voeren is fout, en voor linkse hippies. Behalve actie voeren tegen goede dingen, natuurlijk, zoals anti-racismebetogers. /sarcasme
Het zij zo. Lang leve de protestsong. Lang leven het engagement. Lang leve oude rockers, die er ook voor zouden kunnen kiezen om hun oude dag door te brengen met groupies en verdovende middelen, maar die in plaats daarvan nog wat nuttigs doen voor de samenleving. Lang leve Dee fuckin’ Snider.
Dit is deel 13 in de serie Closing Times naar aanleiding van dit verslag van Graspop 2017. En tevens het slot. Ik hoop dat u mooie dingen gehoord heeft!
*Fragment uit de documentaire Metal: A Headbanger’s Journey.
Reacties (1)
Welnu, dan speel ik maar even voor onverlaat van dienst.
Wie andermans uniform aantrekt en belangen dient, robotiseert zichzelf en legt daarmee ook zijn menselijke waardigheid af. Bijgevolg hoef je zo iemand ook niet meer als mens te zien, maar hooguit als instrument, en dan -het speelt immers in Amerika- staat het eenieder vrij zo’n honden- of traangaspipo naar believen af te knallen. Dat is immers zijn beroepsrisico. Het is ook goed voor de economie, een uitvaartonderneming vaart er immers wel bij. In dat geval is er minder kapitaal mee gemoeid dan met die pijpleiding, maar soms zijn er hogere belangen dan andermans winstbejag.
[/knuppel-in-hoenderhok]